Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

BUITENLANDS OVERZICHT

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

BUITENLANDS OVERZICHT

12 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het is de dwaasheid gekroond het heil van de mens te verwachten, waar alles van God afhangt — hebben de oude godgeleerden in hun geschriften bij herhaling geschreven.

En inderdaad zo en niet anders is het geheel naar waarheid gesteld.

Maar toch kunnen wij waarnemen, dat degenen, die door de mensheid hoog in waarde en aanzien zijn aangeslagen, een gulden toekomst louter van menselijk inzicht en bemoeienis verwacht hebben.

Zo dacht de door velen zo zeer vereerde Erasmus een tijd te zien dagen, waarin eendracht, mensehjkheid en beschaving een soort van aardse volmaaktheid zouden brengen. Hij grondde zijn hooggespannen verwachting op de herwonnen kennis van de oude Griekse en Romeinse beschaving. Daarin waande hij de sleutel gevonden te hebben, welke niet alleen de deur vermocht te openen, die toegang gaf tot een staat van wezenlijk menselijk geluk, maar ook tot de sniivere bronnen van het Christelijk geloof.

Zo verkeerde de eveneens als Erasmus zo zeer bewonderde en vereerde Rousseau in de veronderstelling, dat, indien de mensheid met haar redelijk vermogen terugkeerde tot de natuur en tot de deugd, een paradijstoestand op aarde zou intreden.

De Franse revolutie, welke zo soeer onder de invloed van Rousseau gestaan heeft, kondigde met haar leuze: „vrijheid, gelijkheid en broederschap", aan, dat zij de mensheid in de weg van eendracht en vrede gelukkig zou maken.

Doch hoe zeer heeft de praktijk zowel ten aanzien van Erasmus als Rousseau uitgewezen, dat het niet dan ellendige hersenschimmen zijn geweest, waarmede zij de zo tallozen, die aan hen geloof hebben geslagen, jammerlijk hebben misleid.

Om ons tot die van Rousseau te bepalen, het revolutionnaire Frankrijk bracht niet de vrede en de eendracht onder de volken, maar juist het tegenovergestelde. Het kwam in oorlog met Pruisen, Oostenrijk, Engeland en zelfs met Rusland. Het sansculotse Frankrijk, dat mensenzin en broederzin als doel van zijn optreden in zijn vaandel had geschreven, bracht een reeks van bloedige oorlogen; het had vrijheid beloofd, maar onderdrukte tal van volken; het had gelijkheid aangekondigd, maar zette een despoot als Napoleon op de troon; het had broederschap voorspeld, doch deed in werkelijkheid de vijandschap hoog opvlammen; het had de mensen een staat van onbeperkt geluk in het vooruitzicht gesteld, maar welk een stroom van ellende en jammer heeft het destijds over talloos velen uitgestort. Met een paar bewijzen hebben wij aangetoond, hoe het de dwaasheid gekroond is het heil van de mens te verwachten. Wij hadden daarvoor veel meer bewijzen kunnen aanvoeren, want Erasmus en Rousseau zijn niet de enigen geweest, die door een grote massa van mensen zijn bewierookt en van wier theorieën men de stoutste verwachtingen heeft gekoesterd, terwijl de uitkomst er van ons de bitterste teleurstellingen heeft te zien gegeven.

Wat heeft men, goed en wel beschouwd, ook anders te verwachten dan teleurstelling op teleurstelling, indien men de wijsheid van de alleen wijze God versmaadt en zijn betrouwen op menselijke wijsheid stelt? De historie aller eeuwen leert ons dit, niet het minst die van onze eeuw.

. Teleurgesteld moeten zeer velen zijn over het resultaat van de conferentie te Geneve, welke inmiddels beëindigd is, die daarvan verwacht hadden, dat zij de gespannen verhouding onder de volkeren zou verminderen. Deze conferentie is geëindigd met een volslagen overwinning der communisten. Zo bezien de Amerikaanse bladen en met hen zo vele anderen het. En dat terecht. Frankrijk is door harde noodzaak gedwongen geworden een deel van Vietnam aan de communisten af te staan. Mendès-France noemde dit „wreed" in de Franse Nationale Vergadering, waarin hij de met de communisten gesloten overeenkomst besprak en zijn daarbij door hem gevoerd beleid verdedigde. Deze minister had geen andere keuze dan de overeenkomst te ondertekenen. President Eisenhower heeft dit rondweg erkend. De mflitaire successen der communisten hadden hem daartoe genoodzaakt. Had Frankrijk met succes de strijd willen voortzetten, dan zou het veel grotere contingenten aan manschappen en wapens naar Indo-China hebben moeten zenden, en dan nog zou het de vraag geweest zijn, of het, indien het niet door andere mogendheden bijgestaan was, de oorlog had kunnen winnen. Zelfs als Amerika het met de zending van meer wapens gesteund had, zou het nog de vraag gevi'eest zijn of Frankrijk de oorlog in Indo-China zegevierend ten einde had kunnen brengen. Dat Amerika Frankrijk met een grote troepenmacht gesteund zou hebben , is niet aan te nemen; vooral niet aan te nemen^ waar Amerika geen troepen gestuurd heeft, zelfs niet nadat admiraal Radfort, generaal van Fleet en met hen vele vooraanstaande Amerikanen na de val van Dien Bien Phoe verklaard hadden, dat Indo-China een Amerikaans levensbelang was.

Nu het Indo-Chinese kalf verdronken is, is door de leider der democratische partij, Stevenson, de republikeinse regering verweten, dat deze veel eerder had moeten ingrijpen en haar anti-kolonialisme had moeten laten varen. Het is jammer, dat de leider der democraten pas zó laat tot het inzicht gekomen is, dat Amerika zijn anti-koloniahsme moet laten varen. De democraten hebben het, toen zij aan het bewind waren, toch zelf ook gedreven. Dat heeft Nederland tot zijn schade in zake de Indonesische kwestie maar al te zeer ondervonden. Door deze houding heeft de Amerikaanse politiek aan een tweeslachtigheid geleden, welke zich nu wreekt. Enerzijds was zij er op gericht om West-Europa tegen het Russische communisme te versterken, anderzijds ondermijnde zij door haar anti-koloniahsme de macht van West-Europa. Nederland heeft dat ondervonden, en Frankrijk al evenzeer. Deze tweeslachtigheid kenmerkt de Amerikaanse politiek al sinds jaren. En daarom was het verwijt van Stevenson aan de republikeinse regering niet op zijn plaats. De ketel verweet hier de pot, dat zij zwart is.

Met dat al heeft het resultaat van de Geneefse conferentie teleurstelling verwekt, niet alleen daarom omdat het de communisten een overwinning en Frankrijk een nederlaag bezorgd heeft, maar ook om andere redenen. Bij de verdeling van de mensheid in West—Oost, een verdeeld Duitsland, een verdeeld Oostenrijk en een verdeeld Korea, is er nu nog een verdeeld Vietnam bijgekomen. Dit moge koren op de Russische molen zijn, maar bevorderhjk voor een goede verstandhouding onder de volkeren is het wel allerminst.

Hierbij valt het niet te verwonderen, dat de Sovjet-Unie, waar zij op de Geneefse conferentie zuïïc een eclatante zege behaald heeft, belust is op een nieuwe conferentie. Molotof heeft verklaard, dat ook de Duitse en de Koreaanse kwestie door een conferentie zouden op te lossen zijn. Het is hierbij merkwaardig, dat hij niet over de Oostenrijkse kwestie sprak. De Westelijke geaUiëerden toch hebben de Sovjet-Unie meermalen tot het houden van een conferentie inzake Oostenrijk uitgenodigd, maar zij hebben daarmede steeds nul op het request gekregen. Van die conferentie hadden de Russen niet terug, dewijl daarbij geen zijde voor hen te spinnen viel. Doch ten aanzien van een conferentie betreffende Duitsland en Korea is het wel heel anders gesteld. Daarbij kunnen de Russen weer geducht op de grote trom van hun propaganda slaan en krijgen zij een schone kans om verdeeldheid tussen de Westelijke geallieerden te stichten. Zij kimnen daarop, gelijk zij nu reeds doen, nog eens in het bijzonder de Fransen het schrikbeeld van een sterk militair Duitsland voor ogen stellen.

De Sovjet-Unie heeft dan ook reeds een nota tot de regeringen van Amerika, Engeland en Frankrijk verzonden, waarin tot hen het verzoek gericht is om spoedig een nieuwe conferentie te beleggen, waarop de Duitse kwestie en die van Korea besproken zullen worden. Zo happig als de Russen op deze conferentie zijn, zo weinig zin blijken de Amerikaanse en de Engelse regering er in te hebben, zelfs de Franse schijnt er niet al te zeer op belust te zijn, denkelijk vermoe-•dende, dat hier een adder onder het gras schuilt. Heeft de Russische regering er al geen gras over laten groeien met haar voorstel tot een nieuwe conferentie, nochtans kon deze conferentie wel eens op een zeer lange baan worden geschoven, want de ervaringen, welke de Westelijke geallieerden met de Berlijnse en Geneefse conferenties hebben opgedaan, hebben bij hen een bittere nasmaak achtergelaten. Daar bestaat voor hen alle reden voor om aan het spreekwoord te gedenken: Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen!

Heeft de afloop van de Geneefse conferentie de Amerikanen speciaal geen bevrediging geschonken, aan zijn bondgenoot Zuid-Korea nog al zo veel minder. Dr Syngman Rhee, president van Zuid-Korea, heeft te Washington verklaard geen vreedzame middelen te zien ter ver-• wezenlijking van het plan om Zuid-en Noord-Korea te verenigen. Hij deinst allerminst terug voor het voeren van een nieuwe oorlog. Dat de Amerikaanse regering geen lust heeft om hem op deze weg te volgen, laat zich gemakkelijk verstaan, te meer daar tegen de Koreaanse oorlog bij het Amerikaanse volk een sterke antipathie heeft bestaan. .

Al staat de Amerikaanse regering tot op heden beslist afkerig tegen de oorlogszuchtigheid van de Zuid-Koreaanse president, de Geneefse conferentie heeft ook daarin een zeer teleurstellende uitslag gehad, dat de verstandhouding tussen Amerika en de communisten, bepaaldelijk het rode China, nog verslechterd is. Daarvan leggen de jongste gebeurtenissen een sprekend getuigenis af. Er zijn namelijk drie vliegtuigen neergeschoten. Een Engels verkeersvliegtuig door de Chinezen, en twee mihtaire Chinese vliegtuigen door de Amerikanen. Engeland heeft tegen het neerschieten van het Engelse verkeersvliegtuig bij de rode Chinese regering geprotesteerd. Deze heeft dit protest aanvaard. China heeft aan de Amerikaanse regering telegrafisch een krachtig protest tegen het neerschieten van de militaire vliegtuigen gezonden, met verzoek afschriften van het protest toe te zenden aan alle leden van de Verenigde Naties; slechts de zogenaam­ de delegatie van bet nationaHstische Chj. na diende geen afschrift te ontvangen aldus het telegram. Amerika heeft on haar beurt ook een protest-nota aan de Chinese regering gezonden, waarm ge. protesteerd is tegen het neerschieten van het Engelse verkeersvliegtuig en tegen de belemmering van de Amerikaanse reddingswerkzaamheden door de Chi nese militaire vhegtuigen, welke belemmering ten gevolge heeft gehad, dat twee Chinese vliegtuigen door de Amerikanen zijn neergeschoten. De protestnota der Amerikaanse regering was niet rechtstreeks aan de Chinese regering verzonden, maar aan de Engelse zaakgelastigde te Peking, met verzoek haar aan de Chinese regering te willen overhandigen. Deze heeft ze echter niet in ontvangst willen nemen, maar ze onmiddellijk verworpen, hetgeen door vele Amerikanen als een opzettelijke belediging beschouwd wordt.

Dat de verhouding tussen Amerika en het rode China vrij gespannen is, daarop wijst ook een besluit van de Amerikaanse senaat. Deze heeft zich dezer dagen eenstemmig uitgesproken tegen de toelating van het rode China als lid van de Organisatie der Verenigde Naties. En daar heeft de senaat 't nog niet eens bij gelaten. Hij laste in een wetsontwerp ter machtiging van hulp aan het buitenland een amendement in, waarin president Eisenhower verzocht wordt het Congres uiteen te willen zetten, welke stapper, zullen genomen worden na eventuele toelating van het rode China tot de Verenigde Naties.

Bij dit alles hebben volgens de laatste berichten nochtans de Westelijke geallieerden besloten om het verzoek van Molotof, om een conferentie ter bespre-' king van de Duitse en de Koreaanse vraagstukken niet af te wijzen, doch die conferentie zal, zoals Molotof begeerde, niet op staande voet gehouden worden. Zij wordt door de geallieerden — wat te verwachten was — op de lange baan geschoven. De Amerikaanse, Engelse en Franse regeringen hebben zich op het standpunt gesteld, dat eerst het vraagstuk van het Europese Defensieverdrag op de één of andere wijze door de Franse Nationale Vergadering zal moeten afgedaan zijn, alvorens men nieuwe onderhandelingen op een conferentie met de Russen zal aanknopen.

Er is besloten om dit in een gezamenlijke nota, welke te Londen zal worden samengesteld, aan de Russische regering te berichten.

Wanneer wij nu in het kort nog enkele belangrijke feiten weergeven, dan is er wel het voomaamte weergegeven, wat er in de wereld is voorgevallen sedert wij vóór veertien dagen ons laatste overzicht schreven.

In het kort nog het navolgende.

Het Engelse parlement heeft het regeringsvoorstel met grote meerderheid van stemmen — slechts enkele conservatieven hebben er tegen gestemd — waarin voorgesteld werd om de Engelse troepen uit Egypte terug te trekken, aangenomen. Dat de regering van ChurchiU dit voorstel niet van harte bij het parlement heeft ingediend, behoeft rdet betwijfeld te worden. Churchül toch had zich er scherp tegen verzet toen indertijd de Labour-regering een soortgelijk besluit dacht te nemen. De parlementsleden van de Labourpartij hebben niet nagelaten ChurchiU aan zijn vroegere houding bij de behandeling van het wetsvoorstel te herinneren. Zij deden zulks met allerlei ironische opmerkingen. Churchill antwoordde daarop, dat hij thans tot het inzicht gekomen was, dat het terugtrekken van de troepen noodzakelijk was. De troepen zullen grotendeels overgebracht worden naar Cyprus, dat versterkt zal worden; hetgeen de Grieken allerminst naar de zin is. Ook de staat Israël heeft aangaande deze verplaatsing der troepen zijn bezwaren kenbaar gemaakt. Hij vreest namelijk, dat Egypte tot eeir nieuwe aanval op zijn grondgebied zal overgaan.

J3e Franse regering heeft besloten om esn wetsvoorstel bij de Nationale Vergadering in te dienen, dat ten doel heeft om de economische toestand in Frankrijk te verbeteren; daar dit wetsvoorstel op het ogenblik slechts in vage trekken bekend is, zullen wij daarop niet nader ingaan.

Volgens berichten in de pers zullen afgevaardigden der Franse, Nederlandse, Belgische en Luxemburgse regeringen in het begin van Augustus bijeenkomen ter bespreking van het, Europese Verdedigingsverdrag. Volgens deze berichten zal de bijeenkomst óf in Den Haag, óf in Bnissel plaats vinden.

Bnissel plaats vinden. In Perzië zal de olieproductie, waarover destijds zo veel te doen geweest is, en tengevolge waarvan de regering van Mossadeq ten val is gebracht, hervat worden. Het weer op gang brengen van dit grote olieproductiegebied, dat vóór het conflict met een productie van 32 millioen ton ruwe olie 6 % van de wereldproductie uitmaakte, zal, naar men verwacht, in de prijzen van de oHe, nu de olieproductie de vraag reeds geheel kan bevredigen, een daling tengevolge hebben.

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 augustus 1954

De Banier | 8 Pagina's

BUITENLANDS OVERZICHT

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 augustus 1954

De Banier | 8 Pagina's