De verkiezingsstrijd

Deze heeft zich gekenmerkt door een bijzonder felle strijd tussen de twee grooi-ste partijen, die van de K.V.P. en de P.v.d.A.

Deze twee partijen, welke jaren lang als bondgenoten in de regering zij aan zij gestaan hebben, hebben elkander ook al daarom zo heftig bestreden, omdat zij het er beide op gezet hebben om als de grootste partij uit de stembus straks te voorschijn te komen; ook al mede, dewijl de kabinetsformateur gemeenlijk uit de grootste partij wordt aangewezen.

Door die felle strijd zal het naar alle waarschijnlijkheid niet zo gemakkelijk gaan om straks een ministerie te voiinen. Het kon wel weer eens een touwtrekkerij van je welste worden; een loven en bieden, zoals dat in de koehandel plaats vindt, gelijk dat ook bij de formatie van het huidige ministerie in 1952 het geval geweest is.

De K.V.P. — daar wijst alles op — heeft het er op gezet om weer de grootste partij in ons land te worden, ook al mede opdat een man uit haar rijen als ministerpresident zal kunnen fungeren.

In dit haar streven is zij niet weinig begunstigd door het bisschoppelijke herderlijke schrijven. Dit heeft zijn uitwerking wel gemist, in zo verre het niet tengevolge heeft gehad, dat de rooms-katholieke Kamerleden uit de Partij van de Arbeid zijn getreden, maar zal toch stellig niet nalaten om bij deze verkiezingen op menig r.k. invloed uit te oefenen.

De P.v.d.A. van haar kant is er op uit geweest om menige r.k. arbeider en ook anderen van het stemmen op de candidatenlijst der K.V.P. te doen afschrikken door het schrikbeeld Romme-Welter op te roepen en de kiezers alom voor ogen te stellen, waarbij Welter dan als de aarts-conservatieve man wordt afgeschilderd, en daar tegenover te stellen het tweemanschap Drees-Suurhoff, en deze twee mannen als de mannen van de vooruitgang te betitelen en hoog op te vijzelen als degenen, die het volk met dusgenaamde progressieve maatregelen en wetgeving in de toekomst begeren te dienen en ook zullen dienen.

Dat de verkiezingsstrijd heftig en fel tussen de K.V.P. en de P.v.d.A. gevoerd werd, komt ook al uit in de woorden, die professor Romme Donderdagavond 7 Juni j.l. in zijn in de Amsterdamse ApoUohal gehouden rede sprak. Hij zeide daarin onder meer; „Ik acht het niet uitgesloten, dat, indien onverantwoordelijke elementen in de leidende kringen van de P.v.d.A. door blijven gaan met de vurige laster, dat de geestehjke vrijheid door de K.V.P. zou worden bedreigd, een politiek samengaan in de toekomst niet meer mogelijk zou blijken".

Uitvoerig stond hij voorts stil bij de a» tijgingen, welke in de laatste tijd de K.V.P. gericht zijn, onder meer S kerende tegen de bewering, dat er», ministersportefeuille in het leven was roepen om een zesde rooms-katholiel minister in het kabinet zitting Ie doen men.

Verder zeide hij: „Dr. Drees heeften zeer gematigde en alleszins te respecte ren brochure geschreven, maar hij worA overvleugeld door de onverantwoordet ke elementen in zijn partij, die menen dat zij alle vuil over mij persoonlijk ^. nen uitstrooien".

Hoe nu degenen, die elkander zo te gegaan zijn, en de progressieve en 4 conservatieve mannen in één kabinet A regering samen kunnen opti'ekken, dai zullen allicht na de afloop der verkiezji. gen de voormannen van de K.V.P. g, van de P.v.d.A. hebben uit te maken. Het kon wel eens zijn, dat daar esn avj, re wijs op zal gaan. Doch besliste zdter. heid bestaat er in deze ook al niet. Hel is toch wel meer voorgekomen, dat pai. tijen, die elkander in de dagen van de verkiezing fel bestreden hebben, bij formatie van een ministerie, zij tet ia min of meer door noodzaak gedwongen, al ging het dan ook allesbehalve van h-te, toch tenslotte tot overeenkomst kwimen en gezamenlijk in één ministerie optraden. En ook is het al voorgekomen, dat partijen, die in de dagen van de verkiezing elkander betrekkelijk met rust lieten, in een kabinet schijnbaar als de vrienden verenigd optraden, terwijl, betrekkelijk al kort nadat zulks geschied was, de ene partij de andere op het tigste te lijf ging. Dat was het geval mei het kabinet Dr. Colijn dat in 1937 aan het bewind kwam en in 1989 reeds dwongen werd om af te treden en door de toenmalige R.K. Staatsparüj, welke het in zijn bladen en ook ani zins fel bestreden had, met uiteindeiijl gevolg, dat het kabinet Colijn gedwongen werd om af te treden. En ook Dr. Colijn daarna een nieuw kabinet gevormd had en in de Tweede Kamer program daarvan kenbaar gemaakt h waren het de oude bondgenoten, die Anti-Revolutionnairen als hun trouw vrienden betiteld hadden, was het R.K. Staatspartij, welke het kabinet Di, Colijn smadelijk naar huis zond, waai men in span met de socialisten ging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen