BRIEF uit Zeeland

XIX

De richtprijzen voor de landbouwproducten zijn door de Regeering vastgesteld en de landbouwers weten te dien opzichte waar ze aan toe zijn. Tevredenheid is er bij de landbouwers niet, en niet ten onrechte, want de lasten der loonen en sociale verzekeringen toonen geen dalende maar nog eer een steigende lijn, en de prijzen der producten zijn lager gesteld. De landbouwer ziet zich dus weer minder toegewezen en zal naar middelen moeten omzien om de rekening sluitend te maken. De vraag is nu maar: Is dat mogelijk? Zal de landbouwer nu zich kunnen instellen om de hoogste productie te bereiken? Of zal hij moeten uitgaan van de gedachte op welke wijze kan ik het goedkoopste produceeren, de meeste netto opbrengst verkrijgen? Wij vreezen dat het laatste zal moeten, want het verkrijgen van een hooge opbrengst eischt het besteden van meer kosten, meer uitgaven aan loonen enz. Zeker, we mogen niet uit het oog verliezen dat aan Gods Zegen alles gelegen is, en dat buitendien al ons streven niets zal helpen, maar middelen en wegen gaan hier ook samen. Het is begrijpelijk dat de Regeering streeft naar een verlaging van den prijs, want nu moet op het levensmiddelenpakket worden toegelegd, en de financiën van den Staat zijn nu eenmaal ontoereikend om de begrooting sluitend te krijgen. Toch is het de vraag of de ingeslagen weg wel de juiste is. Vcorzoover uit de gedane mededeelingen blijkt is er een tekort aan voedsel in ons land, zelfs van dien aard dat we ons zullen moeten instellen op een vermindering. Het aankoopen in het buitenland eischt deviezen, en daarover hebben we niet zoo ruim te beschikken. Wanneer nu de landbou-V'/ev genoopt wordt om minder intensief te gaan bouwen, om te trachten de uitgaven te drukken, dan bestaat de mogelijkheid dat de opbrengsten, niet evenredig, maar in sterkere mate zullen verminderen. Dan zal de voorraad in ons land minder worden en zullen we genoopt zijn, of het met een nog lager rantsoen te gaan doen, of wel van het buitenland te koooen en het laatste is niet moaelijk met het oog op de deviezenpositie. Het is wel een zeer moeilijke positie waarin ons land is gekomen. Wij zijn arm geworden. Er is geen voorraad meer, We kunnen wel hebben gelezen van andere landen wat 't is door 'n oorlog te wordien getroffen,

We hebben kunnen probeeren ons er een voorstelling van te maken, maar de werkelijkheid hadden we niet ondervonden. Bij velen was er dan ook de hoop, als maar eenmaal de onderdrukker weer is uitgebannen dan zal het wel beter worden. Dan dacht men zal het met geweldige groote sprongen weer omhoog gaan. Zal er geen tekort meer zijn, maar overvloed. Bittere ontgoocheling. Inplaats van beter wordt het slechter; inplaats van omhoog gaan we steeds weer omlaag. De oordeelen Gods zijn wel om — maar niet afgewend. We wonen hier wel in den uithoek van ons land, maar we zijn toch één met ons land. We zullen misschien iets minder dan zij die midden in het land leven den polsslag waarnemen, maar we kunnen toch ook wel aanvoelen dat het met ons land zeer droevig is gesteld. We willen dan ook vanuit den uithoek roepen: Neerland, let op Uw Zaak. Het is alom verwarring. Let er toch op. De landbouwer kan niet produceeren tegen een lagere prijs. Dus zouden de prijzen omhoog moeten of minstens zoo moeten blijven als voor 1946. Toch, de werkman kan, indien hij een gezin heeft te onderhouden, met het loon hem toegem; eten niet toekomen, en dat nog niet. terwijl de Reqeerinq millioenen op het levensmiddelenpakket toelegt. Oogenschijnlijk is er nu nog eeniae weelde, is er nog eenig geld beschikbaar om wat te koopen wat niet dadelijk ijpodig is, maar dat is 'schijnweelde. Inzonderheid is dat voor hen die in de gedupeerde gebieden wonen. Er mag nu bij de landbouwers eenig' geld zijn, voorzoover dat het er is, maar dat is niets anders dan bedriifskanitaal dat straks zal noodig zijn om 'l bedrijf weer op 't peil te brengen waarop het voorheen was.

Laat U niet verlokken door den schijn. Laat U niet inbeelden da't het wel lukken zal. Het zal anders moeten komen en anders is te vreezen dat een zoodanige toestand zal ontstaan waarbij de tegenwoordige nog weelde lijkt. Het is een roep tot nadenken dat uw briefschrijver meent van den uithoek te moeten doen hooren. Ernstig beraad is noodig. Keer weder o Neerland, keer weder. De oordeelen Gods gaan over ons. Het eene is niet voorbij of het andere komt. Waar zijn we gebleven met de Vv^eldaden aan ons zondig volk nog verleend? De weldaad van de bevrijding. Hoe hebben we er naar verlangd. Hoe hebben we gezucht onder den last van den onderdrukker. Hoe kennelijk heeft God ons land verlost, en . . . v/aar zijn wij er mee gebleven? Och dat we nog tot bezinning kwamen. Dat we leerden vragen naar die wegen welke goed en recht zijn. Verdienen kunnen v/ij het niet, maar God mocht Zich v/enden en de oordeelen wegnemen. Het is nu in alles en overal tekort, alles te smal. alles loopt tegen. Neerland, let op Uw zaak. God is geen ledig aanschouwer van ons doen. Dat we schuMenaar mochten worden, en de lasten van land en volk ons zv/aar mochten wcoen. Het is uit een uithoek van het land opschreven, maar we zijn als land en volk één. één in de moeilijkheden, één in de afwijkingen, mochten we ook één worden in het wederkeeren. Er was dan nog hope.

Uw Zeeuwsche briefschrijver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen