BUITENLANDS OVERZICHT

Het is een algemene eigenschap van de mensen om zichzelf niet te willen en te kunnen verloochenen, noch onder de - wil Gods te buigen. Zij zijn er zeer op gesteld om liever hun eigen dwaze wü te volgen, dan de wijze viil van de Heere. Dit 'heeft allerlei ellende tengevolge. Door eig? nliefde en - wijsheid gedreven, begeren zij de meeste te zijn en dit te worden. Dit wensen zij te bereiken, ook al zullen zij daarbij over nog al zo veel lijken hebben te gaan. De zucht om de meeste te zijn, bracht Kain er toe om zija hand tegen zijn broeder Abel op te heffen en om hem dood te slaan. En nog altijd is die zucht de oorzaak van vele oorlogen, van tweedracht en twist, haat en nijd onder de mensen, waarbij de haat en nijd zelfs zó ver lomnen gaan, dat men elkander niet kan verdragen en er op uit is om de ondergang van de gehate te bewerken en daarvoor allerlei middelen aanwendt.

Dit is 'het geval met de Arabische republiek, waarvan de leiders openHjk verklaard hebben, dat zij niet zullen rusten voordat de staat Israël van de kaart verdwenen is. En mede om dit te bereiken, verhindert de Egyptische regering de schepen van Israël door het Suezkanaal te varsn en boycot 'zij Israël en de Joden.

Deze boycot heeft in de kort geleden gehouden vergadering van het hoofdbestuur van de Joodse internationale kulturele organisatie te Amsterdam een onderwerp van besprekingen uitgemaakt. Het hoofdbestuur heeft de boycot veroordeeld als een politiek van agressie tegen Israël en als een ekonomische oorlog tegen de Joden over de gehele wereld, en dringt er bij regeringen en partikulieren op aan zich daartegsn te verzetten, opdat aan deze immorele internationale toestand een einde zal komen.

Tevoren had de president van deze organisatie, A. Katz uit de Amerikaanse staat New Orleans, een overzicht gegeven van de gehele boycot. Hij verklaarde, dat de zeven Arabische staten door de Verenigde Arabische Republiek aangemoedigd zouden worden de boycot als een aanvalswapen te benutten, mede door de onderdanige houding van vele industrieën en regeringen, die daar niet tegen in verzet komen. Met de boycot beoogt volgens de heer Katz de Verenigde Arabische Republiek de politieke vijandelijkheden en spanningen in het midden-oosten in leven te houden en gelijktijdig de pogingen te doorkruisen, die de Organisatie der Verenigde Naties aanwendt om een betere verhouding tussen Israël en de Arabische staten te forengen.

De boycot begon in 1951 toen de Arabische Liga er een formeel begin mee maakte. Doch zij breidde zich sindsdien volgens de heer Katz aanmerkelijk uit. Eerst werden alle Joden en Joodse bedrijven geboycot, die kommerciële banden met Israël hadden, terwijl later de boycot zich over een veel groter gebied uitbreidde. Er werden publieke zwarte lijsten van Amerikaanse en andere bedrijven aangelegd. Hoewel de boycot zonder ^twijfel een daad van agressie is niet alleen tegen Israël en het Israëlische volk, maar ook een ekonomische oorlog tegen de Joden over de gehele wereld, of deze nu enige band met Israël hebben of niet, zo vervolgde de heer Katz, toch hebben vele landen geen enkel initiatief genomen om deze aantasting hunner onderdanen tegen, te gaan. Het gevolg is geweest, dat de Arabische Liga steeds driester wordt en de boycot steeds intenser. Alleen hebben, volgens de heer Katz, West-lDuitsIand en Nederland geweigerd acht te slaan op de Arabische eisen, zonder dat beide landen bij hun handel op het middsn-oosten daardoor enige schade geleden hebben.

Een vijandelijke gezindheid komt ook al aan de dag bij het Algerijnse bevrijdingsfront (F.L.N.) op de konferentie van Afrikaanse volken te Tunis. Daarop werd er sterk op aangedrongen door dit front om een bevrijdingsbrigade samen te stellen om de Fransen in Algerije te bestrijden. Het front nodigde tevens de Afrikaanse strijders alom uit om van het leger van de F.L.N, de methoden te le­ ren van de revolutionaire onafhankelijkheidsoorlog.

De leider der vrije Algerijnse regering, Fefhat Abbas, heeft op de konferentie esn verklaring afgelegd, welke door radio Tunis omgeroepen is, welke inhield dat zijn bewind bereid was met Frankrijk te onderhandelen over een bestand in Algerije, waar hij aan toevoegde, dat zijn ministerie rekening houdt met een langdurige en bloedige oorlog. De Algerijnse gebeurtenissen mogen volgens deze leider op geen enkele wajze het nationale bevrijdingsfront van zijn wezenhjke taken afhouden. Zelfbeschikking kan onmiddellijk esn eind aan de oorlog maken. Maar pacifikatie staat voor het Franse leger gelijk met koloniale herovering. Het wil ons volk slechts na overweldiging laten spreken, als de hersen-.spoeling, de honger en martelingen hun werk hebben gedaan. Hierbij werd op de konferentie gevraagd zes voorstellen goed te keuren.

1. Een krachtige aanbeveling aan onafhankelijke landen om de voorlopige Algerijnse regering te erkennen.

2. Het uittrekken op de begroting van de aan de konferentie deelnemende landen van een zeker bedrag voor financiële steun.

3. Het overwegen van vergeldingsmaatregelen tegen Frankrijk wegens het misbruiken van vele duizenden man Afrikaanse troepen in Algerije.

4. De oprichting van de Afrikaanse bevrij din gsbrigade.

5. Afkeuring van het verstrekken van materiaal door het westelijke blok en het verlenen van financiële steun aan Frankrijk.

6. Het beginnen van kulturele en ekonomische steun op regeringsvlak mét de voorlopige Algerijnse regering.

De Russische minister-president Chroestsjef heeft aan de konferentie een schrijven gericht, waarin hij zijn sympatic uitsprak met de konferentie en verklaarde, dat 'het Afrikaanse volk een onbaatzuchtige vi-iend in hem had.

Met de onderhandelingen over de schuld, welke Rusland aan Amerika heeft, wil het ook al niet boteren. Deze schuld, welke afkomstig is uit door Amerika tijdens de oorlog aan Rusland verleende hulp en volgens Amerikaanse 'berekening 2, 6 miljard dollar bedraagt, is nog steeds door Rusland niet terugbetaald. Er zijn in 1952 ook al onderhandelingen over gevoerd, waarbij de Amerikaanse regering zich bereid verklaarde met een terugbetaling van 800 miljoen dollar genoegen te wülen nemen, terwijl de Russische regering toen 300 miljoen ter betaling aanbood. Ook bij de hervatte onderhandelingen is men niet tot een akkoord kunnen komen.

Een officiële Amerikaanse woordvoerder heeft bekend gemaakt, dat de Russische delegatie gepoogd had onderwerpen als een handelsovereenkomst en Amerikaanse kredietverlening aan Rusland in de te sluiten overeenkomst te doen opnemen, waai"van de Amerikaanse regering niets heeft wülen weten, welke vervolgens bekend gemaakt heeft, dat de besprekingen zijn afgebroken.

Ook met de Belgisöhe ronde-tafelkonferentie verloopt het niet geheel naar wens. Een der Kongolese leiders, met name Kasavoelboe heeft de konferentie verlaten, ontstemd als hij was dat de ronde-tafelkonferentie geen grondwettelijke bevoegdheden zou krijgen, hetgeen de Belgische minister De Schrijver had afgewezen. Kasavoeboe is de volgende dag uit Brussel weggereisd. Volgens geruchten moet hij zich eerst naar Parijs begeven hebben, om vandaar door te reizen naar Brazzaville, waar hij van plan zou zijn een onafhankelijke republiek Neder-Kongo uit te roepen, een plan, dat hij reeds enkele maanden geleden tot uitvoe­ring wilde brengen. Een andere Kongolese leider, met name Loemoemboe, die een tijdlang vanwege zijn oproerige houding gevangen gezeten had, is door de Belgische regering vrijgelaten en bevindt zich thans op de ronde-tafelkonferentie, waarop hij gezegd heeft geen wrok jegens België te koesteren, maar daarmee samen te wülen werken als de Kongo onafhankelijk geworden zal zijn. De dag waarop dit zal geschieden, is inmiddels op 30 juni vastgesteld. Ook is op deze konferentie vastgesteld, dat de Kongolese verkiezingen voor het parlement en de provinciale vertegenwoordigingen op 15 juni voltooid moeten zijn en de eerste Kongolese regering op 20 juni gevormd moet zijn. Doch het verdere verloop van deze aangelegenheid dient afgewacht te worden, daar volgens de laatste berichten Kasavoeboe zijn verzet niet wü opgeven en zelfs tot verzet aanspoort om de ronde-tafeüconferentie te boycotten. In Frankrijk heeft De GauUe zich voorbereid persoonlijk de strijd aan te binden met de opstandelingen in Algiers. Hij heeft zich daarvoor gewapend met speciale, doch konstitutionele bevoegdheden. Zijn eerste stap daartoe was in overleg te treden met de staatsraad, het hoogste orgaan voor konstitutionele kwesties, dat geraadpleegd moet worden voor het verlenen van speciale bevoegdheden aan de regering.

In Algiers zelf is tot op dit ogenblik niet opgetreden tegen de opstandehngen, die zich in barrikades verschanst hebben. Het leger heeft tegen hen een zogenaamde neutrale houding aangenomen, maar heeft toegelaten dat de opstandigen hun barrikades versterken en dat hun regelmatig voedsel gebracht wordt en dat zij het voor langere tijd konden inslaan.

De algemene staking is in Algerije voor een deel afgelast en de Mohammedaanse ibevolking begint zich in het openbaar duidelijk voor De Gaulle uit te spreken. Moihammedanen zijn naar het stadhuis gegaan, roepend: , , Leve de Gaulle". Men beschouwt deze betoging als een bijzonder gunstige ontwikkeling voor De Gaulle, welke mogelijk door een grotere demonstratie van de Mohammedanen gevolgd zal worden. Ook in Frankrijk zelf krijgt De Gaulle veel grotere steun, gelijk dat blijkt uit de vele bewijzen van instemming met zijn politiek, welke hij ontvangt.

Met dit alles blijft de toestand in Frankrijk en Algerije hoogst gespannen.

De vertegenwoordiger van de Franse regering Delouvrier en de opperbevelhebber Challe is door de Franse regering aangezegd, dat zij zich uit Algiers moeten verwijderen blijkbaar om hen aan de invloed van de Europese opstandigen te onttrekken. Generaal Ohalle heeft vóór zijn vertrek een korte oproep tot het leger gericht, waarin hij het met grote nadruk op het hart gebonden heeft, dat het, moreel besdhouwd, niet het leger van scheiding kan zijn, maar ook fysiek niet, omdat zonder Frankrijk de strijd tegen de F.L.N, niet lang zou duren.

Delouvrier verklaarde in zijn rede vóór het vertrek uit Algiers, het risüco te nemen van een burgeroorlog te ontketenen, om scheiding en het vertrek van De Gaulle te verhinderen; waarbij hij de opstandigen en het leger duidelijk maakte, dat zonder De GauUe en zonder de instemming van de Mohammedaanse bevolking geen toekomst voor Frankrijk en Algerije te verwachten is.

De poging van De Gaulle om Delouvrier en ChaDe aan de invloed van de opstandigen te onttrekken en hen naar een plaats over te brengen, waar het kontakt met het leger der dienstplichtigen gemakkelijker en ongehinderd te leggen zal zijn dan in Algiers, is hoogst begrijpelijk, maar deze verplaatsing heeft toch feitelijk ook in, dat Algiers geheel en al in de macht van de opstandigen is, die bijge­staan worden door legereenheden, wele niet aan het opperbevel gehoorzamen en dat het gezag van De GauUe in de stad Algiers heeft afgedaan. De opper, bevelhebber Ohaüe zal steUig geihoor. zaamheid eisen van het leger, maar het staat te bezien of aUe onderdelen daai. van deze gehoorzaambeid ook daadwei. keUjk zullen betonen.

President De Gaulle heeft vrijdagavonii 29 januari de in Frankrijk en Algerije met grote belangstelling en spanning te. gemoet geziene redevoering gehouden, I Zoals algemeen verwacht werd, heeft hij in zijn politiek geen enkele verandering aangekondigd. Hij zeide daarin ondei meer: Ik 'zal niet toegeven. Ik ben de leider. Ik geef het leger bevel te gehoorzamen. Bepaalde mensen in Algiers zijn ia opstand gekomen, pogend hun pretenties op te leggen aan de natie, de staat en mijzelf. Zij hebben op de pohtie geschoten, goede soldaten gedood en zijn gewapend opgetreden tegen de autoriteiten van Frankrijk.

Ik roep iedereen op mij te steunen, wat er ook gebeure. Men moet er vooral goed van doordrongen zijn, dat ik niet zal terugkomen op mijn besluit, dat üc ten aaazien van Algerije heb genomen. Zelfbeschikking voor het Algerijnse volk is de enige politiek, die Frankrijk waardig is. Het is de enige oplossing, vastgesteld door de president, door de regering, goedgekeurd door het Franse parlement en aanvaard door het Franse volk.

Met een beroep op het leger besloot De Gaulle zijn rede. Deze opdracht, zo zeide 'hij, is niet voor andere uideg vatbaar. Gij moet de opstandige macht vernietigen, die Frankrijk van Algerije wal scheiden en haar diiktatuur van armoede en onvruchtbaarheid aan het land wil opleggen.

Hoe verder het verloop van deze voor Frankiijk zo gewichtige aangelegenheid zal 'zdjn, valt op dit ogenbhk niet te zeggen. Of heel het leger in Algerije aan De GauDes oproep zal voldoen, of tegen de opstandigen met wapengeweld zal worden opgetreden, of dat de opstandigen zelf de wapens zullen neeiieggen, daarover valt op dit ogenblik niets met volstrekte zekerheid te zeggen, en zal dit dus bij leven en welzijn beter in een volgend nummer van „De Banier" kimnen worden beschreven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen