BUITENLANDS OVERZICHT

Wat vliegen wij daar toch henen! Hoe wordt ook Gods Woord daarin bewaarheid, dat de mens als in een beeld wandelt en dat hij zijn jaren als een gedachte doorbrengt! Hoe snel gaat toch zijn leven voorbij!

De dag van Pinksteren die ons zo veraf leek toen wij bij de intrede van het jaar 1958 stonden, ligt alweder achter ons. Herdacht is alweder het zo heugehjk feit van Gods genade, zoals deze eenmaal te Jeruzalem in de uitstorting des Heiligen Geestes betoond is geworden. Daar was niets van enig mens bij. Het was alles het werk van Gods alvermogen, een wonderwerk des Allerhoogsten, dat er te zien was, maar ook daar in al zijn rijkdom en heerlijkheid niet doorgrond werd. Gewis, rijk en heerlijk 'was die uitstorting des Heihgen Geestes, Die alleen doden levend, blinden ziende, doven horende, onwilligen gewillig, machtelozen krach- tig in de Heere, blodeu tot helden maakt, die in Christus Jezus, de Heeie, meer dan overwinnaars zijn. Rijk ea heerlijk was deze uitstorting mede daarom, omdat CJiristus' uitspraak daarin bewaarheid werd'; „Doch Ik zeg u de waarheid: het is u nut, dat Ik wegga; want indien Ik met wegga, zo zal de Trooster tot u niet komen; maar indien Ik wegga, zo zal Ik Hem tot u zenden. En Die gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde, en van gerechtigheid, en van oordeel Die zal Mij verheerlijken, want Hij zal het uit het Mijne nemen en het uilieden verkondigen.

Mede daarom was die uitstorting rijk en heerlijk, omdat op de gezegende Pinksterdag personen uit drie werelddelen, Eurcpa, Azië en Afrika, in grote eendracht tezamen vergaderd zijn geweest. Anders zo vaak tegen elkander verdeeld, elkander door allerlei verschillende aardse belangsn vijandig gezind, waren zij thans in de hoogste zin van het woord één. En dit niet door de door velen zo hoog geroemde menselijke waardigheid of verdienste, , doch door de krachtdadige werking des Heiligen Geestes. Daar waar toch de mens aan het woord is, openbaren zich verdeeldheid, twist en gekrakeel en scheiding; doch daar waar de Geest Gods werkt, is er een heerlijke eensgezindheid en eendracht onder de mensen; daar kunnen zij eendrachtelijk bijeen zijn, hoe zeer hun belangen ook overigens uiteen mogen lopen. Hoe moet het ook al om deze redenen betreurd worden, dat men in onze donkere dagen zo bitter weinig verlegen is om de werking des Heiligen Geestes en dat Zijn zo onmisbare en noodzakelijke arbeid zo veel verzwegen wordt en de mensen zo weinig wordt aangeprezen, ja, dat er zelfs niet weinigen zijn, zelfs onder de alleszins godsdienstigen, die dit werk als ziekelijk uitkrijten en als een werk, waarbij men vol zoeten wijns is, bespotten.

Voorzeker is het omdat msn zo weinig of zelfs gans niet om de leiding des Heiligen Geestes verlegen is, dat onenightód en verdeeldheid op zo schrikbarende wijze schier allerwege aan de dag treden. Het valt toch door niemand te ontkennen, dat onze tijd zich kenmerkt door hooggaande verdeeldheid en twist, dewijl zij vrijwel allerwege waar te nemen zijn. Nu probeert men wel op allerlei wijze tot eenheid en eendracht te geraken, doch msn zoekt deze door louter menselijke middelen en arbeid te bekomen. Daarvoor worden konferenties gehouden, ja wat al niet gedaan. Hooggestemde redevoeringen er voor afgestoken, maar de resultaten bespotten al die pogingen. Meer nog dan ooit tevoren toch treft men verdeeldheid en twisten met mond en psn op de wereld aan; zelfs kan men waarnemen, dat er daardoor grote verdeeldheid in één en hetzelfde volk bestaat en dat daardoor bloedige oorlogen gevoerd worden.

Het is toch zo gesteld, dat een iegelijk mens van nature zichzelf zoekt en zijn eigen belangen geheel op de voorgrond stelt en als een eerrover Gods alles verderft, tot de vrede met zijn naaste toe, en dat alleen Gods Geest nederige en vreedzame mensen maakt. Doch wie is om die Geest verlegen? Het zijn en worden hoe langer hoe meer zeldzame parels. Men denke, ons op natuurlijk buitenlands terrein begevende, maar aan Frankrijk. Ach, ach, welk een hooggaande verdeeldheid treft men daar aan, zó zelfs, dat de minister-president Pflimlin de vrees uitspralc, dat er in Frankrijk een burgeroorlog zou uitbreken. Tot dusver is het echter zo ver niet gekomen, al is er geen toenadering bereikt tussen de Franse regering en die van de Fransen en generaal Salan in Algerije, waar allerwege komité's. ter bevordering van het algemeen welzijn naar het voorbeeld van het grote komité van generaal Salaa zijn en worden opgericht. Oud-premier Antoine Pinay, de leider van de onafhankelijken, moet met voorkermis van de regering Pflimlin verzocht hebben aan generaal De Gaulle als bemiddelaar in het geschil tussen de Franse regering en het leger in Algerije te willen optreden. De geruchten echter, dat Pinay door de regering voor zijn missie naar generaal De GauUe was aangezocht, werden officieel door de regering met alle nadruk tegengesproken. Het bureau van de premier maakte bekend, dat het hier ecu volkomen persoonÜjk initiatief van Pinay gold, maar dat deze de regering uit hoffeHjkheid van zijn voornemen in kennis Wd gesteld. Nochtans schijnt het de regering niet onwelgevalhg te zijn dat Pinay zich naar generaal De Gaulle heeft begeven en met hem een onderhoud gehad heeft, waarover ons tot dusver geen nadere inlichtingen in de pers zijn verstrekt. Alleen is in de pers medegedeeld, dat de bij het hek van De GauUes woning wachtende journalisten geen kans kregen om Pinay ook maar iets na afloop van zijn onderhoud met generaal De Gaulle te vragen. Zijn auto stoof in volle vaart langs hen heen.

De Gaulles steun in het parlement is echter aanmerkelijk groter geworden doordat de fraktie van de gescheiden radikalen zich achter hem schaarde en een groot deel van de radikalen eveneens aanstalten maakte om dit te doen. Het debat over hef voor en tegen generaal De Gaulle ging ook bij de andere Kamerfrakties verder voort, terwijl vanuit Algerije Parijs opnieuw werd overstroomd met berichten over de vastbeslotenheid van de burgerlijke en militaire leiders aldaar, 'die onverzwakt blijven eisen dat generaal De Gaulle aan het bewind zal komen.

In verscheidene betogingen spraken de Franse en Mohammedaanse leidei-s zich opnieuw voor De Gaulle uit. In Oran werd die eis nog eens ondersteund door Soustelle, de leider der ex-gauïïistische partij, die het gelukt is aan zijn bewaking te Parijs te ontsnappen en zich naar Algiers te begeven, en door de parachutistengeneraal Masogin. Koesterden de regering en haar voorstanders tot woensdag 21 mei nog de hoop, dat er een toenadering van de beweging in Algerije tot de Franse regering zou komen, in de loop van de daarop volgende nacht werd die hoop geheel de bodem ingeslagen door het besluit van het Nationale Ccymité de Salut Public een eigen regering te vormen voor Algerije. Het verwekte in Parijs bij de regering en haar aanhangers een grote teleurstelling, dat generaal Salan zich niet tegen dat besluit verzet heeft. Deze gang van zaken heeft in, dat de kloof tussen Parijs en Algiers vergroot is. In Parijs zijn velen van oordeel, dat de Algerijnse beweging het hele kabinet Pflimlin tenslotte zal wegvagen en generaal De GauUe aan het bewind zal brengen. Doch of de loop der zaken zo zal zijn, dient afgewacht te worden.

Hoe het in deze ook moge aflopen is niet te zeggen, maar het is een feit, dat het kabinet Pflimhn door de gebeurtenissen in Algerije heeft afgezien van haar voornemen haar hervormingsvoorstellen pas in oktober in het parlement aan de orde te stellen. Deze regeringsvoorstellen gaan met spoed naar de Franse Tweede Kamer, die er zich dinsdag 27 mei in beginsel over zou uitspreken om daarna op de kortst mogelijke termijn een definitief oordeel over alle détails te vellen. De regeringsvoorstellen beogen een eind te maken aan de reeks van de gedurige ministeriële krisissen. In hoofdzaak komen de regeringsvoorstellen hierop neer, dat op het moment, dat een ministerie door de Kamer wordt aanvaard, het ministerie uitgebreide volmachten bekomt. waaraan de Kamer naderhand niet zal kunnen tornen. Het ministerie krijgt bovendien tevens het recht van veto over voorstellen uit de Kamer, zoals ook de uitvoerende macht in de Verenigde Staten van Amerika die bezit.

Al heerst er dan geen burgeroorlog in Frankrijk, nochtans leeft men er op zeer gespannen voet. Op dit moment staat het ministerie Pflimlin wankel. Er bestaan in Frankrijk feitelijk twee regeringen, één te Parijs en één te Algiers, waarvan de laatste in macht en aanzien toeneemt, welke onverzettelijk blijft eisen, dat generaal De Gaulle het bewind in handen zal krijgen. De mededeling van generaal De Gaulle aan de leider der onafhankelijken, Pinay, Hat hij geen kans ziet te bemiddelen in het geschil met Algerije zonder dat hij premier geworden is, heeft de toestand in Frankrijk nog verscherpt. Deze generaal heeft bovendien dringender dan tevoren de politieke partijen voor de keus gesteld hem te aanvaarden of te verwerpen. Wordt hij aanvaard door de regering, dan staat te wachten, dat de kommunisten, socialisten en de rooms-katholieksn hun vakorganisaties tegen hem in aktie zullen brengen. Pinay heeft Pflimlin over zijn bezoek aan De Gaulle verslag uitgebracht, waarbij hij Pflimlin dringend verzocht heeft met De Gaulle te gaan praten. Officieel heet het dat Pflimlin daar nog niets voor gevoelt. Inderdaad loopt hij gevaar, indien hij zich persoonlijk met De GauUe in kontakt gaat stellen, dat hij dan de steun van de socialisten en rooms-katholieken verliest. Weigert hij met De Gaulle te gaan spreken, dan verhest hij vrij zeker elke steun van de onafhankelijken, vwer steun hij nodig heeft om de plannen van zijn regering ten uitvoer te kunnen brengen. Onder deze omstandigheden kwam Pflimlin geheel onverwacht voor de radio, waarbij hij het Franse volk waarschuwde voor het gevaar, dat het land uiteengereten zal worden, tenzij allen zich verenigen om de wettelijke regering te steunen.

Zonder twijfel bevindt Frankrijk zich in gi-oot gevaar, dat nog vermeerderd is en wordt doordat gelijk met de krisis in Algerije ook Frankrijks verhoudingen met Tunesië en Marokko in de laatste dagen nog verscherpt zijn. Daarin hebben zich diverse incidenten tussen de Franse strijdkrachten en de legers van beide landen voorgedaan. Deze hebben tengevolge gehad, dat zowel de regering van Tunesië als die van Marokko opnieuw en nadrukkelijker dan ooit tevoren van de Franse regering geëist hebben, dat haar troepen uit hun grondgebied zullen terugtrekken.

In de staat Libanon is de eendracht onder de bevolking ook al ver zoek. Daar zijn zelfs onlusten tegen de regering, die westers gezind is, uitgebroken. Deze zijn voor de drie westelijke mogendheden aanleiding geweest, dat zij overeengekomen zijn om niet te zullen toestaan, dat de onafhankelijkheid van de staat Libanon wordt aangetast. Volgens betrouwbare inlichtingen zijn de regeringen van Amerika, Engeland en Frankrijk overeengekomen, dat zij trouw zullen blijven aan de door hen in 1950 ondertekende verklaring, waarin door hen handhaving van de status quo in het midden-oosten wordt gegarandeerd.

Inmiddels is de Libanese regering de opstand meester kunnen worden, in zoverre dat deze zich niet uitgebreid heeft en zelfs in zekere mate onderdrukt is. Het Libanese leger is Tripolis binnengedrongen en daarmede heeft het volgens een officiële verklaring van de regering de ruggegraat van de opstandige beweging gebroken, wat niet wegneemt, dat de opstand van ernstige aard is geweest, dewijl hij zich begon te uiten in gevechten in het gehele land. Tenslotte heeft de Libanese regering een aanklacht bij de Vei­ ligheidsraad ingediend, waaiia zq i Arabische repubhek (Egypte en Syrië) ^ van beschuldigt, dat zij de hand hj^j gehad in het verwekken van de opstaui Volgens haar hebben zelfs Syrische troepen de grenzen van de Libanon overschreden en daadwerkehjk aan de cm. stand deelgenomen. De eendracht en de rust worden ook steeds niet in 'Indonesië aangetroffen, of. schoon de regeringstroepen in de laatsts tijd grote vorderingen ter onderdrukkinj van de opstand der tegenregering .hebben gemaakt.

In de Indonesische kwestie heeft zich ieU hoogst merkwaardigs voorgedaan. Dj Amerikaanse regering heeft na de waarschuwende woorden van minister DuUes dat een aanval van Indonesië op Xe.der. lands Nieuw-Guinea niet alleen gevaai opleverde voor het uitbreken van eej oorlog aldaar, maar zelfs voor het uitbre. ken van een wereldoorlog, haar standpunt jegens Indonesië geheel gewijzigd, Zij heeft een kontrakt gesloten, waarin aan de centrale regering van Indonesië is aangeboden om haar voor bijna 2 mij. joen gulden aan wapens te voorzien ei dat zij voor 5% miljoen dollar {ƒ 21 miJ. joen) rijst van Amerika kan kopen. De Indonesische minister van buitenlands zaken noemde de ondertekening van di overeenkomst het begin van een nieuw begrip tussen beide landen. De Amerikaanse ambassadeur in Indonesië, Jones, zag 'haar als een symbool van voortdurend goede betrekkingen. De Amerïkaaiise regering moet volgens een uitlating van het departement van buitenlandse zaken zijn hoop op de chef-staf Nasoetion — die anti-kommmüstisch heet te zijn — gevestigd hebben. Doch dit 2 op zichzelf niets. De chef-staf moet uitvoeren wat zijn regering hem opdraagt, ook een eventuele aanval op Nederlands- Nieuw-Guinea. Van welke kant ook bezien, is de overeenkomst voor Amerika's bondgenoot Nederland hoogst teleurstellend, een daad, welke niet goed te praten valt met de bewering, dat zij gedaan is om Indonesië aan de invloed van kommunisme te onttrekken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen