De Indische Aangelegenheid

Aangaande de Indische kwestie valt betrekkelijk weinig belangrijks mfr de te delen. Veel schot zit er in d« onderhandelingen nog niet. Nochtans is het niet van belang ontbloot, dat er thans omstreeks 36 vertegenwoordigers van vrijwel alle delen van de Indische Archipel te Batavia vertoeven. Deze zijn daar gekomen met het doel om de Drie-Landen-Commissie, ook wel genoemd d^ commissie voor goede diensten, iö' lichtingen te verstrekken. Zij zü" gekomen uit Oost-Indonesië, uit Borneo, uit Sumatra en Java en vertegenwoordigen tientallen millioenen Indonesiërs.

Het moet op de even tevoren genoemde commissie toch wel enige indruk maken, dat het Koninkrijk der Nederlanden nevens Nederlanders door vele Indonesiërs vertegenwoordigd wordt.

Deze vertegenwoordiging vertoont een heel ander beeld van de Indische aangelegenheid dan de afgevaardigden van de republiek van Soekarno er van gaven in de Veiligheidsraad, waarin zij het beliefden voor te stellen als waren zij de wettige vertegenwoordigers van al de Indonesische volken, die hen als de zodanigen begeerd en verkozen hadden. De Commissie van goede diensten kan thans met eigen ogen waarnemen, hoe geheel onwaar die voorstelling virelke de afgevaardigden van de mannen van Soekarno destijds in de Veiligheidsraad was, wel geweest is. Dat dit verblijf van de 36 vertegenv/oordigers te Batavia gans niet naar de zin van Soekarno en de zijnen is, behoeft geen nadere uitlegging. Heel de bedoeling van Soekarno en diens aanhang is van stonde af aan geweest, dat alle Indonesische volken onder hun dwingelandij gebracht zouden worden. Zij begeerden alleen heer en meester over al de volken van de Indische archipel te zijn en deze moesten zich maar naar hun tyrannie voegen.

Inmiddels is weder gebleken, dat de mannen van Soekarno er alles op zetten om alsnog hun doel te bereiken om alle Indische volken onder hun scepter te brengen. Zij hebben met een onloochenbare miskenning en voorbijgaan van de Commissie van Drie zich weder tot de Veiligheidsraad gericht met de kennelijke, bedoeling om daarin de Indische kwestie weder op de agenda te krijgen en nog eens opnieuw in bespreking te brengen. Zij deden dit met de toezending van een zogenaamd memorandum. Zij voegden daar een officiële toelichting aan toe, waarin onder meer voor de zoveelste keer nog eens gezegd werd, dat het doel van Nederland is om de Indonesische republiek te vernietigen en dat die republiek de Nederlandse voorstellen onmogelijk kan aanvaarden, dewijl deze alsdan onder de benaming van republiek wordt teruggebracht tot de positie van een provincie. Tevens werd in die officiële toelichting verklaard, dat de voedselvoorziening in de Indonesische republiek ernstig belet wordt door de Nederlanders, die het zeevervoer met haar maatregelen op een ernstige wijze hinderen. Zelfs kan men in die toelichting lezen, dat de politiek van de geschroeide aarde door Soekarno en de zijnen verdedigd werd en zelfs — dat de aangebrachte vernielingen en brandstichtingen, welke zij opzettelijk uitgevoerd hebben — (wel, om geen ander woord te gebruiken, daf allicht meer op zijn plaats zou zijn, een heel vreemde voorstelling van zaken) - — de oorzaak zijn geweest, dat de Nederlanders hun politionele actie niet verder hebben voortgezet. Ook al werd er door de bewindslieden van de Indonesische republiek in die toelichting gedreigd, dat deze hun vernielingen en brandstichtingen zullen herhalen, indien de Nederlan ders hun opmars verder zullen voort zetten, hoewel zij zelf wel beseffen — zo verklaarden zij — dat de republiek zich zelf daardoor enorme verliezen toebrengt. Voorts, het behoeft nauwelijks vermeld te worden, zo zeer ligt het in de lijn van Soekarno en zijn vrienden, dat de regering van Djokjakarta heeft geëist, dat de Nederlandse troepen teruggetrokken moeten worden op de linies, welke zij vóór de politionele actie bezetten en dat alsdan het nu door de Nederlanders bezette gebied aan de republiek moet terug gegeven worden.

Uit het memorandum en de daarbij gevoegde officiële toelichting blijkt voor de zoveelste maal weder helder en klaar, hoedanig de gezindheid van Soekarno en diens regering tegenover de Nederlanders is en tevens hoe dwars en onverantwoordelijk 't van de Nederlandse Regering geweest is om met hen ooit enige onderhandeling te beginnen en hoe dwaas en onverantwoordelijk het is, deze nu nog maar per sé te willen doorzetten.

In verband hiermede verdient het vermelding, dat, zoals de Minister-President, dr. Beel, verklaard heeft, de heer Schagen van Leeuwen als Minister van Marine is afgetreden, omdat hij er een ernstig bezwaar tegen had, dat de Regering niet bij voorbaat een tijdslimiet heeft vastgesteld, tot welke zij, in overeenstemming met de wensen van de Veiligheidsraad, militair een afwachtende houding wilde aannemen. Het hoofdbezwaar van de nu afgetreden Minister tegen het beleid der Regering blijkt dus hierin bestaan te hebben, dat de Regering formeel haar verantwoordelijkheid voor geheel Indië handhavend — in de werkelijkheid deze aangelegenheid uit handen heeft gegeven, zonder daarbij zelfs als voorwaarde te stellen, dat binnen bepaalde tijd aan zekere verlangens moest voldaan zijn.

Ook is het met het oog op het gewicht der zaak vermeldenswaardig, dat de Minister van Wederopbouw en Volkshuisvesting, de heer Neher, weder naar Batavia is vertrokken, volgens officiële Regeringsmededeling met het doel om voorbereidingen te treffen voor het collegiaal orgaan, dat de feitelijke verantwoordelijkheid voor de landvoogdij zal gaan delen met dr. van Mook. Het blijkt, dat de Regering de instelling van dat orgaan de laatste tijd dringend nodig acht, dewijl — naar het verluidt — de meningsverschillen tussen de Regering en de landvoogd dr. van Mook steeds groter worden. Mag men de berichten, welke dienaangaande in de pers circuleren, geloven, dan moeten deze onder meer betrekking hebben op de legersterkte van onze Indische troepen. Doch dewijl te dien opzichte feitelijk tot dus verre elke officiële verklaring onzer Regering ontbreekt, zullen wij daarop althans in dit artikel niet dieper ingaan, al kunnen wij niet in de pen houden, dat wij het gedrag onzer Regering in deze niet in de haak vinden. Het Nederlandse volk en Parlement, waar het zulk een belangrijke zaak als Nederlands-Indië en onze militairen betreft, hebben er toch het volste recht op om te weten, wat er nu werkelijk aan de hand is. Evenmin zullen wij ons nader inlaten met hetgeen ooic al met stellige zekerheid in vele kringen beweerd wordt, namelijk, dat er spoedig een vacature van het Ministerie van Wederopbouw en volkshuisvesting te wachten staat, dewijl de heer Neher, de tegenwoordige Minister, met de heer Van Vredenburgh, de luitenantgouverneur-generaal dr. van Mook in de uitoefening van zijn ambt als landvoogd zullen gaan bijstaan. Het heeft ook al geen zin een nadere beschouwing te gaan wijden aan hetgeen de Belgische radio bericht heeft, namelijk, dat de Nederlandse troepen in Indië het offensief op onderscheidene plaatsen hervat hebben, daar toch van Regeringswege met betrekking tot het Belgische radiobericht medegedeeld is, dat hier te lande van de hervatting van een politionele actie niets bekend is. Besluiten wij ons artikel met de vermelding, dat Madoera zonder slag of stoot bevrijd is geworden. Een kleine troep trok op verzoek binnen, bij wie de republikeinse troepen de wapens vrijwillig inleverden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen