BUITENLANDS OVERZICHT

Er zijn nog tal van kwesties, welke om een oplossing vragen. Daar is de verstandhouding tussen Amerika en Rusland, welke nog altijd verre van goed is; de verhouding tussen Amerika en Cuba, welke niet anders dan als gespannen te beschouwen is; de geschillen tussen de regering van het kommunistische China en de regering van India, welke nog steeds niet bijgelegd zijn, en die tussen Frankrijk en de Algerijnse opstandelingen, welke veel onrust verwekken; de Kongolese kwestie, welke zeer hoog gerezen is, welker bespreking in de Organisatie der Verenigde Naties in België grote ontstemming verwekt heeft, en nog al zo vele andere geschillen, welke er alle het hunne toe bijdragen, dat wij in een wereld van hevige onrust verkeren. Het ziet er hierbij zó uit, dat er geen uitzicht op een ingrijpende verbetering in de naaste toekomst te verwachten is.

Dit behoefde niet zo te zijn. Wij zouden allen een stil en gerust leven kunnen leiden, wanneer wij niet in alles met het schepsel te rade gingen, maar met de Schepper, op Wie wij alleen maar hebben te letten en van Wiens gunst en genade toch alles alleen maar afhangt. In stede daarvan dienen wij gemeenlijk allerlei afgoden, wier dienst ons nooit anders dan schade en schande, verderf en eeuwige ondergang kan brengen. Nochtans behoeft dit bij niemand enige bevreemding te verwekken. Onze tijd is vol van schepselvergoding. Van het schepsel wordt maar al te zeer het heil verwacht. Dit kan niet anders dan op bittere teleurstelling en jammerlijke ontgoocheling uitlopen. Vandaar zijn de hoog geklommen spanningen en diepgaande geschillen tussen de volkeren ook te verklaren, alsmede de onrust en ontstemming, welke zij veroorzaken.

De ontstemming, welke de behandeling van de Belgische regering door de Organisatie der Verenigde Naties teweeggebracht heeft, is allesbehalve gering. Zij is zelfs van die aard, dat de Belgische regering gedreigd heeft daarom uit die organisatie te zullen treden, gelijk de Belgische minister van buitenlandse zaken Wigny op een perskonferentie te New York verklaard heeft. De ambtenaren van de Volkerenorganisatie, Hammarskjoelds vertegenwoordiger in de Kongo inbegrepen, moeten beseffen dat België een soevereine staat is en dienovereenkomstig behandeld moet worden, aldus verklaarde Wigny, die er aan toevoegde, dat een zekere vorm van samenwerking tussen deze organisatie de Kongolese autoriteiten en de Belgische regering noodzakelijk zou zijn, welke echter niet bestaat, waarbij België op een manier behandeld wordt, waarom de Belgische regering geen vertrouwen in deze organisatie kan stellen. Het beleid van de sekretarisgeneraal Hammarskjoeld gaat in de richting van een omvorming van de onafhankelijke Kongo tot een gebied onder beheer van de Organisatie der Verenigde Naties, zo vervolgde de Belgische minister op de perskonferentie van New York; hetgeen er op wijst dat er in België een grote ontstem­ ming over de Volkerenorganisatie bestaat.

Overigens is het in de Kongo nog verre van rustig. Korte tijd geleden werden negen Ieren vermoord en dezer dagen werd in Elisabethstad bekend, dat er 23 Afrikanen door jonge leden van de Baloebastara vermoord en hun lijken op een afgrijselijke wijze verminkt waren. Deze stam verzet zich tegen het bewind van president Tsjombe van Katanga.

President Tsjombe is voornemens een rondreis van drie dagen door Noord-Katanga te maken. Een plaatselijke Ierse kommandant gaf hem de verzekering, dat zijn troepen hun best zullen doen om de regering van Katanga bij het herstel van de vrede te zullen helpen ; een herstel, waarop het in de verste verte thans niet lijkt. Het is hiermede zelfs zo gesteld, dat leden van de Kongolese veiligheidspolitie de hotelhouders in Leopoldstad gewaarschuwd hebben, dat hun hotel gesloten zou worden wanneer zij kamers verhuurden aan leden van de verzoeningskommissie, welke in Kongo verwacht wordt. De reden daarvan is, dat zowel Motoeboe als Kasavoeboe en de door hem benoemde minister-president Ilro hebben verklaard, dat slechts Loemoemba van het optreden van de verzoeningskommissie zal profiteren. De verzoeningskommissie is op voorstel van de gedelegeerde van Ghana ingesteld. Zij zal trachten de verschillende tegenover elkander staande groepen te verzoenen en de weg te openen voor het herstel van een parlementair bewind. Enige verwachting van het welslagen van haar optreden kan men echter niet hebben. Daarvoor zijn de geschillen nog veel te groot en is het wantrouwen nog veel te sterk, zodat er nog wel heel wat water door de Rijn kan lopen voordat in Kongo de rust, de vrede en de verzoening tot stand gekomen zijn. Het valt ook thans nog niet met enige zekerheid te zeggen hoe lang het nog zal duren alvorens er in de Kongo tot rust gekomen zal zijn, te meer niet omdat gebleken is dat in de Afrikaanse verzoeningskommissie die naar de Kongo zou gaan om verzoening te stichten, thans een onverzoenlijke strijd woedt tussen aanhangers van Kasavoeboe en die van Loemoemba. Het wordt daardoor steeds twijfelachtiger of de kommissie ooit naar Kongo zal vertrekken. Elke dag vergadert zij uren, maar de leden kunnen het nog steeds niet eens worden. Een kleine meerderheid van de vijftien leden bepleit het recht van president Kasavoeboe om Kongo in de Verenigde Naties te vertegenwoordigen en wil deze kwestie belicht zien alvorens naar Kongo te vertrekken, terwijl de minderheid op de hand van Loemoemba is en onmiddellijk wil vertrekken.

Eveneens botert het nog steeds niet tussen de regering van kommunistisch China en die van India. De regering van India heeft in de afgelopen maanden bij kommunistisch China maar eens eventjes tegen negen gevallen van schendingen van haar grondgebied en haar luchtruim geprotesteerd. De Chinese regering heeft op haar beurt India beschuldigd van zes schendingen van haar luchtruim, terwijl Indiase militairen ook op Chinees gebied zouden zijn doorgedrongen en een Chinese burger zouden hebben ontvoerd. De schending van het grondgebied en van het luchtruim blijkt uit een witboek, dat premier Nehroe dezer dagen aan het parlement te Nieuw Delhi heeft voorgelegd. Het witboek bevat de korrespondentie tussen de twee landen in de periode van maart tot november van dit jaar. Volgens waarnemers is de toon van de brieven uit China in vergelijking met vorige korrespondentie beleefder geworden. Nehroe verklaarde dat het om geringe grensschendingen ging, die niet van invloed zouden zijn op de lopende grensbesprekingen tussen Indiase en Chinese vertegenwoordigers in Rangoon. Hij ontkende dat de Chinezen het door hen bezette gebied zouden hebben vergroot.

Bij dit alles is het nog de grote vraag of de onderhandelingen wezenlijk sukses zullen opleveren, want het betreft hier een oude kwestie, welke bij voortduring moeilijkheden heeft opgeleverd en die, zoals uit de talrijke grensschendingen blijkt, maar hoogst moeilijk voorgoed uit de weg te ruimen is. Het zou inderdaad zo vreemd niet zijn wanneer in de toekomst nog meer ter sprake zal komen.

Wat de verhouding tussen Amerika en Cuba betreft, deze is ook nog steeds verre van goed. President Eisenhower heeft de Amerikaanse marine opdracht gegeven te waken tgen een invasie in Guatemala en Nicaragua. Er is bepaald, dat indien het noodzakelijk wordt, de Amerikaanse marine de twee genoemde Middenamerikaanse staten moet helpen bij het opsporen en voorkomen van een eventuele aanval van kommunistische zijde, wat dezer dagen door de Amerikaanse regering werd bekend gemaakt. Er werd aan toegevoegd, dat schepen en vliegtuigen van de marine zich reeds bevinden op posities, vanwaar zij een invasie kunnen verhinderen.

Nicaragua en Guatemala hebben reeds enkele dagen te kampen gehad met relletjes tegen de wettige regeringen, welke door aanhangers van Fidel Castro ontketend zouden zijn.

Zowel Guatemala als Nicaragua heeft tegen Cuba een aanklacht ingediend bij de Organisatie van Amerikaanse staten, omdat dit land een invasie in hun landen zou voorbereiden.

Van Amerikaanse zijde is er meermalen op gewezen, dat Cuba grote hoeveelheden wapens uit de kommunistische landen krijgt toegezonden ; veel meer dan Cuba voor zelfverdediging nodig heeft.

De levering van wapens staat hierbij niet op zichzelf. Kommunistische landen leveren voortdurend wapens aan Aziatische en Afrikaanse staten. Dit vindt plaats onder meer aan Marokko en de Algerijnse opstandelingen. Het heet dat deze landen de'vrede willen dienen en dat zij op niets zo gesteld zijn als op de vrede. Daarmede is echter de voortdurende levering van wapens, zoals deze door Rusland en het kommunistische China geschiedt, wel in flagrante strijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen