De Indische Aangelegenheid

In zake bovenstaand onderwerp heerst er in menig opzicht nog steeds grote onzekerheid. Zo doen er ten opzichte van het kabinet allerlei geruchten de ronde. Volgens sommige persberichten zou er in het ministerie ter dezer zake grote onenigheid bestaan.

Het gehele overige ministerie moet het met minister Stikker, die na zijn terugkeer uit Indië een zeer gunstig verslag ten aanzien van het aanknopen van onderhandelingen met de Republiek van Soekarno uitbracht, niet eens zijn, dewijl het deze zaak lang zo gunstig niet inziet als even te voren genoemde minister — zo luidt het ene bericht in de pers.

Een ander bericht stelt het voor als ware het kabinet thans in twee kampen verdeeld. Aan de ene zijde moeten dan de rooms-katholieke ministers met de Christelijk-historische minister .Schokking staan, aan de andere kant de ministers van de Par- ty van de Arbeid met minister Stikker. De eerst genoemde partü moet het been maar strak willen houden, de laatste wil meer toeschietelijkheid betrachten. Zelfs werd het in dat bericht voorgesteld, dat een kabinetscrisis niet tot de onmogelijkheden behoorde, daar het geschil nog al hoog gerezen moet zijn.

Wat er echter van die berichten juist is, valt moeilijk uit te maken. Het kan zijn, dat zij, toen zij de wereld ingezonden werden, gedeeltelijk of geheel juist zijn geweest, maar dat er sindsdien een gans andere stand van zaken is ingetreden en dat de onderlinge geschillen, indien zij al bestaan hebben, inmiddels weder bijgelegd zijn.

Men zou dit kunnen opmaken uit het feit, dat de Minister van Overzese gebieden, de heer Sassen en de minister van Buitenlandse Zaken, mr. Stikker en de heer Neher thans naar Indië zijn afgereisd. Het bericht van hun vertrek naar Indië, dat ons gewerd, toen wij bezig waren dit artikel te schrijven, wijst wel in die richting. Daaruit moet men wel opmaken, dat de bewering van minister Stikker, dat er „mogelijkheden" bestaan om de onderhandelingen te hervatten, thans de koers aangeeft, waarnaar het ministerie zich zal richten, gelijk ook uit een officiële verklaring blijkt.

Wel heeft het nog kort geleden nadrukkelijk verklaard, dat er van een overeenstemming in beginsel om de politieke besprekingen met de republiek te hervatten hem niets bekend was en nog minder van een nieuwe overeenkomst met de republiek, doch dit zegt op zich zelf zo bitter weinig. Hoe vaak al zijn niet de vorige ministeries over stag gegaan!

En waarom zou dit kabinet niet over stag kunnen gaan? Dat dit zeer wel mogelijk is, daarop wijst thans zeer veel.

De republikeinse regering heeft direct de verklaring van minister Stikker, dat er „mogelijkheden" bestonden om de onderhandelingen te hervatten, handig als een uiterst geschikt propaganda-middel voor haar doeleinden aangegrepen.

Mocht toch van de zijde van de Nederlandse Regering die mogelijkheden ontkend worden, dan zou zij voor heel de wereld de Nederlandse Regering als de schuldige, die niet onderhandelen wil, kunnen ten toon stellen. En daarbij heeft de ministerpresident Mohammed Hatta het niet gelaten. Hij is ineens tegenover de Federale Staten uit een geheel an-r der vaatje gaan tappen. Vroeger bestempelde men in de Regeringskringen van de republiek de regering van de Federale Staten met de hatelijke benaming van „marionetten-regering". Thans heeft Mohammed Hatta openlijk verklaard, dat het belachelijk was om de naam marionettenregering te gebruiken. Zelfs ging hij in een radio-rede, waarin hij die uitspraak gedaan heeft, zo ver, dat hij uitdrukkelijk verklaarde, dat hij met de regeringen der Federale Staten wenste samen te werken, dewijl de republiek en zij één doel voor ogen hebben, namelijk, de vrijheid van geheel Indonesië tegen de vastgestelde datum van 1 Januari 1949. En zelfs daar heeft de republikeinse minister-president het niet eens bij gelaten. Hij heeft voorts een dringend beroep op leger en politie gedaan om hun plicht te vervullen en er vooral zorg voor te dragen, dat er geen schendingen van het wapenstilstandsverdrag meer zouden plaats grijpen. De Indonesische legereenheden hadden te zorgen, dat zij achter de status-quo-lijn bleven. Mochten deze die lijn overschrijden, dan zou er straffend tegenover hen worden opgetreden.

Van de radio-rede van Mohammed Hatta en diens woorden kan met recht gezegd worden: Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen. Heel die zo veranderde gedragswijze van de republikeinse regering maakt maar al te zeer de indruk van 't zoet gefluit van de listige vogelaar en dit zowel ten aanzien van Nederland, de Federale Staten alsook ten opzichte van heel de wereld.

Waarom moeten nu pas de bestandsschendingen ophouden? Waarom Averd er door Mohammed Hatta ook al op aangedrongen, dat de republiek haar beloften gestand moest doen? Waarom nu eerst? Waarom al niet zo veel eerder? De ene belofte na de andere is in de loop der jaren door de regering van Soekarno geschonden. Men denke slechts aan haar plechtig afgelegde beloften inzake de overeenkomst van Linggadjati en Renville en van de wapenstilstandsverdragen. Welke waarde kan men hechten aan de woorden van hen, die hun beloften keer op keer hebben verbroken? Wat heeft men ten slotte aan schoon-klinkende woorden en beloften als de daden er vierkant mee in strijd zijn?

Daar is gezegd, dat de bestandsschendingen verminderden, ook minister Stikker heeft dat bij zijn terugkomst in Nederland beweerd, maar de feiten wijzen het heel anders uit. • De cijfers toch van het officiële legerbericht tonen aan, dat de bestandsschendingen zijn toegenomen. Mohammed Hatta moge dan al zeggen, dat die cijfers de sfeer vertroebelen, maar dit is niet anders dan een onware voorstelling van zaken, in werkelijkheid niet anders dan de boel op de kop zetten. Niet de cijfers toch vertroebelen de onderlinge verstandhouding, maar de bestandsschendingen doen dat. Deze maken maar al te zeer openbaar, wat men aan de woorden van onbetrouwbare lieden heeft en hoe zeer hun woorden met hun daden in strijd zijn. En van zulk een openbaring is Mohammed Hatta niet gediend.

In dit verband beschouwd, vervult de reis van de delegatie der Ministers ons met grote vrees. Wij vrezen, dat het weer de kant van onderhandelen en nog eens onderhandelen, praten en nog eens praten opgaat en dat de Regering haar eis, dat eerst de bestandsschendingen moeten opgehouden zijn en het goederenverkeer geregeld moet zijn, alvorens de onderhandelingen een aanvang zullen kunnen nemen, inmiddels al lang weer vergeten is alsook dat zij haar verklaring, dat de toestand zoals die thans in Indië is, niet lang meer te dulden is, ter aarde zal laten vallen, zoals in de loop der jaren zoveel ter aarde gevallen is van hetgeen door de achtereenvolgende kabinetten gezegd, geëist en beloofd is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen