De Beginselen der Staatkundig Gereformeerde Partij

XXI. De geschiedenis der S.G.P.

Zoals op het laatst van ons vorig artikel betreffende de geschiedenis der S, G.P, werd opgemerkt, rest ons nog, alvorens tot bespreking van de beginselen van genoemde Partij over te kunnen gaan, een bespreking over de vaccinatie.

De aanleiding daartoe ligt in het feit, jdat er onder het kabinet De Geer een wet tot vaststelling van nieuwe bepalingen betreffende de vaccinatie is tot stand gekomen.

Het was een zeer verheugend feit, in hel bijzonder voor de Kamerleden der S.G, P., dat 'in 1928 de toen bestaande vaccinatiedwang werd afgeschaft. Zij mochten daarin door 's Heeren goedheid een zekere bekroning op hun arbeid zien. Zij hadden toch op die afschaffing in de loop der jaren bij voortduring bij de achtereenvolgende Regeringen aangedrongen. Telkens en telkens was er jaren aaneen — zo hun daartoe maar enige gelegenheid geboden werd —• door hen op principiële gronden allereerst tegen de vaccinatie zelf opgekomen. Ook hadden zij daarbij niet verzuimd de achtereenvolgende kabinetten er op te wijzen, dat er — gezien de vele sterfgevallen, welke tengevolge van de inenting plaats vonden — levensgevaar aan de toepassing van de vaccinatie verbonden was. Van de zijde der vaccine-aanbidders had men dat v»rel zo veel mogelijk ontkend en zoeken te verheimelijken. Doch feiten vallen ten slotte op de duur moeilijk te loochenen en kan men ten langen leste toch ook niet altijd verbergen. Tevens hadden' de vertegenwoordigers der S.G, P. in de Tweede Kamer, als de Regering dan niet tot afschaffing van de vaccinatie wilde medewerken, met nadruk bepleit, dat zij althans ontheffing van de dwang bij de wet zou invoeren. Het was tot het jaar 1928 alles tevergeefs geweest, hoe zeer even te voren genoemde afgevaardigden zich in deze ook ingespannen hadden. De vaccinatie-dwang bleef bestaan. De in 1872 ingevoerde vaccina tie-wet bleef gehandhaafd, waarin bepaald was, dat geen kind ter school kon gaan, tenzij het een pokkenbriefje, waarop de verklaring sitond dat het ingeënt was, kon tonen,

't Was dan ook voor ds Kersten en ds Zandt en stellig niet alleen voor hen 'n blijde dag, die dag, waarop zij uit de mond der Regering mochten horen, dat zij vanwege de vele sterfgevallen, welke zich bij de gedwongen inenting voordeden, de vaccinatiedwang niet langer durfde handhaven. Zij durfde — zo verklaarde zij in de "Tweede Kamer — met het oog 7p de vele slachtoffers, welke de inenting maakte, de verantwoordelijkheid daarvan niet langer voor haar Jeweten verantwoorden. Deze verklaring had des te groter betekenis, dewijl de Regering verklaarde, dat haar besluit om de vaccinatie-dwang af te schaffen op medisch advies genomen was, In dat advies was door de medici onomwonden toegegeven, dat de inenting met levensgevaar ge­ paard ging, hetgeen de afgevaardigden der S.G.P. in de Tweede Kamer ook gedurig beweerd hadden. De medici konden dit ten laatste niet meer ontkennen. Daarvoor waren er te veel sterfgevallen van wege de inenting voorgekomen. Bij voortdurende herhaling toch was het voorgekomen, dat er kinderen waren ingeënt, die de inenting met hun dood hadden moeten bekopen. Na de inenting had zich gedurig encephalitis (hersenvliesontstek/ing) met dodelijke afloop bij de ingeente kinderen voorgedaan. Daarom zag de Regering zich genoodzaakt in 1928 de verplichte vaccinatie af te schaffen. Tot November 1939 bleef de stand van zaken ten aanzien van de vaccinatie ongewijzigd. De vaccinatie-wet van 1872 bleef door eenjarige of tweejarige of meerjarige beslissingen der Kamer tot November 1939 buiten werking. Ook toen werd die wet niet weder in werking gesteld. De vaccinatie-dwang was afgeschaft en bleef afgeschaft. Hoewel dit een zeker en vaststaand feit is, blijkt ons toch voortdurend weder, dat er nog tal van lieden in den lande zijn, die dit niet weten en die in de mening verkeren, dat zij op de één of andere wijze gedwongen kunnen worden om hun kinderen te laten inenten. Toch is dit allerminst zo. Zo ver hebben de vaccine-aanbidders, die wel op de wederinvoering van dwangmaatregelen bij de vaccinatie hebben aangedrongen, het gelukkig niet kunnen brengen. Zo ver hebben zij het zelfs niet kunnen brengen, toen op 7 November 1939 de behandeling van het ontwerp tot vaststelling van nieuwe bepalingen betreffende de inenting tegen pokken in de Tweede Kamer aan de orde gesteld werd.

Toen is er wel door hen met alle kracht bij de Minister van Sociale Zaken op aangedrongen, dat er weder dwangmaatregelen zouden worden ingevoerd. De toenmalige Minister Dr. van den Tempel is echter voor 'die sterke aandrang niet bezweken. Hij heeft met alle beslistheid de invoering van dwang van de hand gewezen.

Nochtans is de aandrang, welke de vaccine-aanbidders in de loop van de jaren 1928-1939 hebben uitgeoefend, niet geheel zonder uitwerking gebleven. Bij herhaling hebben zij er in die jaren bij de Regering op aangedrongen, dat er in zake de inenting door haar toch iets gedaan moest worden. Daar was van hun standpunt bezien ook alle reden voor. Toen toch in 1928 de dwang ten opzichte van de vaccinatie afgeschaft werd, bleek het eerst recht duidelijk, hoe weinig populair de inenting in Nederland was. Het aantal der imgeënten liep schrikbarend achteruit. Vrijwillig gingen er maar bitter weinig toe over. Dit feit deed de vaccine-aanbiddjers .nioord ^ en brand roepen. Zij werden niet moe met hun schrikaanjagingen ons volk te bedriegen. Zij lieten toch niet na te voorspellen, dat de pokkenziekte, waar er zo weinig mensen ingeënt werden, wel heel spoedig onder ons volk zou optreden. Al die schrikaanjagingen, al die propaganda en al dat moord-en brandgeroep van de vaccine-aanbidders maakten op onze bevolking nagenoeg geen indruk. Het aantal der ingeënten bleef trots alle inspanning van de voorstanders der vaccinatie bitter klein. Het hielp hen niet met al, dat zij in dat tijdperk geducht de grote trom roerden. Oi^ volk was daardoor niet te bewegen om zijn kinderen in groten getale te laten vaccineren. Dewijl het succes, dat de vaccine­ aanbidders met hun propaganda tij ons volk hadden zo uitermate Sering was hebben zij 't op 'n andere boeg gegooid. Zij hebber» zich tot de Regering gewend en op deze hun aandrang uitgeoefend. En niet geheel tevergeefs. Bij haar von. den zij 'n veel gereder gehoor. Hm aandrang heeft er stellig veel toe bij. gedragen, dat in 1929 de wet tot vast stelling van nieuwe bepalingen b«. treffende de inenting is tot stand komen. Dat was in zekere zin voor hen geen gering succes. De propaganda, welke izij tot dusverre zei hadden moeten bekostigen, kwam nu voor rekening van de Regerintf, En dit niet alleen. Deze kon door d( wetgeving doelmatiger gevoerd wor. den. Het feit toch, dat zij nu van dj Regering uitging, maakte op het volk diepe indruk en bracht maar al te velen in de waan, dat nu ook de verplichte vaccinatie weder ingevoerd was, hetgeen echter geenszins het geval lis.

De wet van 1939 houdt toch geen enkele bepaling in, waardoor ouders wettelijk gedwongen kunnet worden om hun kinderen te laten inenten. Die wet laat de ouders ei elk mens vrij, om het even of zij a dan niet gewetensbezwaren o£ bi zwaren van medische aard hebben, om hun kinderen of zichzelf al dan niet te laten inenten. Zelfs behoeii men geen gewetensbezwaren of bezwaren van medische aard te hebben. Ook in zulk een geval kan niemand wettelijk gedwongen wordei om zich aam de vaccinatie te latei onderwerpen. De wet dwingt daai niemand toe. Niemand kan wettelijl gedwongen worden om zijn kinderei te laten inenten. Opdat een iedei daarvan ten volle overtuigd zai zijn laten wij de woorden, welke Minister van den Tempel bij de behanda ling van het onderhavige wetsont werp op 7 Nov, 1939 in de Tweed; Kamer sprak, hier nog eens opzette lijk letterlijk volgen.

De Minister verklaarde dan:

„De geachte afgevaardigde vraagl blijft de vrijheid van de ouders on aangetast? Mijnheer de Voorzitter Dat is het stelsel. De vrijheid vai |ie ouders blijft ten slotte onaan' getast. Zij zullen in de laatste ii stantie beslissen, of een kind in|e ent wordt. Daarover behoeven w niet verder te spreken".

Uit deze woordelijk en letterlijk aan gehaalde woorden van de Minister welke voor geen tweeërlei uitlei vatbaar zijn, staat als een paal bovei water vast, dat geen enkel ouderpaar gedwongen kan worden zljï kind te laten inenten.

Al staat het onomstotelijk vast, de vaccinatie-wet van 1939 alle dwang beslist uitsluit, toch heeft dsze wet een zeer bedenkelijke kant, De considerans van deze wet zeg' „Alzo wij in overweging hebben genomen, 'dat. het wenselijk is de in enting tegen pokken van kindere! beneden de leeftijd van twee jarei te bevorderen en dat te dien eindf nieuwe bepalingen dienen te wordei vastgesteld".

Op deze bedenkelijke kant wilk' wij in een volgend artikel nog eenj in het bijzonder terugkomen. W' kunnen (^t in dit artikel niet doen daar het anders te lang zou wordeJ en te veel plaatsruimte in De Banie' in beslag zou nemen. Nochtans acn ten wij dit, het vele misverstand aanmerking nemende, dat er nti^ steeds ten aanzien van de inentin in ons land bestaat, niet overbodji Daarover dan bij leven en - welzij' een volgende keer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen