Buitenlands OVERZICHT

Wij leven in een wereld van verandering. Zelfs de ons omringende natuur geeft het ons te aanschouwen. De velden worden weder kaal. De weelde van de lentetijd, waarin de reuk des levens ons uit beemd en bos, hof en tuin tegenkwam, ligt al weder geruime tijd achter ons; zelfs de zomer is heengegaan, al hebben wij in deze herfst nog menige schier zomerse dag mogen hebben. De bladeren zijn reeds grotendeels van de bomen gevallen en hun ontbladerde takken zeggen ons, dat de winter op komst is.

Gewis, wij leven in een wereld van verandering. Doch wat er ook veranderd is, de bedriegerijen van de mens zijn er niet in veranderd, zoals oude Egyptenaren dat eenmaal hebben gekonstateerd en geschreven.

Daaraan kunnen wij toevoegen, dat onbekeerlijkheid, de ongehoorzaamheid aan God en Zijn geboden, het wijzer willen zijn dan de alleen wijze God, het Hem de wet willen voorschrijven, de afkerigheid en de vijandschap tegen de levende God van de natuurlijke mens, al evenmin veranderd zijn, en het is daarom nog als het tevoren was, namelijk dat de mensen hatelijk en elkander hatende zijn. Dit heeft in de loop der eeuwen een onmeetbare stroom van ellenden over het mensdom gebracht en brengt deze er heden ten dage nog over. Het heeft in de mens de lust opgewekt om de eerste te zijn en doet hem ook thans nog begeren om de meeste te zijn. En om dit te zijn of te kunnen worden, vervult hij soms de rol van een opzettelijke huichelaar, spreekt hij schoonklinkende woorden, die hij in zijn hart niet meent, doet hij zich geheel anders voor dan hij in werkelijkheid is, werpt hij zich op als een oprecht dienaar van het algemeen belang en het welzijn aller mensen, terwijl hij in werkelijkheid niet anders beoogt dan zichzelf te dienen en de meeste te worden.

Deze onoprechtheid en bedriegerij, welke onder meer ia Hitler en diens optreden te konstateren zijn, hebben nameloze jammeren over zijn volk en de wereld gebracht, en ZMllen deze telkens weer over het eigen volk en allicht ook over de wereld brengen, waimeer de regerende autoriteiten zich er van bedienen. Op dit punt dreigt er thans weder een ernstig gevaar. Uit een artikel tooh, dat in het officiële regeringsblad der Russische regering, , de Prawda, kort geleden verscheen, waarvan de kop luidt: „Er kan slechts één oplossing van de kwestie Berlijn zijn", blijkt, dat de Sovjet-regering onverzettelijk 'blijft om lang overlegde maatregelen betreffende Berlijn — maatregelen, welke niet alleen voor Berlijn en Duitsland, maar voor heel de wereld volstrekt niet zonder betekenis zijn — uit te voeren. De te nemen maatregelen vinden hun grond in de verklaring van de Russische minister-president Chroestsjef, dat de regeringen van Amerika, Engeland en Frankrijk hun recht om in Berlijn te blijven verbeurd hadden door de overeenkomst van Potsdam geweld aan te doen.

Het artikel van de Prawda had onder meer in: De staatsheden van de westelijke mogendheden, die vasthouden aan het bezettingsstatuut van Berlijn, vergissen zich ernstig waimeer zij denken, dat hun toestemming nodig is voor de uitvoering van de maatregelen, zoals deze door de Sovjet-Unie zijn ontworpen. Een dergehjke toestemming is niet nodig. De Sovjet-Unie zal zioh aan deze lijn houden en zij zal deze ook in de praktijk brengen.

De verklaring van Ohroestsjef, dat de westelijke mogendheden ieder juridisch recht verloren hadden om hun voorrechten in Berlijn te behouden, werd herhaald; zij hadden het morele recht verloren om de westelijke delen van de stad te bezetten.

Likwidatie van de bezetting was de enige manier om de kwestie Berhjn op te lossen wanneer men er werkeHjk naar streefde voorwaarden te scheppen voor een rustige ontwikkeling van Duitsland en men het vredeverstorende broeinest wilde uitroeien, dat West-Berlijn is als een gevolg van een bezettingsregime.

Het artikel in de Prawda is waarlijk niet zonder betekenis. De daarin geopperde kwestie raakt niet alleen Berlijn, maar de maatregelen, welke de Sovjet-regering aangekondigd heeft te zullen nemen, zijn maatregelen, welke niet alleen voor Berhjn en voor Duitsland, maar ook voor heel de wereld volstrekt niet zonder betekenis zijn, gelijk wij dat even tevoren tussen twee haakjes reeds opgemerkt hebben, omdat zij niet in het artikel van de Prawda voorkomen, wat de lezers ook alhcht wel zullen begrepen hebben.

Wat de uitvoering van de maatregelen betreft, daar is op het ogenblik, dat wij dit schrijven, nog niets van gekomen. Zijn het slechts dreigementen om de bewoners van West-Berlijn en anderen de schrik op het lijf te jagen? Nu de Prawda heeft geschreven, dat de regering van de Sovjet-Unie vast beslaten is de Russische bevoegdheid in Berlijn over te dragen aan de regering van Oost-Duitsland, is men in westelijke diplomatieke kringen te Bonn van oordeel, dat Chroestsjef binnen heel korte tijd de eenzijdige opheffing van het viermogendhedenstatuut voor de oude Duitse hoofdstad bekend zal maken. De Westduitse regering heeft laten doorschemeren, dat zij op de uitvoering van Chroestsjefs verklaring zal reageren met de tijdelijke terugtrekking van haar ambassadeur uit Rusland en de bevriezing van de handelsbetrekkingen. Doch het heeft er alles van weg, dat de Russische regering zich daarvan niets heeft aangetrokken. Ook maatregelen, welke de Oostduitse regering genomen heeft, wijzen er op, dat de uitvoering van de aangekondigde Russische maatregelen betreffende Berlijn ten uitvoer gebracht zullen worden. De toegangswegen door Berlijn naar het westen van Duitsland worden hoe langer hoe meer hermetisch toegesloten. Tot dusver zijn er 3, 5 miljoen Oostduitsers door Berlijn naar West- Duitsland gegaan, doch thans worden de stations afgezet en door de politie bewaakt, opdat er geen enkele Oostduitser meer naar het westen zal kunnen vertrekken, terwijl ook de zeer felle kommunistische propaganda van Oost-Duitsland er genoegzaam op wijst, dat er ten aanzien van Berlijn iets op komst is. Zal het weder een soort van blokkade zijn, zoals deze onder Stahn reeds eerder is uitgevoerd om de troepen van de westelijke mogendheden uit Berlijn te verdrijven en Berhjn in haar geheel onder kommunistische macht te leggen, welke toen door het optreden van de westelijke mogendheden op een totale mislukking is uitgelopen?

Wij verkeren ten deze nog in het onzekere, terwijl het zeker is, dat, afgaande op de verklaringen van de Amerikaanse en de Engelse regeringen, dat de westelijke mogendheden met hand en tand zich er tegen zullen verzetten, dat zij uit Berlijn verdreven zullen worden en geheel Berlijn onder kommunistisch bewind komt. Ook is 'het zeker, dat de verklaring van de Russische minister-president niet geschikt is om, wat hij 'bij herhaling gezegd heeft het doel zijner regering te zijn, de spanning onder de volken te verminderen. Indien toch ten uitvoer gebracht, wordt wat is aangekondigd, dan zal steUig de zogenaamde koude oorlog daardoor toenemen en mogelijk zelfs weer om Berlijn in al zijn hevigheid ontbranden.

Tevens is men ter vermindering van de spanning onder de volken nog geen stap verder gekomen op de twee konferenties te Geneve, waarop men in een impasse is gekomen, waar men nog steeds niet is uitgekomen, hetgeen 2» veel verwondering niet behoeft te baren, waar de Russische regering nog nimmer blijk gegeven heeft, dat zij haar standpunt prijsgegeven of gewijzigd heeft, om door omwentehng heel de wereld onder het kommunisme te brengen.

In de politieke kommissie van het parlement van het Noord-Atlantisch pakt wordt gewerkt aan een plechtige verklaring omtrent Berlijn. Deze verklaring zal worden voorgelegd aan tweehonderd afgevaardigden, die, naar men verwacht, hun goedkeuring aan de verklaring zullen geven.

De vier-mogendhedenstatus van Berlijn moet volgens de verklaring worden gehandhaafd en de westelijke mogendheden zullen zich hebben te verzetten tegen een nieuwe blokkade.

In verband met Chroestsjefs verklaring is het wel opmerkelijk, dat in Rusland de zuivering weder een grote plaats inneemt. Volgens een Amerikaans bericht, dat niet bevestigd is, zou Malenkof doodgeschoten zijn, terwijl wel bevestigd is, dat Boelganin, die nog kort geleden een voorname plaats innam in de Russische regering, doch daaruit als tegenstander van Chroestsjef kort geleden verwijderd is en in een veel lagere positie geplaatst is, zelfs uit deze positie thans gestoten is. Een andere aangelegenheid, welke in onderscheidene landen vooral in de kort achter ons liggende dagen sterk de aandacht heeft getrokken en beroering heeft verwekt, is de Euromarkt met de daarmede samenhangende vrij'handelszone.

De Franse minister-president generaal De GauUe is voornemens al heel spoedig in verband hiermede een bezoek te brengen aan de Westduitse bondskanselier Dr. Adenauer. Dit bezoek kan niet beschouwd worden als een beleefdheidsbezoek ter beantwoording van het bezoek, dat Dr. Adenauer op 14 september van dit jaar aan De GauHe heeft gebracht. Het is een bezoek met een bijzonder doel. De Gaulle beoogt daarmede de steun van West-Duitsland te bekomen, nu Frankrijks positie zeer hachehjk dreigt te worden. De kritiek, welke over de houding van de Franse regering is losgebroken, is zeer heftig nu zij de vTijhandelszone heeft afgewezen en gestreefd heeft naar een Amerikaans-EBgels-Franse vereniging, welke de zeggingschap in het Noord-Atlantisch pakt zou uitoefenen. De Gaulle is er op uif om het Franse belang te dienen. Hij heeft daarvoor ingeroepen en roept daarvoor in de stexm van de vijf partners van de Euromarkt. Hij is bereid daarvoor onenigheid te riskeren met de elf landen van West-Europa, welke wel leden vaa de Organisatie voor Europese Ekonomische Samenwerking (kortweg O.E.E.S. genoemd) zijn, maar niet van de gemeenschap der zes Europese landen, welke door het verdrag van Rome in de Euromarkt verenigd zijn. Ofschoon De Gaulle al de regeringen van de Euromarkt heeft ingehcht betreffende zijn reis naar Di. Adenauer, zoekt hij, naar men vrij algemeen aanneemt, de bijstand van de Westduitse regering zowel tegen de Benelux als tegen Engeland. Dat De Gaulle zich om steun tot de Westduitse kanselier richt, ligt voor de hand, want West- Duitsland is verreweg het sterkste lan^ onder de vier overblijvende partners van de Euromarkt. Hierbij komt nog, dat West-Duitsland bij de uitvoering van (3* Euromarkt een belangrijke financiële hulp voor Frans Afrika {200 miljoen dol- lar in vijf jaar) aan Frankrijk garandeert en dat Frankrijk niet met de Euromarkt kan breken, omdat het dan geheel alleen zou komen te staan.

De Franse regering heeft zich gehaast om te verklaren, dat zij op 1 januari 1& 59 haar Euromarktverplichtingen zal nakomen. Zij heeft verklaard, dat zij de douane-tarieven met 10 ^ verlagen en de invoerkontingenten met 20 % verhogen zal en garanderen zal, dat deze minstens 3 % van de nationale prodtdctie mogen betreffen. Zij heeft er in dit verband hoog van opgegeven, dat bijvoorbeeld de import van Italiaanse en Duitse auto's tot 20.000 zou kunnen oplopen. Hier staat tegenover, dat waar Frankrijk een enorm deviezentekort heeft, het de invoer uit landen buiten de Euromaikt zal moeten beperken. Het hoopt zelfs zijn import in de landen van de Euromarkt uit te breiden ten nadele van de O.E.E.S. De kleine Europese blokvorming van de Euromarkt, welke ongetwijfeld protektionistisch van aard is en de groot-Europese samenwerking schaadt, zou aldus bevorderd worden. BegrijpeHjk is dit niet naar de zin van de vijf andere laoden van de Euromarkt. De Franse regering moet, daartoe gedwongen, wat water in haar vidjn doen, of althans, om haar eigenHjk doel van sterke protektie voor het eigen land te verkrijgen en te behouden, de steun van de Westduitse regering hebben. Dr. Adenauer zal, om de poHtieke steun van Frankrijk te verkrijgen ook voor het geval, dat de spanning inzake Berlijn zou toenemen, de Franse regering niet botweg voor het hoofd willen stoten en zelfs wel gaarne mogelijk enige steun aan haar wil toezeggen. Doch zijn minister voor ekonomie, Erhard, is aUeiminst protektionistisch gezind en kan in zijn tegenzin tegen het Franse protektionisme op de steun van een zeer groot deel van de Westduitse industrie rekenen.

Het is dan ook volstrekt niet zeker, dat De GauUe de gewenste hulp van de Westduitse regering zal bekomen, zelfs niet of hij het zal weten te bereiken, dat het voorstel van de Benelux-landen (België, Luxemburg en Nederland) om het beginsel van de vrijhandel te redden door de tariefverlaging uit te breiden over alle landen, die de overeenkomst inzake handelstarieven hebben onderschreven (de G.A.T.T.), getorpedeerd wordt, en de wens van de Benelux-landen om de invoerkontingenten uit te breiden over de zeventien landen van de O.E.E.S., wordt verhinderd.

Intussen heeft de overeenkomst van de Euromarkt al heel jammerhjke gevolgen. Zij heeft een nodeloze onenigheid binnen de eigen kring van haar leden, binnen de O.E.E.S. en onder de partners van de G.A.T.T. gebracht en ons land, zoals dat thans door de vurigste voorstanders en verdedigers binnen en buiten ons parlement erkend wordt, in de kou gezet.

Hoe is door dit verloop het tegenstemmen van de S.G.P.-fraktie in de Tweede Kamer, dat destijds door de bewonderaars en voorstanders van het Euromarktverdrag uit de hoogte als een bUjk van lieden, die met hun ouderwetse begrippen htm tijd niet verstonden, scherp gehekeld werd, gerecht\'aardigd; alsook hoe is uit het verloop gebleken, dat de gronden, waarop Ds. Zandt in zijn rede de overeenkomst scherp veroordeelde, juist en naar waarheid waren.

In het kort nog het navolgende. In de Soedan heeft een staatsgreep plaats gevonden, welke door de militaire bevelhebber met behulp en instemming van het leger is volbracht. De politieke partijen zijn ontbonden en verboden verklaard. Aanvankelijk veronderstelde men, dat de staatsgreep onder invloed en ten gunste van de president van de Verenig­ de Arabische RepubUek, Nasser, was uitgevoerd. Na nadere kennisneming is men van oordeel, dat zij uitgevoerd is om te voorkomen, dat de Soedan onder Nassers heerschappij zou geraken.

In de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties zal spoedig een aanvang gemaakt worden met de behandeling van de Cypriotische kwestie. De aartsbisschop Makarios heeft zich reeds naar New York begeven. Op Cyprus zelf is de leider van de opstandige beweging door Engelse müitairen na verzet tegen zijn arrestatie doodgeschoten, terwijl een andere leider, volgens sommige berichten zelfs twee leiders, door de mihtairen is gevangen genomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen