Een ernstige waarschuwing

En bedroeft de Heilige Geest Gods niet, door Welke gij vterzegeld zijt tot de dag der verlossing.

Efeze 4 : 30

II.

Paulus beschouwt 't als 'n 'bedroeven van de Heilige Geest, wanneer men onder de schijn van vroonnheid en Godsvreze als het ware het land doortrekt om Gods kinderen te bezoeken, en daardoor het werk verzuimt. De gesprekken zijn immers lang niet altijd geestelijk; integendeel, meestal zit de mens op de troon. Het komt voor, dat mensen op verre afstand van hxm woonplaats het hoogste woord voeren op de gezelschappen van Gods volk, omdat ze in hun eigen woonplaats te weinig achting hebben om dat te kunnen doen.

En is er dan maar ware genade in het hart verheerlijkt, dan is er in het leven ook nog wel een tijd, dat God Zelf voor Zijn eer zorgt. Maar er zijn er zo velen geweest, die het meer te doen was om het goed der mensen, dan om hun zieleheil, om van de eer van God helemaal maar te zwijgen.

En ook Gods volk bedroeft hierin veel meer de Geest Gods dan ze zelf wel weten. Hoe vaak wordt er meer prijs gesteld op het getuigeiiis van mensen, dan op het getuigenis Gods; hoe vaak wordt eigsn eer boven de eer van God gezocht. Er wordt vaak zo veel gesproken, maar zo weinig ingeleefd.

Daarom zegt Paulus: „Geen vuile rede ga uit uw mond". Hij bedoelt daarmede niet alleen de zondige, zedeloze gesprekken van de wereldUng, maar ook het geesteloze, wereldse spreken óver tijdelijke dingen, en, wat erger is, over mensen die er niet bij zijn. Ook door de achterklap bedroeft men immers de Heilige Geest.

Er is nog meer van te zeggen. Wanneer de gaven des Geestes worden verkleind, in onszelf of in anderen, dan is dat ook een bedroeven van de Heihge Geest. Hoe lichtvaardig wordt de staat van de medemens veroordeeld, de liefde weggenomen, de consciëntie verontrust door velen van Gods volk. En deed men dit nu nog maar alleen zichzelf aan, maar zo dikwijls doet men het een ander aan. En dan vaak onder de schijn van op te komen voor Gods eer en recht, onder de schijn van eerlijk te zijn, terwijl het in de grond der zaak alleen voortkomt uit geestelijke hoogmoed en zelfoverschatting.

Maar de Hefde werkt anders; zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen, en de liefde denkt geen kwaad. Dat wil niet zeggen, dat Gods volk lichtvaardig moet handelen, elkander opbouwend buiten het vaste fundament, buiten Christus. Neen, want het elkander in de bloemhoven jagen is ook een bedroeven van de Heilige Geest, Die juist aanwerkt op de geloofsvereniging met Christus. Daar zijn mensen, die de grond van hun zaligheid zoeken in hun belevenissen; ook daarin wordt de Heilige Geest bedroefd. Die hun alle grond buiten Christus wil ontnemen.

Vooral tedroeft Gods volk de Heflige Geest daor onderlinge verdeeldheid en twistingen, hetzij over de leer der waarheid, hetzij over persoonhjke kwesties. Christus heeft gebeden: „Vader, Ik wil dat zij één zijn". Hoeveel schuld ligt hier voor God te bewenen. De breuk is zo ontstellend groot. Hoe weinig wordt de geest der zachtmoedigheid en der lijdzaamheid gevonden. En evenwel leeft er in het hart van elk kind van God eeu verlangen naar vrede, liefde en eenheid, omdat zij verzegeld zijn door de Heilige Geest tot de dag der verlossing.

Die dag der verlossing zal voor de oprechte kindereii Gods dan ook zeker komen; niet alleen in dit leven in hun hart, en bij het sterven, maar vooral bij de wederkomst van Christus. Dan wordt het lichaam verlost uit de slaap des doods, opgewekt tot eeuwige heerlijkheid, om verenigd met de verloste ziel, God eeuwiglijk te loven en te prijzen.

Tot die dag der verlossing zijn zij verzegeld door de Heilige Geest. Zij zijn niet alleen verzegeld tot verlossing in de vrederaad en in de opstanding van Christus, maar zij zijn ook onderwerpelijk in de tijd, door wedergeboorte, Christus ingelijfd, om deel te hebben aan Hem en al Zijn weldaden. Van die inlijving in Christus ontvangen zij het getuigenis, de verzegehng des Heiligen Geestes in hun harten. Welk een nederbuigende goedheid, ook van de Heilige Geest, om zulk een wonder aan de ziel te verzegelen.

Is het niet droevig, volk des Heeren, dat wij Hem bij al die gezegende arbeid der liefde in onze harten steeds weer bedroeven? Moest het niet ons vurig verlangen zijn Hem te gehoorzamen en ons door Hem te laten leiden? Heeft Hij niet getrokken uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht? Heeft Hij daartoe de macht en de heerschappij der zonde in cns gebroken, opdat wij evenwel door onze zonden beheerst zouden worden? Zo zouden wij kunnen voortgaan.

Hij zal echter van Zijn volk nimmermeer wijken; waar Hij eens intrek nam, blijft Hij eeuwig, ondanks alle geesteloze tijden, geesteloze gesprekken en gebeden. O, wat is Zijn liefde groot! Maar wij kunnen wel de oorzaak zijn, dat Hij Zijn rijke vertroostingen intrekt en ons doet wonen in het dorre. Daarom: „Bedroeft de Heihge Geest Gods niet". Breekt met de zonden, die Hem enteren en de eigen ziel schaden. En wandelt waardiglijk de roeping, waarmede Hij ons geroepen heeft, opdat Hij ons vertrooste met Zijn gunst.

Rotterdam-Z.

Ds. Chr. V. Dam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen