Uit de duisternis tot het licht

III. Zoals we gezien hebben bedankte de tuinbaas er voor om naar dat fijne kerkje te gaan, waar Teun gewoon was des Zondags de prediking van Gods Woord te beluisteren. Hoewel deze weigering voor Teun niet aangenaam was, liet hij er zich toch niet door ontmoedigen. Hij wist immers, dat de Heere de hardste harten kan verbreken en neigen tot hetgeen waartoe Hij wil. Toch zag het er niet naar uit, dat dit nog eens met de tuinbaas zou plaats hebben. Telkens toch als Teun zijn verzoek herhaalde, wees deze hem af. En dat wel in steeds krassere bewoordingen, zodat Teun met al zijn aandringen het tegengestelde scheen te bereiken van hetgeen hij zo gaarne wenschte. Het gebeurde zelfs, dat de innerlijke vijandschap zich naar buiten openbaarde, zodat er soms weken voorbijgingen, dat Teun zijn verzoek niet durfde herhalen. In die tijd deed Teun echter wat anders. Dan bracht hij namelijk de toestand van zijn baas daar waar deze niet kon tussen komen n.l. aan de troon der genade. Hij smeekte dan de Heere of Hij het hart van zijn baas eens wilde vermurwen en geven dat hij met hem naar de kerk zou gaan. Doch al zijn bidden en smeken scheen vruchteloos. De baas bleef weigeren en brak al sterker door in werelddienst en afkeer van de dienst des Heeren, zodat het al erger met hem gesteld werd.

Toen Teun echter op zekere morgen vernam, dat de vrouw van zijn baas voor een paar weken op reis zou gaan om familie in Friesland te bezoeken, achtte hij dit een mooie gelegenheid om andermaal bij zijn baas aan te dringen hem des Zondags naar Gods huis te vergezellen, 't Was in de week vóór Paschen. Teun had de gehele Goede Vrijdag met zijn voornemen geworsteld aan de troon der genade en nadat hij des avonds de prediking over de begrafenis des Heeren met vertroosting van eigen hart had mogen beluisteren, trad hij zijn woning binnen met het vaste besluit om de volgende w dag zijn baas bij vernieuwing uit te nodigen met hem mede te gaan.

in baas bii Des Zaterdagsmorgens begaf hij zich opgewekt naar zijn werk, trad blijmoedig de buitenplaats op, was tijdens zijn arbeid ruim voor zijn hart gesteld en vervuld met verlangend uitzien naar de Paaschmorgen, de morgen der Opstanding van de Heere Jezus. Daar men in die tijd van een vrije Zaterdagmiddag nog niet afwist, werkte Teun ook die middag nog en verliet na het ontvangen van zijn weekloon de buitenplaats. Hij ging echter niet-dezelfde weg als de andere arbeiders. Hij nam een slingerpad, dat hem bij de tuinmanswoning bracht. Daar aangekomen stapte hij op zijn baas toe en zei tegen hem: Baas, u bent nu zo eenzaam, ga toch morgen eens met mij naar de kerk. De tuinman kijkt hem enige tijd zwijgend aan en geeft daarop tot grote vreugde van Teun ten antwoord: Welnu, ik zal met je meegaan, want eerder ben je toch niet tevreden. Kom mij morgenochtend maar halen en dan zal ik voor éénmaal aan uw verlangen voldoen.

Schier huppelend van blijdschap verliet Teun met een dankerkennend hart de buitenplaats en smeekte onder het lopen naar zijn woning de Heere vurig of het Hem behagen mocht om dien kerkgang voor zijn baas te gebruiken als een middel tot zijn eeuwige behoudenis.

OOM KOOS.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen