Zeeland

Brief uit

CLXXVIII.

De vorige brief is geëindigd met de wens, dat we tot de eenvoudigheid mochten terugkeren. Nu, daaraan ontbreekt tegenwoordig nog wel het een en ander. Er is een teveel aan instellingen en diensten, en die moeten toch maar alle zorgen te bevvdjzen, dat zij nodig zijn. En hoe zullen ze dat beter doen dan door vele brieven te laten mtgaan, vele vragen te stellen en een grote hoeveelheid gegevens te verzamelen en te verwerken?

En dan nog de vrijze, waarop dat plaats heeft.

Het is toch niet uitgesloten, dat eenvoudige vragen niet schriftelijk, maar mondeling gedaan worden en dat daarvoor uit het centrum van het land personen met auto's komen, ook nog wel met chauffeur, en dan vragen doen, welke niet het minst een bespreking eisen. Dat is wel een eenvoudige manier, maar eenvoudig in het opmaken van het geld van de belastingbetalers. Velen ergeren zich aan een dergelijke wijze van handelen, en terecht. Maar waarom gebeurt het dan toch? Dat is onverklaarbaar, tenzij het voortvloeit uit de ingewikkeldheid van de regelingen, waardoor controle niet meer mogelijk is. En juist daardoor moet zo veel wat nodig is, ongedaan blijven. Denk eens aan de woningtoestand en de toestand van de woningen. De woningtoestand is schier overal slecht te noemen. Gebouwd kan er bijna niet meer worden, want de gemeenten kunnen niet bouwen, omdat zij geen geld kunnen opnemen, ook al beschikken zij dan nog over het nodige bouwvolume. De particulier kan niet bouwen, want de bouw is hem te duru-. Het is niet mogelijk die rendabel te maken. Toch is de woningtoestand niet best. Er zijn nog vele samenwoningen. Er moet worden gewacht met trouwen en wat, , al niet meer? En dat alles is van ver^^-keerde invloed op ons volk. En toch gaat 't niet zuinig zijn maar door. Toch wordt niet gestreefd naar eenvoudigheid.

En niet alleen de woningtoestand, maar ook de toestand van de woningen is slecht. Reeds vanaf 1940 is er geen vervanging meer van wat oud was of is geworden. Wel kan een woning lang in stand bhjven, maar ook eens komt daaraan een eind.

I) de toestand gezond, dan moeten toch steeds nieuwe woningen in de plaats van de oude komen. Zelfs als de duur van een woning op 100 jaar gesteld wordt, wat wel heel lang is, dan moet per jaar een honderdste deel van de bestaande woningen worden vervangen. Reken nu maar uit. Sins 1940, dus in elf jaar, practisch geen vervanging meer. Dus zal reeds ongeveer een tiende deel van onze woningen niet meer aan behoorlijke eisen voldoen. En het is nog niet te zien wanneer we zo ver zullen gevorderd zijn met inhalen van de achterstand, dat aan vervanging kan worden begonnen. '

E" zal wel moeten worden toegezien, dat de eisen aan de nieuwbouw niet te hoog worden gesteld. Immers, als we daarmede boven onze stand leven, dan zal dat de vervanging van wat vervallen is nog meer tegenhouden. Dan zal een groter deel van onze bevolking moetf^ blijven wonen in gebouwen, welke daartoe niet meer geschikt zijn. Duizenden worden per jaar aan de volks- < rezondheid besteed, en het is goed, dat de overheid daarvoor, in de weg der middelen, nieft buiten Gods Woord, zorgt. Maar is het dan ook niet nodig gm te zorgen voor een goede bewoning? Of zou een vochtige woning geen slechte invloed hebben op de gezondheid van de bewoners? Veel geld wordt uitgegeven voor allerlei vermaak, ook voor dat, wat tégen Gods Woord is. Geklaagd wordt over de te hoge huren, als er nieuwe behoorlijke woningen komen. Maar, dringt het dan toch niet door, dat niet alles zo kan? Xiet alleen de overheid, maar ook het volk is de eenvoudigheid kwijt. Het is niet alleen de overheid, die niet zuinig is. maar ook de onderdanen letten niet meer op de uitgaven. Zo gaan we dubbel achteruit. In de overheidskassen is geen geld meer en bi) de onderdanen ontbreekt het eveneens. Zo kan dat niet blijven doorgaan.

Eenmaal zal dat vast moeten lopen, en wat dan? Straat, straatarm, en dan zal de terugkeer tot eenvoudigheid niet meer baten; dan is het te laat. Die God verlaat, heeft smart op smart te vrezen. Wat wordt het toch bewaarheid. Brood en spelen vragen wij. Gods Wet achten wij niet. In eigen kennen en kunnen menen we de oplossing te zullen vinden. O Nederland, zo rijk in het verleden, zo beweldadigd met het zuivere Woord Gods, wanneer zult gij opmerken? Zullen wij blijven voorthollen tot in het bittere van de ondergang? Wat een grote taak rust er dan op onze partij. Het doel is om Gods Woord in den lande tot meerdere erkenning te brengen. En wat doen wij er aan? Werken wij zoveel wdj kunnen, of zien we maar op anderen? Menen wij vrijuit te gaan? Is de schuld maar alleen bij anderen? Mocht God ons nog schuldenaar doen worden, persoonlijk, maar ook voor land en volk.

Uw Zeeuwse Briefschrijver

Uw Zeeuwse Briefschrijver

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen