ALTIJD HETZELFDE

Men klaagde er in de dagen van Groen iian Prinsterer over, dat hij altijd hetzelfde zeide. Deze heeft daarop scherp en vaak en niet minder geestig geantwoord, hetgeen wij in zijn werk „Aan de Kiezers" kunnen lezen:

. „Altijd hetzelfde heb ik gezegd. Dus luidde ook thans weder de klagt. Ja zelter; vijf en twintig jaren lang. Altijd hetzelfde. Zou het verkieselijk zijn dat ik, om der ilerscheidenheidswille, telken jare, iets anders en welligt, om het piquant e der afwisseling, beurtelings het tegendeel, gezegd had?

Altijd en altijd hetzelfde zeg ik. • De wederpartij is alleen bij magte in dit ongerief te voorzien. De lastige herhaling der bede zal ophouden, zoodra men van de bede aan den regtmatigen eisch, gehoor geeft. Zoolang dit niet gebeurt, denie ik aan den onregtvaardigen regier. Ik houd het gutta cavat lapidem, ter vernieuwing van .".teenen harten, voor een uitstekenden regel van parlementaire taktiek.

Onze tegenstanders weten dit ook wel . Daarom juist werd mij, , ten vorigen jare, die spreuk ten kwade geduid. Op denzelfden dag, waarop men nu weder het slaan op hetzelfde aanbeeld (ook een opmerkelijke spreuk) zoo vreemd vond, werd mij het B a- taviaans ch . E andelsblad van 14 Aug. voorgelegd. Ui las er dit in: „Eet is eene wijze raad van Paul Louis Courier aan allen die voor een hervorming te velde trekken: Frappeg fort, frappez just et surtput frappez souvent." Aan de opvolging van dien raad hadden Cobdep én Brigfif hunne overwinning eerst op dé publieke opinie, later op het Parlement en de Regeerina in Engeland te dank'eH."

Als godvreezende predileanten weleer in hun biddagspredikaties telkens en telkens weer de God- ^ verlating als de eenige oorzaak van Neerlands verval aatigaven — dan wierpen niét weinigen hun voor de voeten; zij zeggen altijd hetzelfde. Als de woordvoerders der S.G. P. in en buiten de Kamer bij voortduring hetzelfde geluid deden hooren — dan was het ook: zij zeggen altijd hetzelfde. Dat was de dooddoener, waarmede men zich van hun zocht af te mgken.

De zaak zelf liet men gaarne blauw blauw. Men wilde er niet van hooren. Men stak er den draak mee. Men had niets dan waf spotternij en schampere woorden tegen hen in te brengen. Zoo is het ook nu Groen van Prinsterer vergaan. En toch is hij onverschrokken en onvervaard met zijn protest doorgegaan. Ooit de S.G.P. kan en mag geen anderen weg bewandelen. Men moge haar dan met hoon en smgad, bittere en schampere opmerhingen overladen, zij heeft tot haren duren plicht om ons volk terug te roepen tot gehoorzaamheid aan Gods Wet en Getuigenis. Zij moge dit onverdroten en standvastig doen bij elke gelegenheid, welfce haar daartoe geboden wordt. Zij gedrage zich daarin ' nadr den eisch van Gods Woord, ook al zal felle tegenstand haar deel zijn. Zij moge dit doeri uit liefde tot G_qB, uit liefde tot den nadcte en uit liefde tot het vaderland, dat steeds dieper en dieper weg zal zinken, naarmate het zich van God en Zijne ordinatiën aflceert. Eet verdriete haar niet, het verfcoele haar ijver niet, ook al wordt zij daarbij overgoten met Machten en verwijten als: altyd hetzelfde.

Op dit punt mag de S.G.P. geen ferimp geven. Daarvoor is er te veel in het geding. Heel het welvaren van Neerlands volk toch hangt daarvan af, of het al dan niet weder zal keeren tot den God onzer Vaderen en diens geboden.

Hier baten geen lapmiddelen. Alle pogingen zullen tevergeefs zijn, indien men het eenige remedie, dat alleen genezing kan brengen verwerpt. En dit geneesmiddel is een onvoorwaardelijk terugkeeren tot den levenden God en diens geopenbaard Woord.

Onze tijd kenmerkt zich door een schrikkelijke stof ver goding. De vraag naar brood en spelen bekeerscht veler leven totaal. Tegen dezen vreeselijken tijdgeest dient de S.G.P. onvoorwaardelijk op te komen. Dit wil allerminst zeggen, dat zij daarvoor onbewogen en koud tegenover de sociale nooderi van onze dagen mag staan. Verre van dien is het. Ook op dat terrein heeft zij een dure roeping te vervullen. Zij mag allerminst tegen zoovéle nooddruftigen, befioeftigen en economisch zwakkeren zeggen: „Gaat henen en wordt warm". Maar toch anderzijds heeft zij dit zoo gewichtige vraagstuk immer te bezien in 't licht, waarin Gods Woord het stelt. Zij heeft daarin alt ij d het z elf de te zeggen, hoe zeer de tegenstanders daarover ooft mogen klagen en haar deswege ook mogen bespotten en wel dit', wat Christus eenmaal tot Zijne discipelen sprak: „Daarom zijt niet bezorgd; zeggende: Wat zullen wij eten? of

wat zullen wij drinken? of waarmede zullen wij ons kleeden? " Want alle deze dingen zoelten de Heidenen. Want Uw hemelsche Vader weet dat gij al deze dingen behoeft, maar zoekt eerst het Koninltrijk Gods en Zijne gerechtigheid, en al deze dingen zullen U toegeworpen worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen