Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Zondagavond in Lokichar

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Zondagavond in Lokichar

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Momenteel is het zondagavond. Het is zo rond de klok van half acht. Buiten is het donker en stil. Op de achtergrond hoor ik ergen stemmen. Het geluid draagt hier in de nachtelijke stilte erg ver Het is de laatste dagen gelukkig niet zo warm geweest, zo rond de 30° C. Vandaag ging het trouwens weer wat beter en de tempera steeg weer tot 34° C. De temperaturen beginnen hier trouwens al aardig te wennen. We treffen het ook bijzonder om in begin mei aangekomen te zijn, want deze maand behoort tot één van de meest „frisse" maanden. Een prachtige tijd om wat gewend te raken. waait momenteel een lekkere frisse wind en dan schrijft het heerlijk. Als alles meezit vanavond, kan deze brief nog een heel eind k

Mzee

Ik schreef: als alles vanavond meezit. Want dat behoeft beslist niet het geval te zijn. Het kan gebeuren, dat iemand heel nederig buiten aan het hek gaat roepen, ledereen kan ons hier zien zitten. Binnen alles licht en geen gordijnen. Ze roepen dan „Mzee". Ik ben enigszins trots op deze naam, want „Mzee" is een erenaam en wordt gebruikt voor de notabelen van het dorp en verder voor alle wijze en hier dan meestal oude mannen.

Maar goed, iemand kan dan nu buiten aan het hek Mzee gaan roepen en verder nog van alles wat wij (nog) niet begrijpen. Wel, dan ga je naar buiten en dan staan er doorgaans wat oudere of minder oude Turkana-vrouwen. Met veel gebaren en woest rollende r's proberen ze dan je iets aan het verstand te brengen. Geen paniek dan. Eerst maar eens een drietal malen handen schudden. Dat is al een heel ritueel. Het kan lang doorgaan, maar minimaal driemaal is verplicht. Tijdens dit gebeuren zeggen ze dan: Ejok of Ejoknoi. Dat Is iets als: Vrede, hoe gaat het. Dan begint het verhaal. Vaak willen ze geld of eten, soms kleren en verder alles wat we maar kwijt willen. Hoe te handelen?

Verder zou het kunnen gebeuren, dat één van de werknemers op de mission-compound wat geld wil komen lenen. Leningen zijn hier schering en inslag. De een wil graag een matras kopen, de ander moet schoolgeld voor een broer betalen en een ander staat zelfs werkelijk op het punt om te verhongeren. Moeilijke zaken.

Verkondiging in kerk en open lucht

Vanmorgen zijn we In Korinyang naar de kerk geweest. Een heel mooie dienst. Er zaten ca. 130 mensen bij elkaar gepropt in een klaslokaal. Allemaal op smalle bankjes; een aantal kinderen op de grond. De helft was in kleren, de andere helft in huiden van beesten of soms alleen maar in hun eigen huid (voornamelijk kinderen). Velen hadden eigengemaakte muziekinstrumenten bij zich. De Turkana houden van zingen en ze zingen ook erg mooi. Soms gaat het meer in vraag en antwoord, soms zingt iemand er weer een regel tussendoor en herhaalt ledereen dat weer. Prachtig. Het koortje van zondagsschoolkinderen zong ook nog. De evangelist leidde de dienst.

Na de 40 km weer terug gereden te hebben met een wagen boordevol Turkana, kwamen we om 12 uur weer in Lokichar. Vanmiddag om half vijf zijn we naar Karlole geweest. Dat ligt 30 km zuidwaarts van ons aan de weg naar Eldoret. Dat is een nederzetting waar zo'n 70 tot 80 Turkana wonen. Gedurende wat maanden worden hier elke zondagmiddag openluchtsamenkomsten gehouden. Ook dit gaat prachtig. Eerst reden we hier in Lokichar naar het kindertehuis. We namen 10 kinderen mee, die allerlei muziekinstrumenten bij zich hadden.

Verder een ouderling van hier, bovendien een evangelist-ln-opleidlng, tevens vertaler. Opnieuw een hele wagen vol.

In Karlole de auto tussen de mayatta's (=hutten) gezet en iedereen er uit. Enkele jongens liepen toen de bush in en gingen overal zeggen, dat wij er waren, ledereen werd uitgenodigd. De meisjes begonnen bij de auto te zingen en muziek te maken dat het een lieve lust was en spoedig kwamen de Turkana van alle kanten aan. Mensen, die pas een aantal weken het Evangelie horen; sommigen voor het eerst.

Dan komt het uit je hart: O Heere, wil toch dit werk zegenen, dat ook hier mensen in u mogen gaan geloven en Uw Naam belijden. Er werd goed geluisterd en zin voor zin werd in het Turkana vertaald. We moesten echter voortijdig afbreken omdat er plotseling een hevige regenbui losbarste. Joelend stoven ze terug naar hun manyatta’s.

Zijn er mensen, die hun hart aan Jezus inmiddels gaven? Zijn er in Turkana mensen die mogen weten dat Jezus Christus ook hun Verlosser Is? Ik weet het niet. Weet u het in uw gemeente?

Het is niet zo belangrijk, als God het maar weet. Wij mogen het Evangelie alleen maar doorgeven. „Heere, geef dat we goede en getrouwe dienstknechten mogen zijn! Verder mogen we het met een gerust hart aan God overlaten. Wij hier en u op uw plaats in Nederland.

(gedeelten uit de tweede rondzendbrief)

Dit artikel werd u aangeboden door: Gereformeerde Zendingsbond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1980

Alle Volken | 16 Pagina's

Zondagavond in Lokichar

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1980

Alle Volken | 16 Pagina's