Buitenlands Overzicht

„Laat de oprechtheid meer en meer, met de vroomheid mij behoen" —• zo staat er in het berijmde tiende vers van Psalm 25 te lezen. De oprechtheid is in onze dagen in zeer vele gevallen geheel zoek. Ach, hoe menigwerf moet men ontwaren, dat het ja geen ja en het neen, geen neen is, zelfs niet als er met de plechtigste verzekeringen gezegd, schier gezworen w^ordt dat dit wel zo is. Onbetrouwbaarheid en onoprechtheid kenmerken onze dagen ook al in het bijzonder. Dat is geen klein gebrek, neen, onbetrouwbaarheid en onoprechtheid zijn Gode tergende zonden. En hoewel zij dit en niet anders zijn, hoe veelvuldig treft men hen in onze huidige samenleving aan. Dikwerf worden onoprechtheid en onbetrouwbaarheid opgesierd en gedekt met allerlei schoonklinkende leu­ zen als voor het waarachtige heil des volks of ook al in het belang der democratie of nog al met zo vele andere voor het oor welluidend klinkende phrases.

Dit was stellig ook het geval met de Franse stakingsactie. Deze werd zogenaamd ingezet om loonsverbetering. In werkelijkheid echter had de communistische partij ze voor heel andere doeleinden ingesteld. Zij beoogde gans wat anders dan alleen loonsverhoging. Zij probeerde daarmede de Franse regering het bestaan onmogelijk te maken en deze ten val te brengen om dan in Frankrijk zelf de teugels van het bev/ind in handen te kunnen nemen. En dat niet alleen. Elke staking brengt noodzakelijkerwijs allerlei ellende en wanorde met zich mede. Daardoor wordt allerlei onheil gesticht. Zij stampt als het ware de haat en de vijandschap onder de mensen uit de grond en brengt bovendien nog aan het economische leven door de stichting van een chaos allerlei verwarring en zeer veel schade. Dit nu en andere thans niet nader te noemen redenen — het zou ons toch te veel plaatsruimte in , , De Banier" kosten, indien wij daar thans nader op ingingen .— zijn dan ook de redenen, waarom de S.G.P. zich zo wel tegen uitsluiting als staking principieel gekeerd heeft en nog keert.

Dat de stakingen in Frankrijk veel schade en onheil over het economische leven berokkend hebben, behoeft geen nader betoog. Milliarden francs zijn er daardoor in Frankrijk aan schade geleden. Bovendien is daardoor in tal van bedrijven een grote wanorde, zelfs een chaos, gesticht. De inkomsten, die de arbeiders aan loon gederfd hebben, belopen bovendien nog in milliarden francs. De arbeiders — zoals wij reeds in een vorig overzicht geschreven hebben — hadden ten slotte ook de brui aan de staking en aan de communistische ophitserij. Zij gingen bij grote getalen weder vrijwilig aan de arbeid en zouden dit stellig nog in veel grotere getalen gedaan hebben, indien zij door de vreselijke terreur, welke de communisten tijdens de staking uitgeoefend hebben, daarvan niet weerhouden waren geworden. De communisten begrepen zeer wel, dat zij feitelijk sedert al lang voor een verloren zaak streden en daarom is de symbolische staking, waarvan wij in een vorig overzicht gewag gemaakt hebben, dan ook niet doorgegaan en tenslotte heel de staking opgeheven gewtorden.

Deze staking betekent enerzijds een geweldig échec voor de communistische partij, anderzijds echter heeft de staking toch aan één van haar doeleinden beantwoord. Ongetwijfeld toch heeft de staking aan Frankrijk niet alleen veel ellende gebracht, maar ook geweldige schade en in zekere zin een ontwrichting van heel het maatschappelijk leven. En om die ontwrichting is het de communisten juist te doen. Hoe slechter, het in het westen van Europa gaat, hoe meer dat naar de zin van Sovjet-Rusland en de communisten is. Zij moeten het van de ellende van anderen hebben en hoe veel te hoger de ellende klimt, des te welgevalliger het de communisten is, omdat zij dan zoveel te beter hun slag kunnen slaan. Het lijdt dan ook geen twijfel, dat de stakingen mede zijn ingezet met het doel om de Amerikaanse hulpverlening aan Frankrijk zoveel mogelijk schipbreuk te doen lijden. De hulpverlening is een, gruwel in het oog der communisten. Deze moet volgens hen geheel mislukken. Mede tot dat doel werden dan de stakingen ook ongetwijfeld ingezet. De stakingen zijn dan nu voorbij, maar de gevolgen daarvan nog bij lange niet. Ontzaggelijke verliezen zijn daardoor toch aan productie, grondstoffen, steenkolen, dollars en francs geleden.

In weerwil van die s'.? kinc; e; i heeft Amerika zijn hulpverlening aan West-Europa niet opgegeven. Integendeel. 'Het Amerika.i.ijsf Huis van Afgevaardigden heeft bij acclamatie het wetsontwerp tot het verlenen van rnssentijdse hulp aan Frankrijk, Italië, Oostenrijk pn China vuor een bedrag van 590 millioen dollar aangenomen.

De Vier Ministers-Conferentie te Londen duurt nog stepds voort. Heeft hef er een ogenblik naar uitgezien, dat deze geheel vruchteloos uiteen zou gaan, alzo is het echter niet verlopen. Op die conferentie is schijnbaar een succes behaald. Wij' schrijven opzettelük .schijnbaar, want in de werkelijkheid heeft dat succes niets te betekenen. De ministers zijn het in Londen er over eens gewor' den, dat het toegestane peil van de Duitse industriële productie op de basis van 11, 5 millioen staal per jaar zal bedragen. Dit is niet dan een schijn-succes. De Russische, Amerikaanse en Engelse zienswijze liepen op dit punt destijds in Moskou al niet ver uiteen. Alleen Frankrijk maakte aldaar nog bezwaren. Frankrijk heeft thans zijn be-ZA^^aren laten varen. Bovendien zal dit succes dan pas van enige practische betekenis zijn, indien het tot een herstel van Duitschlands economische eenheid komt. Blijft dit achterwege, en daar is alle kans op, omdat de ministers het eerst nog eens moeten worden over de herstelbepalingen en het bestuur over het Ruhrgebied, dan is het succes practisch van nul en generlei waarde. En daarover is nog steeds geen beslissing in Londen gevallen. Daarover is men het zelfs op verre na niet eens. Zo blijft men dan maar weer in Londen praten en nog eens praten, zonder dat men ook maar iets van betekenis opschiet, terwijl Molotof de Conferentie gebruikt om aanval op aanval op Amerika en Engeland te doen.

Tenslotte over de Palestijnse kwestie nog een kort Woord. De rust is in Palestina ondanks het verdelingbesluit van de organisatie van de Verenigde Naties op geen stukken na weer gekeerd. Aldaar blijven de ongeregeldheden steeds maar voortduren. In Jeruzalem en Haifa hebben vrij geregeld vuurgevechten tussen de Joden en de Arabieren plaats, met gevolg, dat er in twaalf dagen niet minder dan 60 doden te betreuren vielen, terwijl er bovendien nog ongeveer 500 personen bij de gevechten gewond zijn geworden. In Aden hebben bij de schermutsehngen 35 Arabieren en 76 Joden de dood gevonden, terv^ijl daarbij 88 Arabieren en 14 Joden gewond werden. Die voortdurende onrust en gevechten hebben de Britse Regering doen besluiten, dat er voorlopig geen vrouwen of families van Britse Regeringsambtenaren, die zich momenteel in Engeland of het buitenland bevinden, naar Palestina mogen terugkeren. Ook kan men in de grote pers lezen, dat de Arabieren allerminst voornemens zijn om zich bij de beslissing van de Organisatie, van de Verenigde Naties zonder meer neer te leggen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen