Brief uit Zeeland

CXXXI.

De verkiezing voor de Provinciale Staten is dan weer voorbij, en de uitkomst is, alhoewel nog niet officieel, bekend. Al kunnen ook nog wel eens enkele cijfers veranderen, het is toch niet te verwachten dat er verandering in de zetels zal komen. Zo zal dan, naar is gemeld, de communist niet meer in de Staten van Zeeland terugkeren. Dat stemt tot blijdschap. Echter, het mag ons niet gerust doen zijn en denken dat het communisme daarmede ook te niet gedaan is. Men mag wat schrik hebben voor de knoet van Rusland, maar zijn de beginselen daarom verworpen? Is het niet veeleer te verwachten, dat zij, die de communistische partij de rug toekeerden, thans in de Partij van de Arbeid zullen trachten die daar tot gelding te brengen? Er is wel enige verschuiving. De Partij van de Arbeid verliest enerzijds, alhoewel ze in Zeeland een zetel gewonnen hebben, maar trekt anderzijds. Zal dat die partij nopen om weer meer het oude devies van de vroegere S.D.A.P. naar voren te brengen? En wat was die S.D.A.P.? Zijn we vergeten, dat het in 1918 Troelstra was, die een greep naar de macht deed en dat die Troelstra de man der S.D.A.P. was? Het is wel nodig daarop de aandacht te vesti­ t gen, vooral voor de jongeren, die de bange dagen van 1918 niet hebben g meegemaakt. k

Afgezien daarvan, we moeten er oog voor hebben, dat de Partij van de Arbeid de mens komt te verheffen d k V en geen rekening houdt met Gods Woord en Wet. Er zijn wel leden van de Partij van de Arbeid, die zeggen diep religieus te denken, maar, hoe het ook persoonlijk zijn moge, hetwelk gelaten moet worden voor de persoon, in de partij en in hetgeen naar buiten wordt uitgedragen blijkt daarvan toch niets. In eigen kracht wil men opbouwen. Werken volgens vastgesteld plan. Werken onder leiding van de overheid. De overheid overal voor zorgend. Zal, in Zeeland, het college van Gedeputeerde Staten weer op dezelfde wijze worden samengesteld? De partijen, welke nu de zetels bezetten, mogen dan nu met één lid versterkt zijn, de rechts-protestantse partijen zijn even sterk gebleven. De V.V.D. mag dan nu van 4 tot 3 zijn terugge lopen, maar daar staat tegenover dat een middenstander is gekozen en het is moeilijk te aanvaarden dat die zich achter de P.v.d.A. zal stellen. Dus er is eigenlijk niet veel anders geworden dan dat de communist zijn plaats ruimde voor een lid van de Partij van de Arbeid. 20 zetels hebben de P.v.d.A. en K.V.P., 18 zetels bezetten de rechts protestanten; 4 zetels zijn bezet door V.V.D. en Middenstander. Meerderheid hebben P.v.d.A. en K.V.P. niet. Ze zullen de hulp van anderen nodig hebben. Zal die worden verleend? Zullen A.R. en C.H bereid zijn die te verlenen, evenals in 1946?

Het zijn vragen, die gesteld kunnen worden. En die vragen kunnen niet te vlug naar voren worden gebracht. Of het baten zal ? Dat is niet te zegen. Maar door de vragen te stelleii> an er waarschuwing uitgaan. En daarmede kunnen wij ons vrijmaen. eel verwachting behoeven we niet te hebben. Het is niet denkbaar dat de leden der S.G.P. zich zullen laten leiden tot het samenwerken met de K.V.P. en de P.v.d.A., stelt dat hun de kans zou worden geboden. Indien dan ook door onderlinge overeenkomst te voren de verkiezing geregeld wordt, dan is het wel te vrezen, dat er geen verandering komt. Of zullen de A.R. en de C.H. het lijntje strak houden en hun medewerking weigeren, tenzij er verandering komt? Het ware te wensen. Maar, ik hoor al bezwaren opnoemen: hoe dan? Zou er geen aanleiding zijn om dan eens de stemming af te wachten? Is het nodig, dat een college van Gedeputeerde Staten, evenals een kabinet, een gezamenlijk program heeft? Is het juist, dat de beslissing verlegd wordt van de vergaderzaal naar de partijen? En, afgezien daarvan, durven A.R. en C.H. de verantw-oording nemen voor een meerderheid van de P.v.d.A. en de K.V.P. ? Daarbij zullen we het laten. Bij de blijdschap, die ons deel werd, dat in Gelderland een zetel meer door de S.G.P. bezet staat te worden, komt de droefheid, dat ons volk hoe langer hoe meer wordt afgetrokken van God en Zijn Woord. Dat de vraag naar brood en spelen toeneemt. Dat ons volk meent eigen lot in handen te hebben. Dat een grote menigte 't eens blijkt te zijn met het beleid, dat tegenwoordig wordt gevoerd. Er blijft nog werk voor de S.G.P., want haar doel is Gods Woord tot meerdere erkenning te brengen; en daartoe is nog noodzaak.

UW ZEEUWSE BRIEFSCHRIJVER

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen