Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Om u een indruk te geven

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Om u een indruk te geven

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een paar maanden na ons vertrek zijn we dan zo ver, dat we u graag iets willen vertellen over ons leven in Zuld-Soedan. Omdat de situatie in Noord-Soedan toc erg moeilijk zou zijn om met een baby te wonen en te werken, zijn we in Maridi ter gekomen, een dorp ongeveer tweehonderdvijfentwintig kilometer ten westen Juba, de hoofdstad van Zuid-Soedan.

Familie H. Verkerk-Lam, Soedan

Across

Vanuit Maridi wordt door ACROSS hulp geboden aan zes Oegandese vluchtelingenkampen. De Oegandezen zijn in de periode van 1979-1984 om politieke redenen over de grens met Soedan gekomen. Ze zijn opgevangen door de U.N. (Verenigde Naties) en naar diverse kampen gebracht. De vluchtelingen krijgen van de U.N. en ACROSS materiaal om zelf een soort dorp te maken, dat wil zeggen, hun eigen huis te bouwen en grond te bewerken, ook krijgen ze zaden. Verder worden ze door ACROSS geholpen bij de bouw van scholen, kliniekjes, kerkjes en worden er winkeltjes opgezet, bovendien is er hulp bij het ondenwijs. Henk houdt zich op 't moment gedeeltelijk bezig met de watervoorziening en gedeeltelijk met de organisatie van onder andere transport.

Van Maridi naar Yei

Om u een indruk te geven van hoe verschillende zaken gaan in Zuid-Soedan, wil ik een tocht per auto beschrijven, die wij maakten van Maridi naar Yei (ongeveer tweehonderd kilometer ten zuid-oosten van Maridi). U komt dan van alles tegen, slechte wegen en transportmiddelen, armoede, maar ook onze onwetendheid en communicatieproblemen in dit voor ons nieuwe land. Gaat u mee in een rammelende auto, op weg naar Yei?

U denkt om acht uur te vertrekken, weet dat het ongetwijfeld later wordt, maar kwart voor tien is het dan toch zo ver. Een chauffeur rijdt, ik (Bertha) met Samuel voorin (in Nederland zou ik dat nooit gedaan hebben) en Henk achterin, met een paar Soedanese medewerkers van het waterproject, de anderen worden ondenweg opgepikt. De auto start niet vanzelf, heeft een duwrtje nodig. Hij rijdt wel, dus wat wil je meer. Als we op een bepaald punt een paar mensen oppikken en Henk even de andere kant opkijkt, zitten er een paar ongewenste medereizigers in de auto. Wat doe je dan? We moeten enkele kilometers verderop een vrouwen twee kinderen meenemen en dan is er geen plaats meer over. . .dus maar zeer dringend verzoeken uit de auto te gaan.

Even buiten Maridi rijden we plotseling van de weg af, een pad op naar een groep hutten. „Ontbijt", roepen de mannen, terwijl ze uitstappen. Ja, Soedanezen ontbijten rond tien uur (ze eten maar twee keer per dag) en we hebben zeker nog zo'n vijf uur te gaan. Je kunt toch niet zeggen dat ze met een lege maag verder moeten gaan. Aangezien wij al wel gegeten hebben, blijf ik buiten bij de vrouwen. Henk eet, netjes met de rechterhand, zoals het hier behoort, een dikke pap met meel en vlees.

Na een kwartier gaan we echt op weg. Alle inzittenden zijn vrij stil. Na verloop van tijd komen we in het Oegandese vluchtelingenkamp, waar de vrouw met twee kinderen gehaald moeten worden. We zien haar al snel, dus dat gaat in ieder geval voorspoedig . .. denken we. Een paar kilometer verderop zien we weer een vrouw met twee heel kleine babytjes, zij blijkt degene te zijn die echt naar Yei moet. Ene vrouw met kinderen eruit, andere erin. Henk krijgt Samuel in z'n handen en ik het kleinste babytje, gewikkeld in een doek die als luier dienst doet en daarover een oude vieze jurk. O, wat een klein kindje, zou het de tocht wel overleven? De weg is op sommige plaatsen zo slecht dat je, al wordt er stapvoets gereden, regelmatig met je hoofd tegen het dak komt. Het grootste babytje krijgt als het huilt wat melk uit een fles, gelukkig krijgt de kleinste ook wat als ik het vraag (met gebarentaal).

Ongeveer halvenwege de rit begint de auto te stotteren, nog een paar schokken en hij staat stil. De chauffeur krijgt hem weer aan de praat en na aanduwen kunnen we weer verder maar niet meer dan zo'n tien kilometer, het „repareren" herhaalt zich en herhaalt zich, tot we definitief stilstaan. Drie huilende baby's en nog zo'n zevenhonderd kilometer te gaan. Maar nog geen kwartier later komt een RK-missionaris langs, tenwijl we tot dan toe misschien drie auto's gezien hadden! Hij zet een paar mensen in zijn propvolle auto, de drie baby's, de vrouw en ik mogen mee naar Yei. De missionaris hoeft zelf niet helemaal naar Yei, hij wordt ergens bij een kapelletje afgezet, waar voor ons een „concert" gegeven wordt op plaatselijke muziekinstrumenten, een soort combinatie van een harp en trommel. Tegen vijf uur komen wij in Yei aan. De vrouw gaat met de baby's naar een soort opvangcentrum. Het blijkt dat ze de moeder is van de ene baby en de oma van de andere, haar dochter is in het kraambed overleden. Ik word opgevangen door Yei ACROSSmensen en er wordt hulp gestuurd naar de auto.

Dit artikel werd u aangeboden door: Gereformeerde Zendingsbond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 1 februari 1986

Alle Volken | 16 Pagina's

Om u een indruk te geven

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 1 februari 1986

Alle Volken | 16 Pagina's