Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Buitenlands OVERZICHT

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Buitenlands OVERZICHT

12 minuten leestijd Arcering uitzetten

Onder de zonden, welke Sodom ten val hebben gebracht, wordt door de profeet Ezechiël als de eerste en de voornaamste genoemd: Hoogmoed.

Inderdaad is hoogmoed een gruwelijke zonde. Zij zet de mens op de troon en degradeert God de Heere tot een nul en een niet. Door hoogmoed bevangen, stelt de mens zichzelf tot een rechter en wetgever over al zijn daden. Alsdan kleineert en veracht hij Gods wet en ordinanties, en reikt hij zichzelf een vrijbrief uit om zelfs de allerschandelijkste zonden te bedrijven. Hoogmoed slaat het geweten op de mond en brengt het tot stilzwijgen, en port het aan tot het bedrijven van allerlei ongerechtigheid. En schier geen ding wordt door hoogmoed zó zeer gekweekt dan eigengerechtigheid, een grove zonde, niet minder dan die van ongerechtigheid, ja erger nog, omdat zij de moeder van alle ongerechtigheid is.

In eigengerechtigheid opgaande, is een mens nimmer verlegen om God, om Diens gemeenschap en goedkeuring, om Diens onderwijzing en raad, om Disns licht en voorlichting; en wandelt hij daarheen als een kind der duisternis. Wat kan men van een zodanige anders verwachten, dan dat hij niet God, maar zichzelf zoekt te behagen, niet Gods eer, maar eigen eer op het oog heeft, niet Gods Koninkrijk in zijn binnenste begeert opgericht te zien, maar er alles op zet en aan waagt om zelf koning te zijn? Wat ook anders dan dat al zijn doen en laten, uit zonde geboren, in zonde opgaat en eindigt? Daarbij behoeft het niet de minste verwondering te baren, dat een zoda­ nige bittere ellende over zichzelf en zijn naasten en zijn omgeving brengt, en hoe groter zijn macht is, des te meer ellende zal hij verwekken.

Voorwaar, hoogmoed gaat immer gepaard met eigengerechtigheid en ongerechtigheid, en laat niet na jammer en kommer, ongenoegen en verwarring te stichten. En dit zowel in het particuliere leven als in dat der volken, dewijl hoogmoed er naar staat de eigen haan koning te laten kraaien, ook al brengt dat nog zo veel verwoesting met zich mede. In zijn opgeblazen hovaardij zal de hoogmoedige immer zijn eigen lusten bot willen vieren, steeds zijn zin willen doordrijven, altijd op de eerst sport van de ladder willen staan, zelfs al trapt en vertrapt hij daarbij nog zo velen van zijn medemensen. Gewis, hoogmoed heeft al wat ellende gesticht en sticht haar nog — want God wederstaat de hovaardige.

Hoogmoed is een karaktertrek van onze tijd. Dit bevreemde niemand. Gods wet toch wordt ook thans, als in Hosea's dagen, als wat vreemds geacht. De mensvergoding kent daarbij schier geen grenzen. De mens immers, zo waant men, zal en kan het doen. Niet de Schepper, maar het schepsel wordt geëerd. En wat zien wij daarbij, dat de Heere in al zijn pogen en arbeid blaast.

Dit komt wel zeer kenmerkend uit in de verrichtingen van de machtigen der aarde. Wat hebben zij al ondernomen om de zogenaamde koude oorlog te doen beëindigen en de hoog geklommen spanning onder de volken weg te nemsn. En het is niet alleen niet gelukt deze uit d© weg te ruimen, neen, zelfs niet om haar te verminderen.

Dit blijkt ook uit de laatste briefwisseling tussen Eisenhower en Boelganin, In zijn brief aan president Eisenhower had Boelganin voorgesteld, dat er tussen Amerika en Rusland een verdrag van vriendschap en samenwerking, dat twintig jaren geldig zou zijn, gesloten zou worden. Volgens Boelganin beoogde de Russische regering met dit voorstel, dat dit verdrag Amerika en Rusland in staat zou stellen, op grondslag van gelijke rechten, wederzijdse eerbied voor de souvereiniteit en de niet-inmenging in binnenlandse aangelegenheden, de vriendschappelijke betrekkingen te versterken en alle internationale geschillen tussen beide landen op te lossen volgens het handvest der Verenigde Naties, en wel met uitsluitend vreedzame middelen. Dit voorstel, dat in uiterst vriendelijke bewoordingen gehuld was, klinkt inderdaad wel zeer mooi. Ook daarin diende de regering van de Sovjet-Unie zich voor het forum van heel de wereld weder aan als degene, die de vrede wil dienen.

President Eisenhower heeft in een brief, welks inhoud de algemene goedkeuring van de Amerikanen en de Westelijke regeringen verworven heeft, al heel spoedig het Russische voorstel van de hand gewezen. Hij zeide in zijn beantwoording, dat de voorzieningen van het voorgestelde verdrag letterlijk voorkomen in het handvest der Verenigde Naties. Hoe zouden wij dan kunnen hopen, dat de huidige toestand opgelost zal kunnen worden door deze woorden te herhalen, en dan slechts in een tweezijdig verdrag. Ik heb — zo schreef Eisenhower — dikwijls gezegd, en ik wil dit nogmaals herhalen, dat er niets is, dat ik niet zou willen doen om de vrede te bevorderen, gepaard gaande met rechtvaardigheid in de wereld. Maar wij weten, dat alleen daden, en geen woorden, tellen. Hierbij herhaalde Eisenhower de door hem dikwijls uitgesproken voorwaarden, waardoor er een gunstige verandering in de betrekkingen tussen Amerika en de gehele wereld en de Sovjet-Unie zal kunnen ontstaan. Deze voorwaarden zijn; a. Hereniging van de beide delen van Duitsland in de geest van vrijheid en recht. b. Vervulling van de in oorlogstijd gedane belofte om het recht der volkeren te eerbiedigen om de eigen regeringsvorm te kiezen, waaronder zij willen leven. c. Openstelling van de Verenigde Staten van Amerika en de Sovjet-Unie voor inspectie, opdat de mogelijkheid van een verrassende aanval zou verdwijnen en opdat de productieve krachten gebruikt zouden kunnen worden voor de verbetering van het lot der mensen, d. Een vrije uitwisseling van nieuws, inlichtingen, ideeën en bezoeken tussen Amerika en Rusland.

De president besloot zijn brief met de woorden: Ik zie met belangstelling uit naar een verdere uiteenzetting van uw opvattingen.

Nu, daarop heeft Boelganin Eisenhower niet lang laten wachten. Hij heeft de Amerikaanse president al heel spoedig beantwoord. Boelganins tweede brief is evenals de eerste in uiterst vriendelijke en hoffelijke bewoordingen geschreven. Boelganin vangt aan met de verklaring, dat zijn regering het niet-aanvalsverdrag, aan Amerika aangeboden, tot Frankrijk en Engeland wil uitstrekken, zelfs tot alle landen van het Noord-Atlantisch pact, waardoor naar zijn gevoelen de Organisatie der Verenigde Naties versterkt zou worden. Voorts wees hij er in zijn brief op, dat de Sovjet-Unie haar strijdkrachten met 640.000 man verminderd had, maar dat Amerika daarentegen de uitgaven voor militaire doeleinden vermeerderd had, alsook het aantal Amerikaanse militaire bases in gebieden bij de Russische grenzen. Verder merkte Boelganin op, dat er in Amerika door een vooraanstaand persoon, blijkbaar op Dulles doelend, woorden gesproken waren, welke in strijd met de geest van Geneve waren, eil ook, dat door een aantal militaire leidersl van het Noord-Atlantische pact strijdlus.1 tige verklaringen waren afgelegd, toeij dezen openlijk aandrongen op een voort! zetting van de bewapeningswedloop ejl op het aanleggen van voorraden atoom. 1 wapens ten behoeve van het Noord-AtJ lantische pact, welke zij gebruikt wenstei| te zien.

Vervolgens schreef Boelganin, dat hetl voorstel van Eisenhower tot een weder-1 zijdse Amerikaans-Russische luchtinspeo-l tie van elkanders bewapening slechts zoii| leiden tot een verdere toeneming van i bewapeningswedloop, en dat hij er voor.f^| stander van was, dat de bewapening enï^J de strijdkrachten verminderd zoudejf worden en dat een overeenkomst betref-[ fende de atoomwapens gesloten zou wor-^| den, waarbij het gebruik van deze wa-s pens verboden zou worden. Ten aanzien t van de hereniging van Duitsland en del Europese veiligheid verwees Boelganin iil zijn 'brief naar de oplossingen, welke Rus-I land op de conferenties van Geneve aaa| de hand had gedaan, doch die door Westelijke mogendheden waren verwor-l pen. Betreffende Eisenhowers in diemi brief gedane opmerkingen over het recht 1 van de volkeren om de vorm van regering I te kiezen, onder welke zij wilden leven, ! antwoordde Boelganin, dat de Sovjet-[ Unie steeds het beginsel heeft hoogge-l houden — en zulks nog doet — dat hetl binnenlandse stelsel, in welke staat dan) ook, een kwestie is, welke alleen het be-1 trokken volk zelf aangaat. Op het eind van zijn brief verklaarde Boelganin, datl hij gaarne van president Eisenhower vei-{ dere ideeën zou vernemen met betrekking tot de voorwaarden van een ont-i werp-vriendschapsverdrag.

Het heeft er alles van vveg, dat, nu Russische regering geen conferenties 1 meer ten dienste staan om haar propa-l ganda te voeren, zij gebruik maakt vaal een briefwisseling, om op die wijze haail propaganda de wereld in te sturen. Del brief van Boelganin draagt toch een sterk j propagandistisch karakter. Daarin wordt 1 Rusland weder als een grote vredesapos-1 tel aan de wereld voorgesteld, en maarj al te zeer de indruk gewekt, dat de Wes-I telijke mogendheden de oorlogszuchtigen [ zijn, die van geen vrede en ontspanning! onder de volken willen weten; een voor-[ stelling van zaken, welke er vooral bij As\ Oosterse volken, en niet alleen bij hen, [ maar al te zeer ingaat. De inhoud vani Boelganins brief is toch, op de keper be-1 schouwd, niet anders dan een verheerlij-F king van de Sovjet-Unie en haar grote! vredeswil, terwijl de Westelijke mogend-[ heden — niet het minst Amerika — daar-[ bij als de kwade pieren voor heel de we-1 reld ten toon worden gesteld.

Dat men echter met deze wijze van doen 1 een stap nader tot opheffing van de kou-i de oorlog, en tot vermindering van de 1 spanning onder de volken komt, is aller-[ minst te verwachten. Dit toont de totj dusver gevoerde briefwisseling al welj heel overtuigend aan.

Ook de samenspreking, welke er tussen de voornaamste Amerikaanse en Engelse | regeringsautoriteiten heeft plaats gevon-f den, wijst er allerminst op, dat men eenl stap nader tot de vrede en tot de ont-l spanning onder de volkeren gekomen is.[ Het communiqué, dat over deze bespre-1 kingen gepubhceerd is, is wel in vagel termen samengesteld, doch zoveel valt ei I wel uit af te leiden, dat de kloof tussen 1 de Westelijke en de OosteHjke mogend- iden nog even groot is als tevoren. Dit •ordt bevestigd door de redevoeringen, [elke de Engelse premier Edsn voor het .lerikaanse congres heeft gehouden, tok daaruit, evenals uit het communiué komt vast te staan, dat president Eisenhower en premier Eden het daargeheel eens zijn, dat het noodzakefek is, dat de 'belangen van wat zij de tije wereld noemen tegenover de communisten moeten worden gediend en veredigd. Zij staan er naar, dat de agresleve expansie door middel van geweld onderdrukking, in het Verre Oosten ^oet voorkomen worden, en dat de vrije aties in dat gebied gesteund moeten forden bij hun zelfverdediging en bij Bt handhaven van hun zelfstandigheid, L-ijheid en welzijn. Daarnaar zal zowel t)or Amerika als door Engeland gereefd worden, al bestaan er, zoals Eden zijn redevoering zeide en ook in het Ctgegeven communiqué gezegd wordt. Dg enige meningsverschillen wat betreft et oordeel over de vraag, hoe deze doeliden op de meest doeltreffende wijze annen worden bereikt,

en aanzien van het voortbestaan van het [loord-Ariantische pact en het doel er an bleek er tussen de Amerikaanse en de Engelse opvatting een volkomen overeentemming te bestaan. Beide regeringen Varen van oordeel, dat dit pact bestenb'gd en versterkt diende te worden, alsïok dat de atoom-en waterstofwapens, I de afschaffing van welker gebruik de lovjet-Unie bij voortduring aandringt — jDt afschrikking van de oorlog moesten •lijven vervaardigd worden,

tvsneens heerste er een volkomen overenstemming tussen de beide regeringen ver de hereniging van Duitsland, waarjan de Sovjet-Unie tot dusver zich steeds kerig betooncl heeft.

I^oorts is men overeengekomen, dat het nbargo op de handel met het commulistische China kritisch zal worden bekeen, en dat, wanneer de handel in be-|aalde artikelen de vrije landen meer zal voordelen dan het communistische Chi-, deze zal vrijgegeven worden. Speciaal oor landen zoals Malakka en Indonesië lerwacht msn hierdoor belangrijke verloging van de handelsactiviteit

])p Brits aandringen is men verder bij de smensprekingen overeengekomen, de Iriemogendhedenverklaring van Amerila, Engeland en Frankrijk over het Midlen-Oosten kracht bij te zetten, en dat op pierlei wijze. Hoe dit precies zal plaats linden, zal eerst nog met Frankrijk worlen besproken, dat een uitnodiging vao |e Amerikaans-Britse regeringspersonen, hierover besprekingen te voeren, met ïaagte zal aannemen.

j)ok werd bij de besprekingen het denkeeld geopperd om met economische en liplomatieke sancties tegen een aanvalpr, hetzij het Israël of één der Arabische Bnden is, op te treden, desnoods zelfs het een blokkade of met een mihtaire acte, óf door de Britse troepen vanuit Cy-Irus, óf door de Amerikaanse zesde vloot, |f door Franse troepen, terwijl alle poginen door de regeringen zullen aangewend jorden om zowel Israël als de Arabische lolken er toe te brengen, dat hun geschil-|n op een vreedzame wijze zullen wor-|en opgelost.

Vai het pact van Bagdad betreft, dienangaande waren Eisenhower en Eden let volkomen eens, dat de wapenleveranles door het communistische blok aan de pdsn van het Midden-Oosten de span-|ing in dat gebied doen toenemen en de |ans op oorlog vergroten. Het is het doel, owel van de Amerikaanse als van de Enlelse regering — zo werd in het commuliqué gezegd — om alles in het werk te feilen om de bronnen van misverstand lissen de volken in het Midden-Oosten |n die van het Westen op te ruimen. Ook fient naar het oordeel der beide regerinpn het pact van Bagdad gesteund te forden, evenals de Zuid-Oost-Aziatische lerdragsorganisatie.

Aan het communiqué is een beginselverklaring toegevoegd, waarin gepleit wordt voor het grondrecht van volkeren op regeringen naar en van hun eigen keuze. In dit verband wordt tevens gewezen op het feit, dat in de afgelopen tien jaar meer dan 600 miUioen mensen in bijna twintig landen met Amerikaanse en Britse steun zelfstandig zijn geworden; waar tegenover staat, dat miUioenen mensen van verschillende afkomst, geloof en tradities met geweld bij de Sovjet-Unie zijn ingehjfd.

Men kan uit heel het bovenstaande zien, hoe ver wij nog van de vrede verwijderd zijn.

Tenslotte zij nog medegedeeld, dat het kabinet Mollet met overgrote meerderheid van stemmen door de Franse kamer aanvaard is. Dit kabinet heeft als eerste punt op zijn agenda geplaatst om, met behoud van Algerije in het Franse rijk, Algerije meer zelfbestuur toe te kennen. Het heeft de gouverneur Soustelle afgedankt en vervangen door generaal Catroux, die Algerije grotere bevoegdheid in het bestuur van dit land wil toekennen. Mollet is voornemens zelf naar Algerije te gaan. Hij zal daar echter allesbehalve enthousiast ontvangen worden, want de Frans-Europese bevolking is allesbehalve ingenomen met MoUets maatregelen, en is daarover zelfs door en door verbitterd.

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 9 februari 1956

De Banier | 8 Pagina's

Buitenlands OVERZICHT

Bekijk de hele uitgave van donderdag 9 februari 1956

De Banier | 8 Pagina's