Gods huis gebouwd

II.

l, , Tot Welke komende, als tot een levende Steen, van de mensen wel verworpen, maar bij God uitverkoren en dierbaar; Zo wordt gij ook zelf, als levende stenen, gebouwd tot een geestelijk huis, tot een heilig priesterdom, om geestelijke offeranden op te offeren, die Gode aangenaam zijn door Jezus Christus. 1 Petrus 2 : 4, 5

ij mogen niet scheiden wat God heeft amengevoegd. Hij zegt in Zijn Woord: ..Die in Mij gelooft zal leven". „Zoekt Mij en leeft". „Roept Mij aan in de dag er benauwdheid en Ik zal er u uithelen en gij zult Mij eren". „De Heere is abij allen, die Hem aanroepen, aUen ie Hem aanroepen in waarheid", . Eji de iel, die het geheim van de ver'borgen mgang met God verstaat, zingt: Dit leert mijn ziel U achteraan, t^, , „^.., j " " 'kle\'en; Al 't geen Uw mond aan mij had toegezegd, Gaf aan mijn hart vertroosting, geest en leven.

o wordt gij als levende stenen geouwd tot een geestelijk huis. Dit •wijst p de gemjeenschap der heiligen. Elke elovige heeft een eigen plaats in het chone Godsgebouw ontvangen. De één eeft een sierlijke plaats, de ander een in-sierhjke. De ene steen is geplaatst an de binnenkant van de muur, de anere aan de zijwand, de derde aan de oorgevel. Ieder gelovige heeft juist op e plaats, waar hij gesteld is, een bijondere roeping. Alle stenen van een ebouw ktmnen niet in de voorgevel ijn, dan komt er geen huis. o ook is er in de gemeente verscheienheid van gaven en krachten, van laatsing en roeping, maar allen worden oor één Geest geleid, en hebben, een egelijk naar zijn gaven, die ter ere Gods en nutte en tot zaligheid van anderen gewillig en met vreugde aan te wenden. o worden door de samenvoegselen van mbten en gaven, door het cement des oords en der belijdenis, door de kimtenaarshand des Heiligen Geestes de elovigen bekwamelijk samengevoegd n wassen zij op tot een heilige tempel n de Heere. enmaal zal de laatste steen zijn uitgeouwen, en ingevoegd als sluitsteen in et Godsgebouw. Dan is het huis volooid. Dan zal geen enkele steen worden

emist. ls er slechts één steen uitviel, hoe klein ok, zou er een leemte zijn, die de racht van het Godsgebouw zou schenen. Maar de Heere zorgt er voor, dat lle kinderen Gods in 's Heeren kracht rden toegebracht en bewaard. Dan Omt Jezus als de grote Bouwmeester om Zijn werk te kernen. Dan is alle leed vergeten, en zijn alle tranen van de ogen afgewist. Dan wordt vervuld wat Johannes, de ziener op Patmos, hoorde: , , Zie de tabernakel Gods is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen Zijn volk zijn, en God Zelf zal bij hen en hun God zijn". Zijt gij ook een levende steen? Het is mogelijk, dat gij, geboren uit gelovige ouders, gedoopt in Jezus' Naam, niet ^ ajJt inkonien. Het is niogehjk, dat gij medearbeitiër.': 'zijt aanïiet gebouw van Christus en dat gij slechts dienst doet als steigerwerk, dat, als bet gebouw gereed is, zijn waarde verliest en wordt weggeworpen en verbrand. Want in de hemel komt niet in, die onreinheid bedrijft, en die de leugen Hefheeft en doet. Denk hierover na. Brenge het u op de knieën voor God. En wanneer gij u voor uw God moet wegschamen, en daar het: „Gena, o God! gena, vergeef mijn schuld", moet uitroepen, waimeer uw zonde u uitdrijft tot Christus, vrees dan niet, want dan zijt gij een levende steen, en gij zult eenmaal eeuwig zingen ter eer van Hem, Die de opperste Kunstenaar en Bouwmeester is, en aanheffen het zegelied der triomferende kerk:

Gij toch, Gij zijt hun roem, de kracht van hiume kracht; Uw vrije gunst alleen wordt d' ere toegebracht; Wij steken *t hoofd omhoog en zuUen d' eerkroon dragen Door U, dooT U alleen, om 't eeuvwg welbehagen. Want God is ons ten schild in 't strijdperk van dit leven, En onze Koning is van Isrels God gegeven.

Het schone doel, waartoe de gemeente geroepen is, beschrijft Paulus aldus: „Gij zijt een heilig priesterdom om geesteUjke offeranden op te offeren, die Gode aangenaam zijn door Jezus Christus".

Hieruit blijkt, dat het christelijk levensideaal niet opgaat in de zekerheid van de zalige vrede des harten in de gemeenschap met God. Het is waar, dat deze bewustheid van de gemeenschap met God een onmisbaar deel van het christelijk leven is. Wij moeten onze levensgrond kennen, w«ten wie we toéaehoren. We moeten in Christus zijn, niet hebbende onze gerechtigheid, maar de rechtvaardigheid, die uit God is door het geloof. „Wat baat het de mens, za hij de gehele wereld gewint, en hjdt schade zijner, ziel? " Wij moeten verstaan de jubel van Paulus: „Wij dan gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God door onze Heere Jezus Christus, door Welke wij ook de toeleiding hebben door het geloof tot deze genade in welke wij staan, en roemen in de hoop der heerlijkheid Gods".

Maar hierbij mag het christelijk leven niet blijven staan. Het mag niet zijn een vroomheid, die zich van de wereld afwendt om in zelToespiegeling op te gaan. De blik moet naar boven geslagen zijn, naar God, Die de Bron is van alle leven en kracht en zaligheid. Het oog moet ook rondom ons gericht worden, opdat \vij Gods wil mogen doen en tot zegen van onze medemens mogen arbeiden. „Dit volk heb Ik Mij geformeerd, zij zullen Mijn lof vertellen", zegt die Heere.

De gemeente moet de Heere dienen in de strijd tegen satan, zonde en wereld, ? n op elk levensgebied getuigen van de èfr en het recht des Heeren, opdat de wereld een christelijke wereld wonie en velen, door de liefde en de heiligheid vier gemeente bekoord, zich voegen onder het zalige juk van Christus. Juist omdat de kerk deze haar roeping niet rcicht heeft verstaan, omdat het volk Gods deels de wereld ontvluchtte en in zoete overpeinzingen zich terugtrok, deels wereldgelijkvormig werd en zich voegde naar de wens van de beheersers der wereld, daarom verloor zij haar invloed op de brede schare, die zich afkeerde van de kerk en in ongeloof en wereldzin veizonk. De kerk moet zijn een levende kerk, die de volheid van Christus predikt voor het arme hart, dat in Hem is de vrede en het eeuwige leven, maar die ook het recht van Christus verkondigt, waardoor heel het leven wordt geheiligd en in de samenleving recht en gerechtigheid woont. Zo zal de kerk haar plaats en invloed herwinnen.

De apostel Petrus zegt, dat de gelovigen gebouwd worden tot een heilig priesterdom. Zij zijn door Christus verlost en worden door Hem bewaard en verzorgd. Zij zijn begiftigd met het priesterkleed, het kleed der gerechtigheid en heiligheid van hun Christus, volkomen vlekkeloos rein, gewassen in Zijn bloed. Zij worden begenadigd met de priesterlijke gezindheid. De Geest bereidt hen toe om op het dankaltaar de offeranden te brengen, die Gode aangenaam zijn door Jezus Christus. De gelovige mag zingen: „Mijn hart is bereid, o God! mijn hart is bereid; ik zal zingen en psahnzingen". „Ik heb een vermaak in de wet Gods, naar de inwendige mens". En in het naderen tot God mag hij voor Hem het hart uitstorten, wetende, dat Hij een hoorder is der gebeden.

Maar de bijzondere roeping der gelovigen als priesters is om „geestelijke offeranden op te offeren, die God aangenaam zijn door Jezus Christus". En w^-elke zijn die bijzondere offeranden? Dienaangaande zegt Gods Woord: „De offeranden Gods zijn een gebroken geest; een gebroken en verslagen hart zult Gij, o God! niet verachten". Wanneer de gelovigen zich voor God vernederen, nedergedrukt door de bewTistheid htinner onwaardigheid, dan is dit een geesteHjke offerande, Gode aangenaam.

Scheveningen

J. C. v. Ravenswaay

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen