BRIEF uit Zeetatid

XXI.

Er bestaan in Zeeland polders, welke worden aangeduid met de naam , , calamiteuze polders". De naam op zichzelf toont reeds, dat er met die polders iets is, dat wijst op een feit waardoor ze in moeilijkheden zijn gekomen. Nu, zo is het ook. Die polders kunnen, doordat ze zwaar belast zijn met oeververdediging, niet met eigen middelen bestaan. Zouden de kosten, die uit de oeververdediging voortspruiten, door de eigenaren van de grond welke er in de polder ligt, moeten worden opgebracht, dan zou die grond niet alleen waardeloos zijn, maar zou er op moeten worden toegelegd. Een ieder zal begrijpen, dat zulks niet gaat. Die toestand is niet nu ontstaan, maar reeds in de vorige eeuw, en de toenmalige regering heeft maatregelen genomen, opdat die polders zouden behouden blijven. In de eerste plaats is het behouden van die polders een landsbelang, want daardoor beschikken we over een grotere oppervlakte en dat is voor ons zo dicht bewoonde land uiterst noodzakelijk. Niet alleen echter, dat daardoor een voordeel bestaat uit meer gronden ter beschikking te hebben voor onze voedselproductie, maar er is ook nog een andere grond waardoor het van belang is, dat die polders blijven, dat zij hun oevers verdedigen tegen de maar steeds woedende golven. Immers, wanneer die polders hun verdediging zouden opgeven, dan zouden de dijken bezwijken en een groot kapitaal worden vernietigd, maar ook de achterliggende polders weer noodzaken om hun oevers, die dan weer buitenoevers zouden worden, te verdedigen. Het is dus wel duidelijk, dat er niet alleen het belang van die polders mee gediend is, dat de dijken worden onderhouden, maar het algemeen belang. Daarom is er dan ook een wet gemaakt, enkel werkend voor Zeeland, waarin de zaak van die calamiteuze polders is geregeld. Daarin is bepaald, dat het rijk en de provincie niet alleen, maar ook de achterliggendij polders bijdragen verlenen aan d; polder, welke zoo zwaar is belast. Ei kan nu over de billijkheid van die wetj gedacht worden zo men wil, maar heli is toch wel niet weg te redeneren, dat er een grond van billijkheid in ligt. Immers, de stelling, , , die water deert die water keert", is toch maas moeilijk vol te houden en getuigt toch zeker niet van enige opvatting van hulpvaardigheid teqenover elkander Wanneer we ons land als een geheel willen zien, als een eenheid, waarin we lief en leed met elkaar delen, dan zal het toch zeker nodig zijn, dat we nieii de een laten zuchten onder de lasten, ' en de ander daarvan laten proEiteren. Echter, de wet is er, en wordt to^ gepast. Die toepassing brengt voor dej polders die het treft niet meer zelfstandig te kunnen financieren, niet altiidl 1 .,

aangenaamheid mee. ij Zo oppervlakkig gezien zou men-ge-K neigd zijn te denken nu is alle leed geleden, en kan met de hulp weer aange-i naam worden verder gewerkt. Het is I echter wel een weinig anders. Doordat hulp verleend moet worden, doordat geld van anderen, en in dit geval van bovenstaande lichamen, verkregen moet worden, willen die lichamen ook medezeggenschap. Die medezeggenschap is nu niet altijd even aangenaam, en wordt niet van alle zijden gewaardeerd. Er kan iets van de critiek in zijn, welke steeds wordt gevonden bij hen, die door ondersteuning van anderen niet meer geheel vrij zijn, maar het is toch ook niet tegen te spreken, dat de bemoeiingen leiden tot een opheffing vanW het besturen van de polder door deL eigen ingelanden, schatplichtigen, oti welke benaming die ook mogen hebben.; Immers, het toezicht legt veel aan ban-; den, en dat niet alleen, maar het schrijft! ook veel voor. Een polder, die calami-' teus verklaard wordt, ondervindt hetzelfde als een persoon, welke onder curateele komt. Aangenaam is dat niet. De stem uit de practijk wordt in vele gevallen te niet gedaan door de st.^m: van de theorie. Het bestuur ligt niet meer in de polder zelf, maar in een verder gelegen centrum, en wordt niet geoefend door hen, die door de ingelanden zijn gekozen, maar door personen welke meer am.btelijk zijn. Daarbij komt, dat de polders moeten opbrengen aan dijk-of polderlasten zoveel als maar imnier mogelijk is. Ook dat brengt de curatele mee. Teneinde dat te bereiken worden de gronden geschat, en niet alleen van de polders welke calamiteus zijn, maar j ook van die welke aan die polders avs' ten bijdragen. Over die schattingen rij' zen vele klachten. Zoo vernam LIw briefschrijver, dat het voorkomt, dat de schatting der pachtwaarde ligt boven de pachtwaarde welke de Grondkamer toestaat. Daardoor komen de eigenaren dan in de knel. Enerzijds moeten zij hogere polderlasten betalen en anderzijds ontvangen zij lagere opbrengst van hun grond. Dat het voorkomt is verklaarbaar, omdat die schattingen niet in één hand liggen. Maar al is het ook verklaarbaar, daarmede is het nog niet juist. Er zal dan ook moeten worder omgezien naar een regeling welke tot een gelijke waardering leidt. De lasten zijn nu eenmaal zwaar en daarom moet er in alle opzichten gewaakt woeden tegen een heffing welke op niet billijke grondslag rust. Dat de lasten er komen moeten, weet ook Uw briefschrijver, maar het moet billijk blijven. Gaarne zag Uw briefschrijver een regeling, waarbij hulp werd verleend zonder de moeihjkheden hierboven vermeld. Echter moet daarbij niet samenvoeging, maar iets anders op de voorgrond staan.

UW ZEEUWSCHE BRIEFSCHRIJVER

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen