STILTE

Stilte voor de mens

Echte stilte begint in onze samenleving een schaars artikel te worden. Tot voor kort werd ik er in ‘mijn’ supermarkt van gevrijwaard, maar nu klinkt mij daar, op het moment dat ik er rondloop (toch al om een uur of acht in de ochtend) de muziek tegemoet. Niet altijd, en zachtjes, maar toch! Als ik in het ziekenhuis met de lift naar boven ga, is het daar hetzelfde liedje, letterlijk en figuurlijk. Hoe bij uw bezoekwerk? Is het stil in de huiskamer als u binnenkomt? En overkomt het u ook wel eens dat degene die u pastoraal of diaconaal bezoekt, in eerste instantie vergeet om de radio of TV uit te zetten, omdat het geluid blijkbaar niet eens meer goed doordringt?

We moeten nuanceren: er zijn situaties waarbij de stilte beklemmend is (bijvoorbeeld wanneer het huis tot voor kort nog gevuld was met het geluid van een levenspartner). Dan kan men het zich goed voorstellen dat iemand een CD opzet of de radio aandoet. Maar in het algemeen lijkt het een breed gedragen kwestie te zijn: wij mijden de stilte. En zodoende komen wij ook niet meer aan onze rust toe.

Dat koppel ik aan dat wat ik het ‘bereikbaarheidssyndroom’ zou willen noemen: wij móeten wel een telefoontoestel hebben waarbij iemand de mogelijkheid heeft je toch te bereiken wanneer je in gesprek bent. Wij moeten wel een mobiele telefoon aan hebben staan, want je weet nooit wie je nodig heeft; ik heb het nu al één keer beleefd dat het ding tijdens een rouwdienst inbreuk maakte op de daar zo noodzakelijke rust. Het gaf de absurditeit aan: zelfs daar bereikbaar moeten kunnen zijn?

Natuurlijk, het was een ongelukje, maar in het kader van ons onderwerp wel een typerend ongelukje. Het kan toch niet waar zijn dat de wereld dreigt te vergaan (bij wijze van spreken) als wij ons een ogenblik terugtrekken uit de steeds doordraaiende levenscarroussel?

Stilte voor de ambtsdrager

De ouderling of diaken, de pastorale medewerker… het zijn allemaal drukke baasjes (of bazinnetjes). Er moet per jaar een hele wijk bezocht worden, bij verschillende bezoeken kom je situaties tegen die roepen om een tweede bezoek na enige tijd. En dat moet voor velen gebeuren in het kader van een agenda die normaliter al vol genoeg zit. Soms krijg ik zelfs de indruk dat mensen die met pré- of gewoon pensioen zijn het nog drukker hebben dan zij die in het arbeidsproces mogen zijn opgenomen. Dat zal overigens niet de reden zijn waarom verschillende predikanten na hun 65e levensjaar nog een poosje doorwerken. Waar het mij om gaat: al die bezoeken en vergaderingen, zeker als er ingewikkelde onderwerpen besproken worden, die qua energie en tijd een grote investering vragen, maken het gebruik maken van perioden van stilte absoluut noodzakelijk. Anders moet men daar vroeg of laat een heel hoge tol voor betalen. Een moment waarin men de Schrift openslaat, of rustig buiten het geweld van de samenleving zich laat meenemen door de stilte van de natuur, een moment waarop men op die manier zich laat voeden door wat de Here in de schepping en in zijn Woord wil geven, het zijn kostbare uren. Zoek ze op!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen