BUITENLANDS OVERZICHT

Geven wij er acht op, dat naar de eis van Gods Woord het oogmerk van al de gedachten, woorden en werken der mensen de ere Gods moet zijn, hoe vele gedachten zijn er dan niet, hoe vele woorden worden er alsdan niet uitgesproken, en hoe vele werken door hen alzo niet verricht, welke de goedkeuring der mensen kunnen wegdragen, maar die naar Goddelijk oordeel te smal en te kort zijn, ja zelfs zondig en verwerpelijk bevonden worden.

En toch, hoe zeer aan deze eis van Gods Woord ook ergernis en aanstoot genomen moge worden, hoe vijandig onze tijdgeest zich daartegen ook moge keren, mag van die eis geen tittel of jota worden afgedaan.

Niet alleen toch is er, indien naar deze eis gehandeld wordt, goede uitkomst te verwachten, maar ook indien daar niet naar gehandeld wordt, laadt men Gods toom op zich. Dit alleen moest voor een iegelijk mens reden te over zijn om al zijn gedachten, woorden en werken naar de eis van Gods Woord te richten, maar de ervaring leert ons, dat het daar verre vandaan is. Krachtens zijn verdorven aard zoekt de mens van nature Gods eer niet, maar zijn eigen; heeft hij de eis van Gods Woord niet in het hoofd, nog minder in het hart, maar zoekt en dient hij zijn eigen belang, liefhebber van eigen belang en eer als hij door de zonde geworden is. Ook al komt hij daarmede 99 keer bedrogen uit, toch wandelt hij voor de honderdste keer weder in deze weg, die een pad des doods is en hem daarom niet dan vruchten des doods zal doen plukken. Het is hierbij niet te zeggen, hoe zeer de natuurlijke mens van eigenbelang doortrokken is en op welk een ontzettende wijze hij daardoor in al zijn gedachten, woorden en werken beheerst wordt.

Dit geeft ons de huidige Berlijnse coriferentie, waaraan de wereldpers hele kolommen wijdt, op een jammerlijke wijze te aanschouwen. Daarop wordt naar de ere Gods niet gevraagd, zoekt ieder het zijne, dient iedere gedelegeerde het eigen belang.

Dit kwam al direct in de eerste vergadering der conferentie helder aan het licht.

De Russische minister Molotof hield daarin een rede, waarin hij, zij het dan in veel gematigder en vriendelijker vorm dan voorheen, de reeds zo vaak geuite Russische verklaringen over de internationale poltiek nog eens herhaalde. Het zwaartepunt van zijn rede was gelegen in zijn voorstel om de conferentie van de grote vijf mogendheden — met deelneming van het rode China — bijeen te roepen, een punt, dat hij als nummer één op de agenda wilde plaatsen, nog vóór de behandeling van de Duitse en Oostenrijkse aangelegenheden. In deze rede verklaarde hij met nadruk, dat er geen conferentie over de wapenstilstand op Korea kan plaats vinden, alvorens er een bijeenkomst van de vier mogendheden met het communistische China wordt gehouden.

Ten aanzien van de atoom-en waterstofbommen betoonde Molotof zich iets gematigder dan tot dusver het geval was geweest. Tot dusver eiste de Sovjet-Unie, dat er zonder meer een verbod van het 'gebruik van genoemde wapens zou worden uitgevaardigd. Thans vergenoegde hij er zich mede met te verklaren, dat de Russen willen onderhandelen over de wijze, waarop zulk een verbod tot stand moet komen en nageleefd moet worden. Het behoeft nauwelijks gezegd te worden, dat de Russische minister fel van leer trok tegen de oprichting van een Europees leger; feitelijk al evenmin gezegd te worden, dat Molotofs rede een zeer ongunstige indruk maakte in de kringen van de Westelijke mogendheden, waarin diens rede een opkooksel van oude Russische spijzen werd genoemd. Molotof heeft in zijn rede het er wel zeer sterk in het bijzonder op aangelegd om verdeeldheid onder de Westelijke mogendheden te zaaien. Hij trachtte nu eens Fraknrijk te paaien door het een door dit land gewild artikel aan te bie­ den, en dan weer Engeland, door met een soort van voorstel te komen, dat bij de Engelsen in goede aarde viel.

Doch ook van de zijde van de Franse, Engelse en Amerikaanse ministers werd niets nieuws naar voren gebracht. Alleen verdient het bijzondere vermelding, dat de Amerikaanse minister Dulles al bijzonder scherp tegen Molotof te velde trok, waarin hij zeide, dat de gedachte aan een bijeenkomst met de premier van het rode China niet aanvaard kon worden, al betoonde hij 2uch bereid om met hem bijeen te komen en een bespreking met hem te hebben over practische kwesties, als daaraan behoefte bestond, en alle andere landen, welke daarbij betrokken zijn, aan de samenspreking deel kunnen nemen. Hij liet niet na daarbij een felle aanval op de Chinese rode premier, de heer Tsjou-En-Lai, te doen, als hij deze afschilderde als de leider van een regiem, dat zich gevestigd heeft door middel van een bloedige oorlog en dat zich heeft weten te handhaven door millioenen Chinezen te vermoorden; een regiem, dat millioenen mensen laat verhongeren om zijn economisch bestaan te versterken en daardoor zijn mihtair apparaat zo krachtig mogelijk te maken, en dat bovendien nog op Korea openlijk agressie gepleegd heeft en de opstandelingen in Indo-China met grote hoeveelheden munitie steunt. Wil de heer Molotof deze bron van menselijke ellende aan de borst drukken? vroeg Dulles. En zouden wij met Tsjou-En-Lai alle problemen kunnen oplossen, waarmede de Organisatie der Verenigde Naties al negen jaar kampt?

Molotof, die Dulles rede beantwoordde, tapte uit een geheel ander vat. Amerika moest daarbij ettelijke veren laten en Tsjou-En-Lai werd daarbij uitbundig geprezen. Ook heeft Molotof nog de nodige pogingen aangewend om, ondanks het verzet van Dulles, die de voorzittershamer hanteerde, zijn voorstel, , dat hij tevoren gedaan had, om een wereldconferentie over ontwapening, waaraan alle volken deel zouden kunnen nemen, aangenomen te krijgen; hetgeen hem echter niet gelukt is. De Franse minister Bidault bracht handig een tegenvoorstel ter tafel, namelijk om de ganse ontwapeningskwestie naar de Organisatie der Verenigde Naties te verwijzen.

Ten slotte werden de ministers het er over eens om de kwestie van de conferentie met het rode China en die van de ontwapening te behandelen in 'n geheime samenkomst, welke dezer dagen staat gehouden te worden.

Komt er mi weer geen kink in de kabel, dan komt de Duitse kwestie nu aan de orde.

De Engelse minister Eden kwam te dezer zake met een uitvoerig samengesteld plan voor de dag. Het komt in hoofdzaak daar op neer, dat Duitsland herenigd zal worden, en wel op de grondslag van volledige vrijheid. Kort samengevat heeft het een vijftal punten in zich.

1. In geheel Duitsland moeten vrije verkiezingen gehouden worden.

2. Er moet een nationaal parlement gevormd worden naar aanleiding van en op grondslag van de uitslag dezer verkiezingen.

3. Er dient een grondwet samengesteld te worden en de voorbereidingen van de onderhandelingen over een vredesverdrag moeten ter hand genomen worden.

4. Er behoort overeenkomstig de uitslag der verkiezingen voor geheel Duitsland een regerüng gevormd te worden, waarmede de vredesonderhandelingen gevoerd moeten worden.

5. Het vredesverdrag dient tot stand te komen, door ondertekening bekrachtigd en nageleefd te worden.

Dit Engelse plan druist wel vierkant in tegen het bekende oude Sovjet standpunt, dat inhoudt, dat er, voordat er verkiezingen in geheel Duitsland gehouden zullen worden, eerst een Duitse rege- ring, samengesteld uit de huidige regeringen van Oost-en West-Duitsland, gevormd moet worden.

Er is alle reden voor om aan te nemen, dat Molotof het Russische standpunt maar niet één twee drie zal prijs geven. Betoont hij in deze enige inschikkelijkheid, dan is het wel door nood gedwongen en dringt het belang van de Sovjetunie daartoe, want heel deze conferentie wordt door eigenbelang beheerst.

Zo was het ook in het belang van de Sovjet-Unie om een vijfmogendhedenconferentie, waaraan het communistische China deel zou nemen, voor te stellen, alsook om te bepleiten om delegaties uit Oost-en West-Duitsland tot de conferentie toe te laten, gelijk het in het belang van de Westelijke mogendheden was om deze beide Russische voorstellen af te wijzen.

In het kort nog het navolgende.

Op het ogenblik zitten er in de gevangenissen van Indonesië omstieeks dertig Nederlanders achter de tralies. Men kent niet precies het juiste getal der gevangenen; evenmin kent men precies hun namen, die verminkt of helemaal niet uit Indonesië naar Nederland zijn doorgegeven. Volgens desbetreffende berichten zouden deze Nederlanders gevangen zijn genomen omdat zij steun verleend hebben aan de Daroel Islam, die daarin moet bestaan, dat zij rijst en geld aan de leden van deze Mohammedaanse vrijscharen gegeven hebben, die beloofd moeten hebben, dat zij in ruil daarvoor de Nederlandse cultuurondernemingen tegen plunderingen van ongeregelde benden zouden beschermen.

Hier wordt ons weder één van de zo vele bewijzen geboden, welke uitwijzen hoe jammerlijk en onverantwoord het wel geweest is om de souvereiniteit van Indië aan Indonesië over te dragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen