BUITENLANDS OVERZICHT

Wie zal het kumien ontkennen, dat eenheid en eendr^icht onder de mensen, en dus ook onder de volken, een grote zegen zou zijn?

Wie zulks zou willen ontkennen, stelt zich Hjnrecht tegen Gods Woord, dat ons beveelt zo veel mogelijk de vrede na te jagen en daarmede de eenheid en eendracht tussen mens en mens, volk en voUc, te bevorderen.

Het is dan ook volstrekt niet waar, dat wij ons tegen eenheid en eendracht onder de volken keren, maar wel zo, dat wij deze van grote waarde achten.

Doch hoe zal deze zo grote schat ooit verkregen worden, als men de weg, welke Gods Woord ons daarvoor aangeeft, niet wil inslaan?

Hoe zal dat zo heerlijke en grote goed ooit het onze worden, indien men deze buiten God en Diens geboden zoekt te verwerven?

De Heilige Schrift leert ons, dat om waarlijk vrede, eenheid en eendracht onder de mensen te verkrijgen, vrede met God Zelf allereerst van node is en dat als deze ontbreekt, al onze pogingen om vrede en eendracht met onze naasten te bekomen, zullen falen.

En dat dit metterdaad zo is, leert ons niet alleen des Heeren Woord, maar wordt ook door de praktijk des levens eeuw in eeuw uit keer op keer weder bevestigd.

Geeft men acht op de verklaringen der mensen, dan zijn allen daar hartgrondig voor de vrede. Dan is de Sovjet-Unie daar voor, dan zijn haar satelliet-staten daar eenparig voor. Dan vnl in het jagen naar vrede Polen niet ten achtergesteld worden bij 't met de Sovjet-Unie verbonden communistische China. Dan beijveren alle communisten zich zelfs met alle krachten in en buiten Rusland om de vrede te verkrijgen en te bestendigen. Dan zijn de Verenigde Staten van Noord-Amerika al evenzeer als Groot-Brittannië, Frankrijk en West-Duitsland voor het behoud van de vrede, ja dan is er in heel de wereld geen land aan te wijzen, dat zich voor het voeren van een oorlog verklaart. Maar met dat al is het nog geen vrede, doch wordt er een heimelijke koude oorlog gevoerd, woedt de oorlog in al zijn verschrikkingen nog steeds in Korea en ook al op andere plaatsen, waar men elkander met de wapens bestrijdt. Dit heeft zijn oorzaak daarin, dat men de vrede niet op de rechte wijze zoekt. En wat geheel naar waarheid van de vrede en het streven daarnaar gezegd moet worden, dat moet ook van het stre­ ven naar eenheid en eendracht onder de volken gezegd worden.

Vier jaren lang houdt men zich nu al in Straatsburg met het vraagstuk van de eenheid en eendracht bezig; zijn er aldaar daarvoor welsprekende redevoeringen afgestoken, de één nog al meer dan de andere op de noodzakelijkheid en het hoge gewicht van eenheid en eendracht aandringende; de één nog al klinkender en welluidender dan de ander; zelfs Churchill voerde daarvoor aldaar eenmaal een gloeiend pleidooi. Daarenboven werden er in onderscheidene landen in onderscheidene parlementen en daar buiten allerlei betogingen, tot in Delft en Bolswaard toe, voor de eenheid van Europa gehouden. Maar met dat al is men tot de werkelijke eendracht en eenheid onder de volken van Europa geen stap nader gekomen dan toen men met de tewerkstelling er van begon.

De één schrijft de mislukking er van toe aan deze, en een ander aan gene oorzaak, doch allsn slaan de plank te dezer zake geheel mis. Zelfs het A.R. dagblad „Trouw" doet dit, als het in een hoofdartikel in zijn nummer van Woensdag 14 Januari zijn lezers diets zoekt te maken, dat de oorzaak van de mislukking eigenlijk gelegen is in de wedstrijd tussen het besef van noodzakelijkheid van de sprong en de aarzeling voor de sprong. Daaraan vervolgens toevoegende: „Dit brengt de zaken telkens op een dood punt. En om daar overheen te komen, moet men een federale autoriteit hebben. Men moet de resolute daad doen en de beslissingsmacht uit het eenzijdig nationale naar het gezamenlijke vlak over brengen. Dat kan en dat is aanvaardbaar, mits de landen zich inderdaad verphchten om dan ook geen halve maatregelen te nemen, maar hele. Kolen en staal en defensie zijn niet voldoende. Geleidelijk aan, maar volgens bindende, duidelijke afspraken, moet het gehele economische leven uit de nationale gebondenheid bevrijd worden".

Het is in deze uitspraak van het dagblad „Trouw" uitermate opmerkelijk, hoe dit blad deze aangelegenheid geheel stelt in de handen van mensen, en hoe het daarbij het Godsbestuur geheel negeert, waarvan heel de mensheid toch in het diepste wezen geheel afhankelijk is.

En het is nu juist deze gruwelijke godsmiskenning, die de oorzaak is van de mislukking van het streven naar eenheid en eendracht onder de volken. Heel dit streven is ingezet • zonder God en Zijn geboden daarin te kennen, nog minder te erkennen. Het is van het begin tot het einde een werk van menselijke overleggingen en wijsheid. Mr Groen van Prinsterer heeft in zijn geschriften nu juist bij herhaling er op gewezen, dat de Heere de wijsheid der wijzen te niet doet. En dit aanschouwen wij nu ook weder in het streven naar federalisme, naar de eenheid onder de volken. Het is in deze ook weder gelijk dit met de Volkenbond en de Organisatie der Verenigde Naties het geval was, dat de Heere het verstand der verstandigen beschaamt en in de hovaardij van de mens zichtbaar blaast.

Dit komt ook al heel duidehjk uit in hetgeen er dezer dagen in Straatsburg is voorgevallen.

Terwijl een dag tevoren de Fransman Monnet triomfantelijk had uitgeroepen, dat het nationale gezichtspunt in Europa moet verdwijnen, was het de invloedrijke Engelsman Lord Layton, die een dag daarna namens de drie partijen in het Verenigde Britse koninkrijk daartegen vierkant stelling nam. Hij zeide: Sommigen beschouwen de losse verbinding van Groot-Brittannië met de Europese kolen ei! staalgemeenschap als van tijdelijke aard en zij hopen, dat de dag zal komen, waarop Groot-Brittannië en de Scandinavische landen ais echte leden van een Europese federatie zullen optreden. Ik ben van mening, zo vervolgde Lord Layton, dat dit een foutieve opvatting is. Mijne hsrsn, het is wijzer aan te nemen, dat Groot-Brittannië nooit in staat zal zijn zijn souvereiniteit op te geven op een wijze, zoals dat in de Europese verdragen is neergelegd. Wij zijn niet verder dan het stichten van blijvende goede betrekkingen tussen Groot-Brittannië en de landen op het vaste land van Europa. Van een opgeven van de Britse souvereiniteit is niet de minste sprake.

Uit deze uitspraak van Lord Layton, gelijk dit ook uit vroeger gedane verklaringen van vooraanstaande Engelsen gebleken is, blijkt wel heel duidelijk hoe ver men van de eenheid van Europa af is. Het Britse standpunt komt hierop in feite neer, dat Groot-Brittannië wel op de hoogte wil zijn van alles wat er gebeurt, door middel van waarnemers en door middel van losse verbindingen, doch geen medeverantwoordelijkheid wenst te dragen en geen offers wenst te brengen voor de Europese eenheid. Ten opzichte van de waarnemers — de

Engelse waarnemers hebben de laatste dagen, toen het Kolen-en Staalparlement vergaderde, van af de tribune de bijeenkomst aanschouwd — is men overeengekomen, dat de leden van het Kolen-en Staalparlement eenmaal per jaar bijeen komen; op deze speciale en gecombineerde zitting zullen de hoge autoriteiten van de Kolen-en Staalgemeenschap moeten verschijnen, ten einde met al de leden te discussiëren en alle vragen, die gesteld worden, te beantwoorden. Op deze wijze is dan het netelige vraag­

stuk van de waarnemers opgelost. Maar daarmede zijn de voornaamste kwesties allerminst tot oplossing gebracht. Daar blijven er genoeg over. Daar onder de kwesties van de Europese eenheid, de Europese. Verdedigings Gemeenschap en de kwestie van de Europese grondwet.

Wat de laatste betreft. Zaterdagavond 17 Januari heeft de Europese consultatieve vergadering met 60 tegen 16 stemmen bij 6 onthoudingen het rapport van de Britse conservatieve afgevaardigde Lord John Hope aangenomen, waarin de algemene richtlijnen van de Europese grondwet, als opgesteld door de gedelegeerden der zes Schmnan-landen, worden goedgekeurd.

Het aannemen van de richtlijnen voor een Europese grondwet is echter niet geschied dan nadat met 38 tegen 32 stemmen de vergadering een amendement had aanvaard, krachtens hetwelk de Continentale Unie (Klein Europa) alle belangrijke beslissingen zal opschorten, totdat de Raad van Europa ze zal hebben besproken.

Dit amendement werd bepleit en doorgezet door het Brits-Scandinavisch© blok. Het loopt lijnrecht in tegen een voorstel van de Belgische socialist Spaak om andere leden van de Raad van Europa het recht te ontnemen het in werking treden van de ontworpen confederatie tussen de zes landen van de Kolen-en Staal-Gemeenschap tegen te gaan of op de lange baan te schuiven.

Door het aannemen van dit amendement is feitelijk weder alles op losse schroeven gesteld. Krachtens dit amendement zal het centrale uitvoerende orgaan toepassing van maatregelen, waardoor andere leden van de Raad van Europa zouden worden getroffen, moeten uitstellen, tot-, dat de grote Europese Vergadering ze zal besproken en daarover haar oordeel geveld hebben. In deze vergadering hebben de Britse en Scandinavische afgevaardigden volledig stemrecht.

Bovendien, het grote getal van tegenstemmers tegen de grondwet toont aan, dat er bij een grote minderheid een sterke tegenstand daartegen bestaat. De tegenstemmers waren: Franse en Duitse socialisten. Gaullisten, 3 Belgen, waaronder de r.k. voorzitter van de Belgische senaat, en de Nederlander Schmal (CH), terwijl de Nederlandse r.k. afgevaardigde Ruys de Beerenbrouck tot de stemonthouders behoorde.

De thans aangenomen grondwet voorziet in de instelling van een gemeenschappelijk uitvoerend orgaan, een wetgevend orgaan en een rechtsprekend orgaan van een politieke gemeenschap der zes landen, waarmede de Kolen-en Staal-Gemeenschap en de Europese Verdedigings Gemeenschap worden gecombineerd.

Heel het aannemen van deze grondwet heeft nog te minder betekenis, dewijl er in Mei, zo ligt het in het voornemen, nog eens nader over gedicussiëerd en er besluiten over genomen zullen worden.

Daarenboven wijst het heel niet op een Verenigd Europa, dat de Britse hoge commissaris een zevental voormalige Nazi-leiders, onder wie speciale vrienden en medewerkers van Hitler, als dr Naumann, zich bevinden, gevangen genomen heeft en dat de Amerikaanse hoge commissie dezer dagen een alarmerend rapport heeft gepubliceerd over de sterke uitbreiding van 't neo-nazi-isme in West-Duitsland en daarbij ernstige beschuldigingen van nazi-istische sympathieën heeft gericht aan het adres van de Vrije Democratische Partij, de liberale groep in Adenauers regeringscoalitie.

Van deze nazi-istische partij werd in het rapport gezegd, dat het aantal pro-naziistische leden in haar gelederen steeds toeneemt en dat één op de vier van haar vijftig bondsdagafgevaardigden voorstander is van de terugkeer tot een nationaal-socialistisch regiem.

In het algemeen — zo werd er voorts in het rapport gezegd — keuren thans meer Duitsers het bewind van Hitler goed dan anderhalf jaar geleden, en zijn minder Duitsers bereid om aan de Europese federatie deel te nemen.

Ten slotte maken wij er nog melding van dat het anti-semietism© in de Sovjet-Unie en haar satellietstaten danig de kop opsteekt.

In de Sovjet-Unie staat een proces te wachten tegen 9 meHische professoren, waaronder er vijf van Joodse afkomst zijn, die er van beschuldigd worden, dat zij door opzettelijk verkeerde medische behandeling generaal Zjdanow en meerdere Russische generaals om het leven gebracht hebben, terwijl er nog meer processen tegen de Joden verwacht worden.

Ook in Oost-Duitsland zijn processen tegen vooraanstaande Joden te wachten, hetgeen oorzaak is dat de Joden in Oost-Duitsland die maar even kunnen, naar West-Duitsland vluchten.

Ook in Hongarije en Roemenië worden Joden gearresteerd en zijn heftige anti-Joodse campagnes begoimen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen