Eén en dezelfde eisch

bij verschillende vormen van Overbeidsbesiuur

Wanneer wij de leer en de praktijk der Geiieformeerden van de dat; "ii der Reformatie in oogenschouw nemen, kunnen wij daaruit waarner^.eti, dat zij aangaande den vorm van het Overheidsbestuur geen geldende richt lijnen hebben uitgestippeld. Zij hebben tegen geen enkele regeeringswijze als zoodanig hunne bezwaren ingebracht, mits dezelve niet ttgen Gods Woord en Wet indruischteu. Daarom hebben zij zich niet tegen bet Keizerschap of het Koningschap als zoodanig gekeerd, al gaven sommigen hunner ook persoonlijk de voorkeur aan een republikeinsch bewind, '

Hierin stonden zij niet alleen, Pe Heilige Schrift prijst ons ook niet eenigen bepaalden vorm van regeering aan. Ook de eerste Christenen deden zulks niet. Toen Constantijn de Groote tot het Christendom overging, hebben zij van hem niet é^" ëischt dat hij zijne keizerlijke waardigheid neer zou leggen. Trouwens zij zouden het ook niet hebben kunnen doen zonder zich aan Christus Woord: Geeft Gode wat Gode's is en den Keizer, wat des Keizers is te vergrijpen. Wat zij echter wel gedaan hebben, is dat zij hem den eisch voorhielden, dat, waar hij tot het Christendom /was overgegaan, _ hij zich ook als Keizer als een Christen ïüu gedragen,

pe oude Christelijke kerk, hoewel zijn keizerlijke waardigheid en aandien ten volle erkennende, heeft nochtans voor hem met beroep op de Gemeene Gratie geen uitzonderingspositie gedoogd als ware hij als Overheidspersoon in mindere - mate aan Gods' Wooid en Wet gebonden (Jan eenig particulier persoon. • Hierin verschillen zij principieel met Dr. Kuyper, waar deze op bladzijde 71 van diens werk , , de Gemeene Gratie" derde deel stelt;

Maar ook al wijkt ze er van af, in tfeen geval zou zij als Overheid voor recht kunnen opkomen, indien dat rechtsbesef, dit gevoel voor recht, niet als algemeen verschijnsel onder het volk zich openbaarde".

Zulk een stelling hebben de eerste Christenen nimmer aanvaard. Dat wijzen zoowel hun leer als ook hun praktijk duidelijk uit.

Constantijn toch voerde zijn wet aangaande den dag des Heeren in. toen het meerendeel zijner onderdanen nog heidenen waren. Hij deed zulks tegen het rechtsbesef en het gevoel van recht van de meerderheid zijner onderdanen in, gebonden als hij zich gevoelde aan de ordinantiën Gods, Ware hij met het rechtsbesef zijner onderdanen te rade gegaan, nimmer ^ad hij zulk een - wet uitgevaardigd als hij gedaan heeft. En dat hij zulks gedaan heeft, daarover heeft heel de oude Christenheid hem met één mond geprezen. Daarin trad hij in het spoor der Profeten, die op Gods last Israels koningen hebben voorgehouden, dat zij zich in hun persoonlijk leven als ook in hun bestuursbeleid ten aanzien van hun volk naar Gods inzettingen hadden te gedragen. Zoo ook leert ons het Nieuwe Testament, waarin ons de Overheid als de Stedehouderesse Gods op aarde wordt voorgesteld.

Daarom gaat hij tegen den gestelden regel van Gods Getuigenis in, die ons onder den dekmantel van „Gemeene Gratie" diets wil maken, dat de Overheid voor recht niet kan opkomen, indien dat rechtsbesef, dit gevoel van recht, niet als algemeen verschijnsel onder het volk zich open baarde.

Het recht is Godes, En juist daarom is elke magistraatspersoon verplicht daarvoor op te komen en zich in zijn bestuursbeleid daarnaar te richten. En dit onverschillig ten opzichte van den tijd, waarin hij leeft als mede ten aanzien van het volk, waarover hij als Overheidspersoon gesteld is.

Wie als Overheidspersoon anders handelt en zijne gedragingen richt naar het rechtsbesef, dat onder zijne onderdanen zich openbaart, is in revolutionnaire wateren verzeild geraakt en huldigt mogelijk onbewust de volkssouvereiniteit. Voor dezen heeft niet Gods recht en wet het hoogste gezag, maar het rechtsbesef van het volk. Hij buigt met Pilatus het hoofd voor de wufte volksopinie welke vandaag hosanna en morgen kruist hem roept.

Heeft God ons daarvoor Zijn Woord en Wet geopenbaard, dat wij in stede van daarop acht te nemen, ons zouden richten naar hetgeen de volksmeening voor goed en recht houdt?

Het staat buiten eenige bedenking vast, dat èn de oude Christenheid èn ée "gereformeerde voorvaderen geheel overeenkomstig den Woorde Gods gesteld hebben, dat er voor de Overheid slechts een recht geldt en wel dat van Gods Heilige Wet.

Dit is de eenige eisch, welke bij verschillende vormen van Overheidsbestuur gesteld dient te worden. Onverschillig of men onder het bestuur van een Keizer of Koning of onder dat van een republikeinsch bewind leeft. Onverschillig ook in welke e*euw men leeft.

Stelt men, dat men niet voor recht op mag komen, indien dat rechtsbesef, dit gevoel van recht, niet als algemeen verschijnsel onder het volk zich openbaarde, dan heeft men de Overheid tot dienaresse van het volk verlaagd en is daarbij hare werkelijke roeping als stedehouderesse Gods verloochend; dan is zij een dienaresse van menschen en niet van God geworden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen