Uit het eigen land

Uit het antwoord, dat de minister-president Dr. Drees aan het Tweede Kamerjid de heer Mr. J. A. W. Burger, de leider van de Tweede Kamerfraktie van de p.v.d.A., gaf, blijkt dat het ministerie, althans voorlopig, niet aan het verlangen van de P.v.d.A. zal voldoen om tot de t^uw van 10.000 extra woningwetwoningen over te gaan.

De minister-president verklaart in dat antwoord, dat het beleid van het ministefie gericht is op het in dit jaar in aanbouw nemen van 40.000 woningwetwoningen en van 40.000 partikuliere woningen.

De heer Beemink is medegedeeld, dat het ministerie niet van oordeel is, dat uit de ter beschikking staande gegevens reeds thans de konklusie moet worden getrokken, dat zonder het treffen van nadere maatregelen een totaal van 80.000 in uitvoering te nemen woningen niet zal worden bereikt.

De maatregelen van de regering ter verwezenlijking van het 80.000 woningen programma bestaan volgens Dr. Drees uit de financiering van de woningwetbouw uit de rijksbegroting, uit het verlenen van hoge prioriteit voor gemeentelijke leningen ten behoeve van uit de woningbouw complementaire investeringen en uit verschillende subsidieregelingen.

In verband met de uitermate kritieke positie van de overheidsfinanciën — zo luidt het in het antwoord van Dr. Drees — is in 1957 afgesproken dat van 1 januari 1958 af per maand niet meer dan een evenredig deel der 40.000 woningwetwoningen, dus 3333, zou worden gefinancierd. Toen in de loop van de eerste maanden van dit jaar bleek, dat de partikuhere bouw bij zijn doelstelling achterbleef en de toestand op de geld- en kapitaalmarkt zich iets minder ongunstig liet aanzien, is nader besloten dat van maart af wat meer woningwetwoningen zouden worden gefinancierd dan overeenkomt met het evenredig deel der 40.000 woningwetwoningen.

Wat de partikuHere woningbouw betreft, die in de laatste tijd weer zich in stijgende belangstelling mag verheugen, verklaart Dl. Drees, dat indien deze in de loop van dit jaar niet zo zou toenemen, dat de 40.000 partikuliere premiewoningen worden gehaald, en de financiële toestand het mogelijk zou maken meer woningwetwoningen te financieren, nadere maatregelen genomen zuUen worden om de achterstand van de partikuliere premiebouw zo veel mogelijk te kompenseren.

Het verslag van de Rekenkamer over 1957 heeft aangetoond, dat er nog altijd met de rijksgelden op niet te verantwoorden wijze wordt omgesprongen, er nog steeds tal van onregelmatigheden bij de besteding van rijksgelden plaats vinden en op zodanige wijze met deze gelden wordt gesmeten, dat in 1957 weer tonnen te veel zijn uitgegeven.

Zo heeft volgens dit verslag het Rijk belangrijke schade geleden door de malversaties van het marinepersoneel. Uit één der marinekampen waren grote hoeveelheden goederen gestolen, waarbij het door het ontbreken van een nauwkeurige administratie niet te konstateren viel of meer goederen waren ontvreemd dan tijdens het onderzoek werd vastgesteld. De diefstallen waren in de hand gewerkt door het gemis van de nodige kontrole door hoger geplaatsten.

Ook brengt de Rekenkamer een verslag uit over de administratie bij verschillende dienstkringen van de genie wat het voorraadbeheer betreft, waaruit bhjkt, dat daardoor ook geen geringe financiële nadelen voor het Rijk zijn voortgekomen. Eveneens heeft de Rekenkamer kritiek uitgeoefend op de onregelmatigheden bij de afdeling Vervoermiddelen van de Dienst voor Wegen- en Verkeersstatistiek. In het bijzonder had zij kritiek op het beleid van de chef dezer afdeling, die het beheer over het wagenpark van Rijkswaterstaat had gevoerd en onvoldoende rekening had gehouden met de belangen van de rijksschatkist. Hoewel van persoonlijke bevoordeling van één der betrokken personeelsleden niets was gebleken, achtte de Rekenkamer de feiten van ernstige aard en de terechtwijzing van de minister van Verkeer en Waterstaat bepaald te zacht. Deze bevorderde nota bene na het gehouden onderzoek de betrokken chef met terugwerkende kracht tot administratief hoofdambtenaar en op een brief van de Rekenkamer hierover volgde geen antwoord.

Dit alles speelde zich af in 1952. Na de watersnood werd de betrokkene belast met het aankopen van grote hoeveelheden zakken voor het rampgebied en naar aan de Rekenkamer is medegedeeld, heeft hij daarbij steekpenningen aangenomen van de leveranciers. Met ingang van 1957 is hem eervol ontslag uit 's Rijks dienst verleend.

Ook wordt in het verslag van de Rekenkamer geklaagd over de senaat en het curatorium der Technische Hogeschool te Delft, in verband met de uitgave van een gedenkboek ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan der hogeschool, dat oorspronkelijk ƒ 15.000.— zou kosten en in 500 exemplaren zou worden gedrukt. De werkelijke kosten voor 2500 exemplaren, welke men aan alle personeelsleden gratis wilde verstrekken, bedroegen ruim ƒ 37.000.-, waarvan ƒ 2300.- door het Delftse Hogeschoolfonds werd gedragen, zodat ƒ 34.700.— ten laste van de rijksbegroting werd gebracht en het door de minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen toegestane krediet met niet minder dan ƒ 19.700.— werd overschreden.

Uit het verslag van de Rekenkamer zouden nog wel meer bewijzen zijn aan te halen, dat er in 1957 weer tonnen te veel zijn uitgegeven en dat er allerminst de zo vereiste eerlijkheid en zuinigheid zijn betracht, maar wij achten dat hetgeen wij daaruit aangehaald hebben, ruim voldoende bewijs levert, dat er nog altijd op een onverantwoorde wijze met de Rijksgelden gehandeld, meermalen zelfs gesmeten wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen