Voor Oud en Jong

V.

lTerwijl keizer Trajanus in de af- i rodstempel te Antiochië, welke aan ^eüs gewijd was, bij één der altaren 'tond en de beker ophief onder het spreken van woorden, die de wijn noesten heiligen, verstomde plotset mg het gezang der priesters. Een i f^ijsaard toch van indrukwekkende restalte trad uit de tempel tevoorschijn. Hij plaatste zich tussen de f'eelden en de keizer, en zijn hand pheffende, riep hij op ernstige toon: jaat af, o Caesar! en offer deze itomme afgoden niet, want het is terergeefs, dat gij hun ere toebrengt. Seef Gode de eer. Die u de zege leeft beschikt!

De keizer zag hem eerst verwonderd lan, doch die verwondering maakte ïl heel spoedig plaats voor toorn, iWie is die krankzinnige? vroeg hij ifcan de bij hem staande pro-consul, Het is Ignatius, het hoofd der chrisienen in Antiochië, zei deze ontsteld. ja heen! gebood de keizer somber, ; erwijl hij de offerschaal weer omloog bracht.

Ignatius bleef echter staan en trad ^e beheerser der wereld onbeschroomd in de weg, door hem toe te voegen: ljffer niet, maar buig veeleer uw fcnieën voor de Christus Gods, want ll)ij Hem alleen is heil te vinden. Uw oden zijn het werk van mensenhanden. Een woest geschreeuw belette Ignatius verder te spreken. De priesters liepen vol ontzetting op de grijsaard toe, die op een wenk van de keizer door een hoofdman met enkele' soldaten werd weggevoerd. Het volk liet hen zwijgend door, ofschoon veler harten met vreze en droefheid vervuld waren, omdat Ignatius ook bij de heidenen in groot aanzien was en zijn naam door hen met bewondering en eerbied genoemd werd. De spelen, welke ter ere van de keizer plaats hadden, deden echter het volk spoedig het gebeurde weer vergeten. De volgende dag moest Ignatius voor de keizer verschijnen in het paleis van de pro-consul. Trajanus plaatste zich op de rechterstoel en op zijn bevel werd de gevangene door enkele dienaren binnen geleid. Hoewel hij in ketenen geklonken was en onder strenge bewaking stond, vertoonde Ignatius helemaal niet het beeld van een overwonnene, doch veeleer dat van een overwinnaar.

Na enige ogenblikken van doodse stilte nam de keizer het woord. Hij zei: Wie zijt gij, boze geest, die met opzet onze geboden overtreedt en ook anderen daartoe verleidt, opdat zij verdorven worden? Ignatius keek de keizer met fonkelend oog aan en sprak vol verontwaardiging : Een boze geest! Niemand noeme Theophorus een boze geest, want de boze geesten moeten wijken voor de dienaren Gods. Maar noemt gij mij boos tegen de boze geesten, dat ben ik. Want daar ik Christus, de hemelse koning heb, vernietig ik hun aanslagen. Theophorus, vroeg de keizer, wie is dat? Dat is elk, die Christus in het hart draagt, antwoordde Ignatius. Trajanus glimlachte spottend en zeide: Gelooft gij dan niet, dat ook onze goden in ons wonen, die voor ons strijden tegen onze vijanden? Ignatius: Gij dwaalt, wanneer gij van de goden spreekt, want daar is maar één God, Die de hemel en de aarde gemaakt heeft en er is maar één Christus, Gods eengeboren Zoon, in Wiens koninkrijk ik mijn erfdeel heb. Die mijn zonden en hun oorzaak, mijn oude mens, aan het kruis genageld heeft en Die de satan met al zijn list en boosheid onder de voeten geworpen heeft, voor allen, in wier hart Hij leeft! Trajanus: Bedoelt gij Dien, Die door Pontius Pilatus gekruisigd is? Ignatius: Ja, Hem, Die mijn Heere en Christus is! Trajanus: Maar draagt gij die Gekruiste dan in uw hart? Ja, antwoordde Ignatius met heldere stem, want er staat geschreven: Ik zal onder hen wonen en onder hen wandelen.

Trajanus haalde de schouders op. Offer de goden, fluisterde hij en wij zullen u de beledigingen, ons aangedaan, vergeven. Uw afgoden offer ik nooit, sprak de grijsaard op besliste toon. Boze geesten zijn het, die.... Hier legde de pro-consul Igrtatius het zwijgen op. De keizer schudde toornig het hoofd en zich tot zijn omgeving wendende, sprak hij het volgende vonnis uit: Overwegende, dat Ignatius beweert, dat hij een gekruisigde in zich draagt, zo bevelen wij, dat hij geketend naar Rome worde gevoerd en tot verlustiging des volks voor de wilde dieren geworpen zal worden. Ignatius verbleekte niet, doch sloeg tot aller verbazing de ogen ten hemel en riep, terwijl hij zijn handen uitbreidde, vol vreugde uit: Ik dank U, Heere, dat Gij mij verwaardigd hebt om evenals Uw dienstknecht Paulus met koperen banden geketend te worden. Ik wens nu niets anders dan dat de wilde dieren mij om Uwentwil maar spoedig verscheuren. Daarop deed hij zich blijmoedig de ketenen aan en droeg hij zijn gemeente in de bescherming des Heeren op.

Spoedig daarna werd Ignatius deels te water, deels te land, naar Rome gevoerd onder geleide van tien soldaten. Te Smyrna had hij een ontmoeting met zijn vriend en broeder, met wie hij aan de voeten van de Apostel Johannes gezeten had, namelijk met Polycarpus, die hem gedurig in zijn verblijfplaats mocht bezoeken. Ook vergunden de bewakers het, dat de gelovigen uit de omliggende gemeenten toegang tot hem hadden, hetgeen wel een bijzondere gunst was als men bedenkt, dat deze bewakers overigens allesbehalve zachtzinnig waren. Dat blijkt wel zeer duidelijk uit de brieven, die Ig- - " natius gedurende zijn reis naar Rome aan onderscheidene gemeenten schreef. (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen