Voor Gemeentebestuurder

Gemeentebestuurder wordt verzocht om, naar aanleiding van een bespreking en een beslissing in een gemeenteraad, over de invoering van een ambtsgebed iets te melden. Van één der S.G.P.-ers was een voorstel ingediend om het ambtsgebed in te voeren. Een Anti-Revolutionair wethouder zeide bezwaren te hebben omdat de burgemeester geen mogelijkheid zag een gebed uit te spreken, idat uit ieders hart kwam. Er zou een formuliergebed moeten komen, en dat zou, volgens de A.R. wethouder, geen bidden zijn.

Terecht is door één der S.G.P.-ers ge­ steld, dat de overheid regeert bij de gratie ^Gods. De overheid heeft God te eerkennen, van Hem wijsheid te vragen om te handelen als Zijn dienaresse, om leiding in de vaak zo moeihjke beslissingen.

Bij het openen van de vergaderingen met gebed wordt betoond dat de overheid afharikelijk is, dat zij van zichzelf onbekwaam is, en dat zij leiding nodig heeft.

Het is wel vreemd, dat een A.R., die toch wel kerkelijk hd zal zijn, zo weinig weet van de gebeden, welke daar zo me­ nigmaal volgens een formulier worden gedaan. Bij de doop, bij de bediening van het Heilig Avondmaal, bij de bevestiging van ambtsdragers, daarvoor zijn formuliergebeden gemaakt en die worden dan ook gebruikt.

Moet dan worden gesteld, dat ook dan het bidden geen waarde heeft? Wie zou dat nu durven beweren?

Het zal wel onmogelijk zijn een formule te stellen, waarmede ieder het eens is, maar moet daarom het gebed worden nagelaten? Moet niet worden gevreesd dat wij menigmaal biddeloze bidders en vrageloze vragers zijn? Mogen wij dan maar nalaten te bidden? Mogen wij dan in een weg van lijdelijkheid maar wachten tot God ons leert bidden? Zelfs de redeloze dieren roepen op hun wijze als ze in nood zijn. Zelfs de redeloze dieren eren hun Schepper met de gaven, die God hun gaf. Dat alles moest ons wel tot vernedering en verootmoediging brengen en lage gedachten van onszelf ons schenken.

Moeten wij dan ook uit de volgens een courantenbericht weergegeven mening van de A.R. wethouder weer vaststellen, dat hij, alhoewel ook het A.R. program stelt dat de overheid regeert bij de gratie Gods, acht dat de overheid maar moet handelen naar de stelling „elck wat wils". Als dat nu van een vrijzinnige politikus werd gehoord, zou dat niet zoveel bevreemding wekken. Nu lijkt het toch wel tegenstrijdig. Erkennen dat de overheid regeert bij de gratie Gods, en niet God willen aanroepen in het gebed, omdat niet iedere overheidspersoon kan medebidden.

Stelt hij soms onderscheid daarin, dat het verschil geeft of de overheidspersoon erkent dat de overheid van God is inge­ steld, of niet? Hoe ziet hij dan wat de apostel Paulus schrijft aan de Romeinen? Het gebed is een tere zaak. Er moet wel mede gerekend worden, dat het een spireken is van de mens tot God. Tot God, Die de harten kent en de noden weet. Het mocht ons altijd wel met de diepste eerbied vervullen. Moeten wij naderen tot een vorstin of vorst, wat wordt er dan gelet op houding en woorden. In het gebed staan wij voor God, Die alles doorziet. Er kan ook wel worden gesteld: Wie is tot die dingen bekwaam? Maar mogen wij dan het bidden maar nalaten, inzonderheid in de openbare koleges? Mogen v^dj, omdat er in die kolleges zitten welke geen indrukken hebben, het gebed maar niet doen? Het is wel een vreemde houding, die door de A.R. wethouder is aangenomen; en ook wel in strijd met wat zij, de A.R., in het algemeen stellen.

Het voorstel tot het invoeren van het ambtsgebed is juist geweest en geheel volgens onze beginselen.

In het gemeenteprogram is opening en sluiting met gebed terecht gekoppeld aan het zijn , , Gods dienaresse".

Er zal onderscheid zijn of wij persoonlijk bidden, of ambtelijk, of wij voclr onszelf tot God naderen, dan wel in een vergadering van een overheidskollege, of op andere wijze in het openbaar. Maar, en daar gaat het om, het is nodig God te erkennen. Hem te benodigsn in het vervullen van de taak, van Zijnentwege op de schouderen gelegd.

Het is bekend, dat staatslieden, alvorens hun werk te beginnen, hun knieën bogen en God om kracht smeekten. Welk een \'0orrecht als er nog biddende ovelrheispersonen zijn.

Maar het gaat er niet alleen om persoon- lijk God nodig te hebben, doch als raad, als overheddskollege getuigt het van het eren van Hem, door Wiens weldaad wordt geregeerd.

Het is tooh een weldaad, dat God de overheid instelde, de overheid ons nog liet. Zonder ovetrheid gaat het niet onder de mensen. Mieren en sprinkhanen kunnen nog samen wat doen 2»nder koniolg, maar dat kan de mens na de val niet meer.

Daarom is het nodig God te erkennen, maar ook te beginnen om te vragen of Hij cns indrukken wil schenken, dat Hij regeert en dat de overheidspersonen afhankelijk van Hem zijn.

Maken alle raadsleden van de S.G.P. zich wel vrij, zoals in de plaats is gedaan waa/r esu voorstel was?

Kan 'het niet nodig zijn om bij dergelijke voorstellen tevoren te overleggen, oök met anderen?

Een overleg in besloten kring kan, bij dergelijke tere zaken, zeer gunstig werken.

In andere gevallen houdt „gemeentebestuurder" niet van 'beslotenheid. De openbare zaken dienen openbaar te worden behandeld. iDoch het gaat om de vooirbereiding. En het gaat om het doel. Mocht het maar steeds op ons hart giebooden zijn, dat wij, onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad, van Gods wege geroepen zijn om in Zijn Naam te besturen, en daartoe niet in staat. Hem nodig hebben, zowel in ons persoonlijk als in ons ambtsgebed.

Gemeentebestuurder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen