Rome's verdraagzaamheid

Het is ten onzent aldus gesteld, dat men rooms-katholieken in en buiten de Kamer hoog kan horen opgeven van Rome's verdraagzaamheid. Het wordt daarbij zelfs soms zó voorgesteld, alsof er in heel de wereld geen macht of gezindte bestaat, welke zo verdraagzaam is als Rome. Het is waar, dat het zich in 'n land waar het in de minderheid is als in het onze, zich verdraagzaam, voor het oog althans, gedraagt, zelfs een hooggestemde lofzang over de verdraagzaamheid laat zingen. In dat land worden protestanten ook meermalen andersdenkenden genoemd, en maar hoogst zelden met de naam van ketters betiteld. Wie echter aan Rome's verdraagzaamheid geloof slaat, die vergist zich terdege. Rome's kerk kan niet verdraagzaam zijn, wil zij niet met haar leer in flagrante strijd komen. Het concilie van Trente heeft toch vastgesteld — en dit geldt voor Rome's kerk nog — dat het

een heilige plicht der kerk is om de inquisitie te beoefenen. Dit concüie sprak de ene vervloeking na de andere over de protestanten als vermaledijde ketters, hetgeen nimmer door Rome's kerk herroepen is, evenmin als het de uitspraak van Thomas Aquino, die stelde dat een ketter in zijn bloed getroffen moet worden, herroepen heeft. Rome's leer is op dit punt in niets veranderd. En ook niet ten aanzien van dat, wat eertijds in de bul „Unam sanctum" als Rome's officiële kerkleer is geproclameerd. Daarin werd vergaard, en is omschreven, dat Christus aan Petrus en diens opvolger, de paus, twee zwaarden heeft verleend, het geestelijke en het wereldlijke. Het eerste wordt direct door de kerk gevoerd en het tweede is in handen van de wereldlijke overheid, doch dit moet worden gevoerd naar de leer der kerk en naar de wil en het behagen van de paus. Dit heeft in, dat in deze bul de totale macht, het autoritair gezag op aarde, in de handen van de paus gesteld is, zelfs in die mate, dat de paus vandaag nog even goed als in het verleden de volstrekte heerschappij en zeggingschap heeft over alle wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende colleges. Wat de bul „Unam sanctum" bepaalt, mogen de pausen niet immer in praktijk gebracht hebben, ook al niet door allerlei omstandigheden in praktijk hebben kunnen brengen, maar waar zij de macht daartoe hadden, hebben zij met behulp van de wereldlijke overheid dit wel terdege gedaan. Daarvan leggen de bloedige vervolgingen ten dage van de opkomst der Hervorming een onwedersprekelijk getuigenis af, alsook wat heden ten dage ten opzichte van de vervolgingen in Spanje en Columbia geschiedt en in landen als Italië, waarin het dit kan doen. In Italië zocht eerst paus Benediotus XV de leer van de bul „Unam sanctum" in praktijk te brengen, en later paus Pius XI, de paus van de katholieke actie, nog al zo veel te meer en zo veel te ijveriger. In de encycliek „Quas primus" van II December 1925, waarbij deze paus het feest van Christus-koning instelde, welke geheel in de geest van de bul , , Unam sanctum" is opgesteld, staat te lezen, dat Christus de naam en de macht heeft van een koning over alles wat tijdelijk is, volgens een recht, hem door de Schepper verleend. Deze macht, welke de pausen volgens Rome's kerkleer, als de stedehouders van Christus op aarde, is overgedragen, zocht paus Pius XI te verwezenlijken. 'Hierin slaagde hij met behulp van Mussolini, met wie een concordaat gesloten werd, hetwelk door Pius XI zelf één der beste van alle concordaten genoemd werd. Heel begrijpelijk, omdat daarin

grote macht aan de kerk werd toegekend. Dit concordaat werd na de val van Mussolini in de Italiaanse grondwet opgenomen en maakt als artikel 7 daarvan een deel uit. Hieraan werkten de. . . . communisten, om de rooms-katholieken voor zich te winnen, mee, want zij keurden in de grondwetgevende vergadering van het Italiaanse parlement dit goed ei\ brachten voor de opneming er van in de grondwet hun stem uit. Nu is het wel zo gesteld, dat in de Italiaanse grondwet ook artikelen zijn opgenomen en voorkomen, welke een geheel andere geest ademen dan het concordaat en daarmede strijdig zijn. Zo is bijvoorbeeld ook in deze grondwet vrijheid van godsdienst vastgesteld. Doch in de praktijk moet het bepaalde in de grondwet het ver afleggen tegen wat in het concordaat bepaald is. In een vergadering, welke als protest daartegen belegd is, constateerden twee professoren, waarvan de één in de geschiedenis, die als kenner en schrijver der geschiedenis in Italië grote bekendheid verworven heeft, en de andere een vermaarde hoogleraar in de geschiedenis der godsdiensten, dit feit. De laatstgenoemde, professor Petarzoni, beëindigde zijn rede met de woorden: „De vrijheid van andei'e godsdiensten was in ons land nooit geringer dan thans". Als voorbeeld daarvan bracht hij bij het geval van een protestantse boer, die door de rechtbank werd veroordeeld wegens belediging van de staatsgodsdienst, omdat hij weigerde toe te staan^ dat de pastoor zijn koeien zou zegenen. Ziedaar ons weer een staaltje te meer geboden hoe verdraagzaam Rome wel is. Zijn verdraagzaamheid kan met alle recht de verdraagzame onverdraagzaamheid genoemd worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen