BUITENLANDS OVERZICHT

Waarin er ook verandering moge te bespeuren zijn, niet daarin dat de mensheid bukt en bizigt voor het gezag van Gods Woord. Dit wordt nog steeds door haar als in de dagen van ouds voor wat vreemds geacht. Veel liever dan zich naar dit onbedriegelijke Woord te richten, wandelt zij naar de inspraak van haar bedorven hart, ook al komt zij daar altijd teleurgesteld en bedrogen mee uit. Negen-en-negentig keer daarmede teleurgesteld en bedrogen uitgekomen, zal zijn toch voor de honderdste keer weer daartoe haar toevlucht nemen, en als zij voor de honderdste keer daarmede weer teleurgesteld en bedrogen is uitgekomen, zal zij toch niet aflaten daarin haar heil te zoeken. Ach, ach, het is niet te zeggen welk een ongezeggelijk en ongehoorzaam schepsel de mens van nature is! Zelfs de jammerlijke ervaringen, welke hij daarbij opdoet, zuilen hem niet tot een verlating van deze wegen, tot een ommekeer en bekering leiden. En dit niet, terwijl hij onder het licht van het Evangelie leeft, wat het voor hem nog zoveel te erger maakt, want de Heere zal de schuldige geenszins onschuldig houden, maar met vlammend vuur wraak doen over degenen, die God niet kennen, en over degenen, die het Evangelie van de Heere Jezus Christus ongehoorzaam zijn.

Het is nog altijd ook in onze dagen zo, gelijk Luther dat eenmaal uitdrukte, dat een mens met een paus in zijn hart geboren is, die in zijn hoogmoedig bestaan niet onder en voor God bukken en buigen wil. Dit is ook de oorzaak van al zijn ellende en van de verdeeldheid, scheuring en scheiding, welke er niet het minst in onze dagen bestaan. Dit treedt telkens en telkens weer aan de dag, ook wel heel duidelijk zichtbaar in de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties. Het is daarin een gekrakeel en gekijf van je welste. Een bekvechterij, welke met alle beschaving en fatsoen de spot drijft.

Inmiddels heeft deze Vergadering gepoogd om, door een beroep op president Eisenhower en premier Chroestsjef te doen, de onderhandelingen tussen hen weer te doen hervatten. Deze poging is echter op een failliet uitgelopen. Ook een poging van Australië om het verzoek tot topoverleg tot de vier grote mogendheden uit te breiden, had reeds tevoren een zelfde lot ondergaan. De poging van Australië werd verworpen met slechts 5 stemmen voor, die van Amerika, Engeland, Frankrijk, Canada en Australië.

Een voorstel om de oproep tot hervatting van de besprekingen tussen president Eisenhower en premier Chroestsjef te ondersteunen, dat afkomstig was van Argentinië, kon ook de vereiste meerderheid niet bekomen. Er werden daarover 41 stemmen vóór uitgebracht en 37 stemmen tegen bij 17 onthoudingen. Voorzitter Boland bepaalde toen dat de oorspronkelijke tekst niet de vereiste tweederde meerderheid had bekomen. Ondanks verzet van India gaf de vergadering haar voorzitter gelijk. Premier Nehroe deelde toen mede, dat hij de resolutie, die hij na­ mens president Nasser, president Nkroema, president Tito en president Soekamo had ingediend, introk, zodat er tenslotte van een samenspreking tussen Eisenhower en Chroestsjef niets is terecht gekomen.

Naar aanleiding van het Australische voorstel zei Nehroe, dat zijn Australische kollega Menzies niet begrepen had wat de kern van de vijflandenresolutie was, welke hij had ingediend. Nehroe zeide voorts, dat er misschien wel een heimelijke bedoeling achter het Australische voorstel schuil ging, een middel om de gehele zaak op dood spoor te rangeren. Menzies had volgens Nehroe de kwestie op een nogal onbeduidende manier aangepakt. Terwijl Nehroe dit verklaarde, gaven de afgevaardigden in de Algemene Vergadering herhaaldelijk blijk van hun instemming met Nehroe's verklaring. Menzies scheen hierover geërgerd te zijn. Dit kan ik niet nemen, zeide hij tot journalisten toen hij na Nehroe's rede de vergadering verliet.

Intussen heeft Menzies ook een rede gehouden, waarin hij Chroestsjef er van beschuldigde de nieuwe Afrikaanse leiders op te hitsen met versleten slagzinnen over kolonialisme en imperialisme. Ik ben zo vrij te verklaren, dat het voor een kommunistische leider een huichelachtige daad is, het kolonialisme aan de kaak te stellen als een typisch westelijk kwaad, terwijl de grootste koloniale mogendheid de Sovjet-Unie zelf is. Menzies betoogde voorts dat de nieuwe landen hun vrijheid niet hebben verkregen om haar nu te versjacheren. Het is kwetsend voor hen om beschouwd te worden als toekomstige satelieten.

Menzies liet zich bitter uit over hetgeen Chroestsjef heeft gezegd betreffende Australisch Nieuw-Guinea. De heer Chroestsjef neemt ons op in zijn schimprede tegen buitenlandse bestuurders, die de bevolking minachten en plimderen. Ik heb aangetoond dat dit in ons geval precies het tegendeel van de waarheid is. Zijn fantastische taal over de zweep van de opzichter en de bijl van de beul moet slaan op gebieden, waarmede hij meer bekend en vertrouwd is dan met Nieuw-Guinea — zeide Menzies.

Minister Lims heeft Menzies. na afloop van zijn rede gelukgewenst. Ook heeft de minister van buitenlandse zaken van Indonesië, Soebandrio, nadat president Soekarno ook reeds de Indische kwestie in de Algemene Vergadering besproken had, deze nog eens weer ter sprake gebracht. Nieuwe gezichtspunten heeft hij daarbij niet naar voren gebracht. Hij verklaarde in zijn rede, dat hij de uitdaging van Luns aan Soekamo aanvaarde en dat Indonesië niet geneigd was zich ook maar in enig opzicht terug te trekken van de positie, door Soekamo in diens rede in de Algemene Vergadering ingenomen.

De Nederlandse gedelegeerde Schurman weerlegde de argumenten, welke de Indonesische minister te berde had gebracht in een korte voor de vuist weg uitgesproken rede. Hij legde er voor­ al de nadruk op, dat de bevolking van Nieuw-Guinea zich diende uit te spreken of zij zich bij Indonesië wenste aan te sluiten, en als zij dit wil, zal dat op het ogenblik van de volksstemming daaromtrent ondubbelzinnig blijken.

Voorts wees de heer Schurman er op, dat de Organisatie van de Verenigde Naties zich reeds viermaal achtereenvolgens met de Nieuw-Guinea-kwestie had bemoeid en zich even zo vele malen tegen de Indonesische these had uitgesproken.

In zijn rede verklaarde Soebandrio: Wij zullen de politieke ondermijning beantwoorden met politieke kracht, ekonomische ondermijning met ekonomische kracht, en fysieke ondermijning met fysieke kracht; in een fel antwoord op de voorstellen van minister Luns om Nederlands Nieuw-Guinea te onderwerpen aan een voortdurend onderzoek en oordeel van de Organisatie der Verenigde Naties. De Nederlandse gedelegeerde gaf daarop ten antwoord: Namens mijn regering geef ik de verzekering, dat Nederland in het geheel geen agressieve bedoelingen jegens Indonesië heeft, hetgeen met een paar duizend man, die Nederland in Nieuw Guinea op de been houdt, ook een fysieke onmogelijkheid is. Met een dergelijke macht kunnen wij geen boze bedoelingen hebben.

Van Indonesische zijde had men de indruk gewekt, dat de Amerikaanse regering in versnelde en uitgebreidere mate zowel militair als moreel steun aan Indonesië had toegezegd. Minister Ltms verklaarde dat dit niet waar was en van alle grond ontbloot was. En ook verklaarde een woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken: Er is geen sprake van enige uitbreiding van onze steun wat wapens betreft aan Indonesië. De Amerikaanse zegsman legde er voorts de nadruk op, dat er geen reden was om aan te nemen dat Amerika's houding ten aanzien van Indonesië ook maar enigszins gewijzigd was. Daarmede werd tevens tegengesproken wat een triomfantelijke Indonesische delegatie had laten doorschemeren, dat besprekingen tussen Soebandrio en de Amerikaanse minister Herter (die vooraf gingen aan het bezoek dat Soekamo aan president Eisenhower gebracht had) en een tweede serie onderhandelingen tussen Nasoetion en de Amerikaanse minister van defensie tot opmerkelijk sukses voor Indonesië hebben geleid. Deze steun, zo werd van Indonesische zijde verklaard, werd aan Indonesië verleend ten einde haar in staat te stellen beter het hoofd te kunnen bieden aan de rebellen, waartegen zij nog altijd met wapengeweld moet optreden. Inmiddels is premier Macmillan in Londen teruggekeerd. Hij zeide, daarnaar gevraagd, dat hij goede hoop had, dat de Russische regering bereid zou zijn tot het houden van een nieuwe topkonf e-rentie, waaraan hij wijselijk en voorzichtig toevoegde: doch wij zullen moeten afwachten; stellig tot de Amerikaanse verkiezingen zijn afgelopen.

Nader kommentaar ontwijkend, zeide hij, dat hij een voorjaarskonf erentie het meest waarschijnlijk acht. De pla'^.ts van bijeenkomst deed er minder toe volgens hem. De hoofdzaak is als wij elkander maar ontmoeten.

Er is, zo verklaarde Macmülan maar één manier om uit de moei! lijkheden te komen: geduldig onderhandelen, beetje bij beetje de problemen, waarmede de wereld te worstelen heeft, ontwarren maar onderwijl krachtig te blij! ven staan op het standpunt, dat de westelijke mogendheden hebben ingenomen.

Over Chroestsjef had Macmillan het volgende te zeggen: Ik geloof niet dat hij helemaal zijn zin heeft gekregen. Hij waagde precies iets te veel en dacht dat hij de zaak op hol kon brengen en alleen voor het voetlicht kon staan. De Organisatie der Verenigde Naties heeft hij echter niet kunnen vernietigen; de sekretaris-generaal wist de zware aanvallen heel goed te weerstaan.

Over het ontwapeningsvraagstuk handelend, zeide Macmillan: Het is erg dom te denken dat het ont^ wapeningsvraagstuk alleen maar kan opgelost worden door enige principes te aanvaarden. Zowel het principe als de praktijk is noodzakelijk. Precies als bij de kwestie der H-bom proeven moeten de technische en de politieke aanpak gelijk opgaan.

Over de Organisatie der Verenigde Naties voorts sprekende, zeide Macmillan: Alles is voor verbetering vatbaar, ook deze Organisatie. Maar het zou een vreseüjke vergissing zijn op dit moment toe te geven.

Over Chroestsjefs idee van een driemanschap zijn mening zeggende, zeide Macmillan: de heer Chroestsjef ziet de Organisatie der Verenigde Naties verdeeld in drie kampen, neutralen, kapitalisten en kommunisten. Daarom zegt hij dat er drie sekretarissen-generaal moeten zijn. Maar daarmede zou men toegeven dat de gehele opzet van deze Organisatie gefaald heeft.

Spoedig staat te wachten dat er een uiteindelijke beslissing zal moeten genomen worden over de toelating van het kommimistische China tot de Organisatie der Verenigde Naties, waartegen de Amerikaanse regering zich steeds met hand en tand verzet heeft en ook nu wel zich zal verzetten.

President Soekamo, die op het punt van vertrek naar Indonesië stond, heeft vóór zijn vertrek nog verklaard, dat hij er een voorstander van is, dat de Organisatie der Verenigde Naties naar Geneve verplaatst zal worden, en tevens dat hij geen besprekingen wenst te voeren met onze minister-president De Quay. Op een desbetreffende vraag, die de journalisten hem stelden na een onderhoud met president Eisenhower zeide Soekamo nadrukkelijk: Neen, neen! Tevens zeide Soekamo, die met president Eisenhower een onderhoud van 35 minuten heeft gehad, dat de kwestie Nieuw Guinea in het onderhoud niet was aangeroerd.

Soekamo, die ook een onderhoud met president De GauUe had aangevraagd, kreeg van deze te horen dat hij hem niet kon ontvangen, omdat zijn tijd bezet was en door andere besprekingen geheel in beslag genomen werd.

Tot dusver hebben er in Kongo geen ingrijpende wijzigingen in de stand van zaken plaats gevonden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen