BUITENLANDS OVERZICHT

Ook deze keer valt er weinig belangrijk nieuws uit het buitenland te vermelden. Wat velen voor het belangrijkste houden, is, dat de Russische minister-president Malenkof verklaard heeft, dat hij een langdurige periode van vrede verwacht, van oordeel als hij is, dat de zogenaamde kapitalistische landen vreedzaam naast de communistische kunnen leven. Deze verklaring houdt op zichzelf weinig nieuws in. Ook Stalin heeft meermalen verklaringen afgelegd, welke van soortgelijke geest waren. Ook Hitler legde destijds verklaringen af, die al van dezelfde strekking waren. Zelfs Napoleon heeft zoiets in zijn dagen beweerd. Het is niets vreemds, indien er aan dergelijke verklaringen geheime bedoelingen vei^ bonden zijn. Zo had Hitler een periode van langdurige vrede op het oog, als hij eerst voor Duitsland de wereldmacht veroverd had. Napoleon was van gevoelen, dat er een periode van langdurige vrede zou aanbreken, wanneer zijn legers Rusland ten onder gebracht zouden hebben. En wat Malenkofs verklaring beüeft, zijn er niet weinigen, die oordelen, dat zijn afgelegde verklaring moet dienen om de besluiten van Parijs en Londen, waarbij Amerika en Engeland zich verbonden om met de Westelijke landen van Europa een verdedigingsleger tegen een eventuele aanval van de Sovjet-Unie op de been te 'brengen, te verhinderen. Ook zijn er, die van gevoelen zijn, dat de Sovjet-Unie een oorlog op dit moment, gelet op de toestand in haar eigen land en die van haar vasalstaten, allenninst wil.

Het is te verstaan, dat de verklaring van Malenkof veel pennen in beroering heeft gebracht. De oordeelvellingen, welke daarover in de wereldpers gegeven zijn, lopen nogal uiteen. De communistische pers ziet daar een nieuw bewijs van de vredelievendheid van de Sovjet-Unie in, terwijl ook in sommige bladen Malenkofs verklaring als een hoopvol teken voor de toekomst beschouwd wordt, en in andere bladen deze verklaring met uitingen van sterk wantrouwen beoordeeld wordt.

In deze bladen wordt er tegen gewaarschuwd om zich door Malenkofs verklaling toch vooral niet in slaap te laten wiegen, en aangeraden om onverpoosd met het op de been brengen van een West-Europees leger door te gaan. Het luidt in deze bladen: Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen.

Voor de totstandkoming van een betere verstandhouding tussen de communistische landen en de overige rijken wordt ook al aangevoerd, dat de Russische autoriteiten bij een receptie van de Russische regering zo buitengewoon vriendelijk en hoffelijk zijn geweest. Er werden daarop zeer vriendelijke woorden tot de buitenlandse diplomaten gesproken. Ja, zelfs werden er zo waar tot de Joegoslavische ambassadeur woorden gesproken, welke een lofspraak op de Amerikaanse president Eisenhower inhielden. Alle diplomaten, die op de receptie aanwezig geweest zijn, waren het er dan ook over eens, dat daarop een hartelijke toon van de Russische kant te beluisteren is geweest. Nog nooit — zo oordeelden zij — hebben wij op zulk een vriendschappelijke voet met de Russische autoriteiten kunnen spreken.

Doch tegenover deze vriendelijkheid en voorkomendheid staan feiten, die verre van vriendschappelijk zijn. Ter zelfder tijd toch, dat de Russen op de receptie uitblonken in hartelijkheid, schoten hun militairen boven Japan een vliegtuig neer, terwijl het al evenmin van vriendschappelijkheid getuigt, dat volgens een verklaring van de Engelse minister Eden de communisten in Indo-China sinds het sluiten van de wapenstilstand hun troepen verdubbeld hebben.

En wat zijn nu woorden waard, als de daden er vierkant mee in strijd zijn?

Onder deze omstandigheden is het niet te verwonderen, al heeft president Eisenhower zich niet afkeurend over Malenkofs verklaring uitgelaten, dat Amerika niets gevoelt voor een conferentie van •Rusland met Amerika, Engeland en Frankrijk, zoals de Russische regering voorgesteld heeft om haar op korte termijn te houden. Dit is zeer wel te verstaan, want op die conferentie zullen de Russische afgevaardigden stellig weer, als op al de vorige conferenties, proberen om onenigheid te stichten tussen de Westelijke bondgenoten, en mogelijk wel voorstellen doen, welke de Fransen geheel naar de zin zijn, teneinde Frankrijk los te maken uit het Westelijke bondgenootschap en alzo de besluiten van Londen en Parijs ongedaan te maken.

Deze besluiten wil Amerika begrijpelijkerwijs gehandhaafd en ten uitvoer gebracht zien. Het heeft een tijdlang geschenen, dat deze besluiten ernstig gevaar liepen niet ten uitvoer te zullen worden gebracht. In West-Duitsland toch is daar een storm tegen opgestoken, vooral ten aanzien van de overeenkomst betreffende het Saargebied. De socialisten, die steeds de totstandkoming van de Duitse hereniging - vóór de toetreding van Duitsland tot de Westelijke bondgenoten hebben gewüd, staan nog altijd te dezer zake tegenover Adenauer. De liberale partij betoonde en betoont zich ook al niet ingenomen met de Saarovereenkomst. De machtige vluchtelingenpartij, die met de liberalen deel uitmaakt van Adenauers coalitie, moet ook al niets van het Saaraccoord hebben. Hun grief is, dat Adenauer door in het Saaraccoord de Saar weg te geven, meer weggeeft dan dat land alleen. Zij verwijten hem, dat hij door dit accoord de hereniging van West-en Oost-Duitsland belet.

Het is de bondskanselier echter gelukt. door haar enige concessies te doen, dat de vluchtelingenpartij van haar verzet tegen de besluiten van Londen en Parijs afziet, zodat deze besluiten door het Westduitse parlement staan aangenomen te worden.

Op het ogenblik dreigt er voor de verwezenlijking van de laatstgenoemde besluiten een gevaar van andere kant. De positie van Mendès-Fiance is er zwakker op geworden. Er komt steeds meer verzet tegen hem en zijn politiek. Zijn positie is er ook al niet sterker op geworden, doordat de socialisten zijn aanbod, om deel in zijn ministerie te nemen, niet hebben aanvaard. Zij waren daartoe wel bereid, indien Mendès-France beloofde hun program tijdens zijn ministerieel bestaan te zullen uitvoeren. Deze belofte kon de minister-president echter niet geven, mede omdat andere groepen, die zitting in zijn kabinet hebben, daar fel tegen gekant waren.

Als Mendès-France op 13 November naar Amerika voor een officieel bezoek vertrekt, laat hij een verzwakt kabinet met een verdeeld volk achter. En als hij op 29 November aanstaande naar Frankrijk terugkeert, zuUen de moeilijkheden voor hem en zijn ministerie allicht nog groter zijn. Desniettemin heeft hij bepaald, dat de debatten over de besluiten van Londen en Parijs in het begin van December van dit jaar in de Franse Nationale Vergadering zullen plaats vinden. Men verwacht, dat de besluiten door deze vergadering aanvaard zullen worden, doch in de Franse politiek is zeer veel mogelijk, vooral nu het verzet tegen Mendès-France zo sterk aan kracht wint.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen