Voor Gemeentebestuurder

De stufcken over de beihandelinig van een voorstel tot inivoiering van een ambtsigebed zijn, blijlkbaar, niet geheel oH'Opigemerfct gebleven. In „De Maigistratuur", het opgaan van het verband van vereniigiogen van antirevoilutionajiie gemeente-en provinciebestuurders van februari 1960, "wordt een lans gebroken voor de houdiog van de antirevoIutÉonaire wethouder. „Die weth'Ouder heeft niet de weg van de minste weeoistand gekozen, maar op zijn eenzame post zeer goed het principieel verschil tus-S'en de antirevolutionaire en staatkunddg gerefonneerde staats-en overheidisbesohou"winigen aangevoeld en er maar gehandeld. De S.G.P. edst van de overheid, dat zij onder alle omstandigheden Gods ordina-ntiën aan het voilk oplegt. Met de hardiigheid des harten wenst zij niet te rekenen". Zo wordt 0; a. gemeld. Gemeentebestuurder meende, dat de wethouder zijn bezwaren gronidde op het niet mogelijk 'zijn, dat de voorzitter een vrij gebed uitspitak en ook bezwaar had tegen bidden van een formuliiergeibed. Hij is 'daarom meer inigegaan op het al dan niet moigen gebruiken van een formuliergebed, abook op de vraag of wij badden moigen nalaten, om-dat onze 'inistelilinig anders is.

Dat is in „De Maigisitratuur" niet bestreden en duis zal daarop nu niet meer worden imgegaan. Wed heeft de schrijver in „De Maigistratuur" weer eens doidehjk het goed recht van de S.G.P. naar voren gebracht. Menigmaal is gesteld, vooral van antirevolutionaire zijde, 'dat het een scheuipartij was, en dat maar ailleen de bedoeling vooirzat te splitsen. Nu komt echter, en dat wel van die zijde, de erkenninig, dat er een prin-oipiëel versohü is tussen A.R. en S.G.P., zoals er ook is.

Het gaat hier nog niet over „het weren en uitroeien van alle afgoderij en valise godsdienst" enz., maar het gaat over die erkennoinig van de overheid, dat zij van God is ingesteld en van Hem afhankelijk in. elk opzicht. Daaruit blijkt wel. als eenmaal wordt igetound' aan een h^ ginsel zoals in airtikel 36 van de M.G.B is neergelegd, een hellend vlak worè betreden, diait steeds vlugger en steeds verder doet afwijken.

De vraag ZÖU kimnen worden gesteld oj door de invoering van een ambtsgéb*^ iets aan het volk woodt opgelegd. He( Hjikt nïinder nodig, die vraaig te gaaj beantwoorden. Wel dient er op te wor. den gelet, dat, ak de A.R. achten, dat een ambtsgebed alleen met de aloielieij wil van het kollege waarin het gedaaj zal worden kan worden ingevoerd, ^ z, g. verdraagzaamheid wel ver gaal.

Dan zal elke minderheid in staat zim een ambtsgebed te weren. Doch 4 vraag rijst in hoeverre die stelKno-ooi voor andere zaken geldt, bijv. voor het handhaven van de zondajgsrust. (Het is bekend, dat zij ook bezwaar hebbeu tegen het hanidhaven van de zondaosiheiliginig en daarom is, in dit geval, „zondaigsrust” gesteld).

Hebben zij ook bezwaar tegen het omleggen van een vloekverbod, omdat er personen zijn, die een ieder, ook daarin 'Willen vrijlaten? Haast zou men dat, uit de verdediging welke de A.R. wethouder 'geniet, uit de lofprijzinig, die hij ontvangt, moesten vaststellen.

Maar dan blijkt ook wel, dat hot niet alleen de bekende zinsnede is in art. 36 'der N.G.B, welke bezwaar ontmoet, maar dat eigenlijk het gehele artikel niet door hen is te aanvaarden. Immen, er wordt uitdrukkelijk in gesteld, dat God de overheid instelde „opdat de ongebcodenheid der mensen bedwongen avorde, en het alles met goede ordinantie onder de mensen toaga". Wat is daa wel de taak van de overheid? Moet zij maar handelen naar wat het volk wil? Woidlt: dan de ongedwongenheid bedwowigen? Of wordt die ongedwongenheid het best bedwongen 'door vast te sitellen: „Het is nu eenmaal de wil van het volk en dus is het geen onbedwonigenheid meer"? Daaruit blijkt wel waai we komen als we gaan overleggen wat we toch wel het beste kunnen doen om voor ieder aanvaardbaar te zijn en 'deel te kunnen nemen in regeringen en dagelijkse besturen van provinciën en ge-•m'eenten met anderen, die een ander 'Sitandpimt inn'emen. Of moeten wij, belaas, gaan vaststellen, dat dan 'de standpunten toch niet of niet veel verschillen? Om .alle misverstan'd te voorkomen, mag oiet worden gemeend, dat er bezwaar is tegen het zitting nemen in raden, staten en Kamers met anderen, maar wel om door afspT^aken een binding te maten toit een zoigenaamid kollege. Er kan ook geen bezwaar zijn tegen het zitting nemen 'in genoemde kolleges als men daarin, 'geheel vrij, wordt gekozen.

In het laatste geval kan, hoe zwaar dan ook die po-st zal zijn, het goed zijn als de stem ook daar wordt igehoord. Gaat men zioh echter eerst vastleggen dan is de kracht al gebroken al eer men begint, is de strijd verloren aleer die is aangevangen. Uit één en 'ander blijkt wel, 'dat ook een raadslid dient te weten tioe te handelen; dat hij zijn beginselen kent. Ook blijkt wel, dat 't nodig is, dat er voodichtinig woTdt gegeven, dat de zaken onderlin'g kunnen worden besproken.

De verbanidem van ovedh'eidspersoiien zijn dan ook zeer nuttig, want dan ki* nen aille zaleen onderling wonden besproken en kan de één de ander ter hulp zijn. Uitdrukkeilijik wordt 'gesteld „alle ^zaleen". Daarmede wordt er op gedo'eld, dat hat ook wel nO'dig iï < "" oo'k 'h'ét materiële en wetteohnisobe met eiBsan'der te bespreken. Alias is meer ingewikkeld don voorheen; het is niet meer zo eenvoudig. D'aarom, tracht elkander te helpen en verzuimt niet de gelegeruheden welke 'daartoe worden geboden.

Gemeentebestuurder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen