Voor Oud en Jong

III,

Elisabeth schreef ook zelf een brief aan haar ouders, waarin zij een vrijmoedig getuigenis aflegde van de verandering, die het lezen van Gods Woord in haar had gewerkt. Op kinderlijke wijze smeekte zij haar ouders met haar dat Woord te onderzoeken, omdat het volgen van Rome's leer niet anders dan het verderf bracht. Haar brief werkte echter het tegendeel uit van wat Elisabeth er mede beoogd had. Haar vader gaf haar namelijk ten antwoord, dat hij en haar moeder zeer vertoornd waren over haar afval; dat ze haar ook niet meer als kind erkenden, indien ze in haar afval bleef volharden, dat ze moest gehoorzamen aan biechtvader en priores, die wijzer waren dan zij, omdat zij heel liun leven aan de godsdienst wijdden; dat ze niet meer mocht thuiskomen, voor ze verklaarde, dat ze baar dwalingen herriep en eindelijk, dat haar ouders haar geheel aan haar geestelijke overheden overgaven.

Ook de priores ontving een brief, waarin ongeveer hetzelfde stond. De sluwe priester meende van deze brieven een goed gebruik te kunnen maken.

Op zekere dag werden daartoe al de kloosterlingen in de kapel van het klooster saamgeroepen. De kloosf^erzusters en leerlingen schaarden zich in de banken, maar aan Elisa­ ng beth werd een plaats gewezen geheel vooraan. De priester betrad de verhevenheid voor het altaar en las overluid de brief van Elisabeths vader voor.

Ademloze stilte heerste in de kapel. Vooral toen de priester Elisabeth beval op te staan en hem te antwoorden op de vragen, die hij zou stellen.

Jonge dochter, sprak d.e dienaar van Rome, Gij hebt gehoord, wat uwe ouders willen. Belooft gij aan onze vermaningen u te zullen onderwerpen?

Eerwaarde vader. Ik onderwerp mij gaarne aan alle vermaningen en leningen, die niet strijden met Gods Woord!

Maar ge weet, dat de kerk dat Woord uitlegt; gijzelve kunt dat niet begrijpen en moogt het niet lezen.

Eerwaarde vader! Vergeef mij, dat ik u tegenspreek. Ik meen Gods Woord wel enigszins te begrijpen. De Heere leerde mij daaruit veel, wat nu mijn hart met blijdschap vervuil. Ik leerde Zijn liefde kennen en Zijn vergevende genade in Christus. Kind, ge v/eet niet, wat ge zegt! Satan heeft u in zijn strikken verward en daarom kunt gij niet oordelen

Maar vader, ik weet toch, dat de Heere Zelve door Zijn V/ioord tot mijn ziel sprak!

Wij willen en mogen naar uw ketterse taal n^'et langer horen. Wilt ge uw ketterijen afzweren? Anders werpen wij u in de kerker! Ik mag en kan niet anders roemen dan in Christus Jezus en in Zijn verdiensten. Overigens blijf ik bij wat ik gezegd heb!

Daarop sprak de priester tot de verzamelde 'kloosterbewoners, dat zij zich hadden kunnen overtuigen van de hardnekkigheid van Elisabeth en aan allen werd opgedragen voor haar bekering te bidden.

Vervolgens werd Elisabeth in de kerker van het klooster gebracht, hetgeen allesbehalve een benijdbare positie was. De gevangenissen der kloosters toch waren lang niet, wat nu de gevangenissen zijn. Het waren kleine onderaardse cellen met weinig lucht en licht, een bos stro om op te slapen en niet zr-lden voorzien van een ijzeren ring, om de ongehoorzamen het vluchten te beletten. En de gevangeniskost was niet meer dan droog brood en water,

Toch was het Elisabeth goed in deze kerker. De Heere was haar nabij en vervulde aan haar Zijn belofte; Zalig zijn, die vervolgd worden om der gerechtigheid wil. Zijn Geest verkwikte haar ziel en deed haar ondervinden, dat het in de eenzaamheid met Hem beter is dan in het woelige leven zonder Hem.

Terwijl zij in de gevangenis vertoefde, kreeg Elisabeth gedurig bezoek. Nu eens kwam de biechtvader om te trachten door middel van allerlei spitsvondigheden haar in de war te brengen; dan weer kwam de priores haar bezoeken en op haar gemoed werken door haar het verdriet van haar ouders voor te houden; op een andere keer ontving zij bezoek van de normen van hei klooster, die ook ades in het werk stelden om Elisabeth te bewegen van haar dwalia gen afstand te doen en terug te k^ ren tot de schooi der moederkerk maar noch het één, nocli het ande^_ baatte en Elisabeth bleef in aller oo'g een verstokte ketterin. Eén van de kloosterzusters had waarlijk veel van het meisje gehouden, toen ze nog heel gewoon de school bezocht. Die meende door haar invloed eindelijk te zullen overwinnen op de macht van satan, zoals ze dat noemde. En daarom vroeg en kreeg ze verlof om Elisabeth gedurig te bezoeken. Te gereder werd dit haar toegestaan, daar ze in het klooster voor bijzonder vroom bekend stond. Minder standvastige nonnen zouden die vrijheid niet verkregen hebben. Op een keer, dat die zus Ier de jonge martelares bezocht, sprak ze met een bewogen gemoed over de smart, die ze gevoelde over de hardnekkigheid van de gevangene. En, zei ze, niet alleen ik gevoel daarover smart ; maar ik ben verzekerd, dat ook (F heilige maagd in (ie hemel daarover weent.

Maar zuster, zei Elisabeth. Hoe kunt ge dat denken, hoe weet gij dat? Ja kind, dat kan ik zo niet verklaren, maar ik gevoel het. Zij, de moeder des Heeren, lijdt om het afdwalen van al de kinderen der kerk,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen