Stichtelijke overdenking

O God, Gij hadt ons verstoeten, Gij hadt ons gescheurd, Gij zijt toornig geweest; Keer weder tot ons.

Ps. 60 : 3.

Die ootmoedige betuiging, maar ook die waarachtige behoefte vervat in dezer, tekst, mocht door Gods Geest in onze harten zijn; en ook in dat van ons volk. Wij zijn uit kracht van Adams diepen val, alle' erkenning van God kwijt, maar ook alle behoefte, aan de herstelling in de gemeenschap Gods, en aan Zijne dadelijke tegenwoordigheid. Niets hebben wij meer overgehouden van onzei-eersten vader, dan eigen liefde en vijandschap. Wat een Goddelijk Genadewonder moet er dan in onze harten verheerlijkt worden, zullen wij ^boit tot de erkenning komen van hetgeen wij kwijt zijn, maar ook aan den hemel gebonden worden om Dien God to tons deel te krijgen. Die alleen in Christus ons hart en leven vervullen kan.

Och of Gods Geest er ons toe bewerkte, gelijk de dichter van dezen psalm. David was de verkorene des Heeren, de man naar Gods hart. Zwaar is zijn strijd geweest, uit-en inwendig. Van alle zijden was men op hem aangevallen, 't Was of alles samenpakte. Gewelddadige aanvallen van buiten, en verdeeldheid onder zijn eigen volk waren het, die hem drukten. De Syriërs van Mesopotamië, en de Syriërs van Zoba, en de Edomieten, de eeuwige vijanden van Israels volk waren in het land gevallen. God had het toegelaten, en vreeselijk waren de verwoestingen die zij allerwege hadden aangericht. De muren waren doorgebroken door de belegeraars, verscheurd of gescheurd. Groot was de nood en de ellende waarin het volk was gekomen met zijn koning. De erve der vaderen was door den vijand niet ontzien. Ja hun wraaklust hadden zij gekoeld zelfs aan zwakke grijsaards en weerlooze vrouwen en kinderen. En toch was er in Davids ziele een erkenning, dat het alles was geschied onder de hooge Godsregeering; onder Zijne toelating. God had die vijanden toegelaten de erve, het land Israels binnen te dringen, en al dat leed over het volk uit te storten.

O God; Gij hadt ons verstoeten. Gij hadt ons gescheurd; Gij zijt toornig geweest. Het kwaad, dat groote kwaad dat hun overkomen was, het kwam wel door menschen, maar het kwam toch niet van menschen, doch van den Heere. Er is geen kwaad in de stad dat de Heere niet doet. Tevoren had God dat volK aangenomen tot Zijn volk; tot het volk Zijns eigendoms. God had hen verkozen uit alle volken der wereld. Ja zelfs het Verbond met hen aangegaan. Hij had dat volk trouwelijk geleid. Zijn Woord en Wet hun gegeven; Zijn beloften hun geschonken. Naar Gods eigen getuigenis, had Hij als de God des Verbonds kinderen groot gemaakt en verhoogd. Jesaja 1 : 2.

God was Israels Vader naar Jes. 63 : 16. '"> och nu had de Heere hen als ongehoorzame kinderen uit huis verstooten, en moesten zij omdolen als in den vreemde, gelijk weleer de Verloren Zoon in Luc. 15.

De zonden van het volk, en de afkeeringen van Israël waren de oorzaak van al de ellende. Wie God verlaat heeft smart op smart te vreezen. Davic. had ervaren dat het kwaad en bitter ia tegen den Heere te zondigen; en met ootmoed bedenkt hij de afwijkingen van den Heere. Hij erkent Gods recht dat dï Heere zulke diepe en bittere wegen voor hem en zijn volk had geopend. Hij schrijft Gode niets ongerijmds toe. Genade leert bukken, en het telkens voor God verspelen. Genade brengt aan den grond, geeft een zwijgenden mond, maar doet ook opzien tot den Heere.

O. dat missen van Zijn lieve tegenwoordigheid is erger dan de dood. Heete tranen leert dat volk voor God schreien, bittere tranen, oprechte tranen, ongeveinsde tranen.

Zij zeggen met Vader Ledeboer: „Was ik niet anders dan tranen." Het vloeit alles uit dé liefde Gods, anders zijn onze tranen maar de vrucht van vijandschap. God schenkt echter ook het geloof in de harten van Zijn volk, dat zich vastklemt aan den Getrouwen God des Verbonds en dat uit doet zien naar den Heere. Hij verleent ook een hope, een levendige hope die gegrondt is en vloeit evenals het het geloof op en uit de gerechttigheid Christi. Zulk een volk kan niet meer rusten totdat God wedergekeerd is tot Zion met ontfermingen.

O wat een kostelijke plaats om ons schuldig voor God te kennen, , onze schuld te beweenen, Gods gerechtigheid te erkennen, en te hongeren en te dorsten naar Gods gemeenschap in Christus. O, dat onze ziel de hand Gods mocht erkennen, en Zijn heiligen toorn mocht billijken met dat gevoel, gelijk David het mocht uitspreken.

Gods Hand heeft zwaar op ons gedrukt, en Zijn Hand was tegen ons uitgestrekt. Onnoemelijk veel is er geschied sinds wij de laatste maal in dit blad schreven. Wat een teekenen en blijken van Gods ongenoegen waren er tegen ons en over ons. God heeft in een weg van tegenheden met ons gewandeld. Ons bestaan kan niet anders dan schelden en opstaan. Gelukkig als de mensch een zwijgenden mond krijgt. De tollenaar stond van verre en sloeg op zijn borst. O, wij gaan van ons zelf niet achteruit, maar gelukkig als wij met den ezel van Bileam tegen den muur terecht komen, en niet meer voor-of achteruit kunnen. Waar genade heerschappij voert daar gaan wij God recht en gerechtigheid toeschrijven; daar schrijven wij Go; de niets ongerijmds toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen