BUITENLANDS OVERZICHT

Sedert enige tijd hebben wij aan het proces, dat te Jeruzalem tegen de Jodenverdelger Eichmann gevoerd wordt, in ons overzicht geen aandacht geschonken. Het is ons voornemen dit ook in het vervolg niet te doen, daar het allesbehalve aangename lektuur is elke week maar weer bepaald te worden bij de gruwelijke praktijken, welke gedurende het nazi-bewind tegenover de Joden plaats vonden. Eichmann tracht zichzelf zo goed mogelijk te verdedigen. Hij verklaarde de vorige week zichzelf wel moreel verantwoordelijk te achten, maar niet juridisch schuldig. De ware schuldigen zijn volgens hem Hitler, Himmler, Heydrich en anderen, hij was slechts de ondergeschikte, die de hem gegeven opdrachten moest uitvoeren. Het maken van bezwaren daartegen zou voor hem onverbiddelijk de dood betekend hebben, evenals dit het geval zou zijn geweest als hij zich als ziek zou hebben voorgedaan, en men bemerkt had, dat dit gelogen was.

Het enige wat hij had kunnen doen, was het plegen van zelfmoord, zo verklaarde hij. Of dergelijke verklaringen hem de doodstraf zullen besparen, is echter zeer onwaarschijnlijk. Men heeft niet het minste vertrouwen in wat hij zegt. Hij wordt beschouwd als iemand, die over lijken ging om steeds hoger op te klimmen. De persoon, die bijna een jaar lang elke dag met Eichmann heeft gesproken om hem te verhoren, verklaarde tegenover een verslaggever, dat naar zijn mening Eichmanns beroep op „Befehl" (bevel) grotendeels een uitvlucht is om zich te dekken. Voorts was hij van oordeel, dat Eichmann duidelijk de kentekenen vertoonde van een misdadige aanleg. Wij zullen hierop echter niet verder ingaan en afwachten tot het vonnis is uitgesproken.

Dat wij op de zaak-Eichmann dit keer even de aandacht willen vestigen staat dan ook in verband met iets anders. Voordat hij namelijk zelf het woord kreeg om zich te verdedigen, werd van hem het afleggen van een verklaring geëist, wat hij kon doen zonder eed of onder ede. Eichmann gaf daarop te verstaan, dat hij de eed wilde doen. Toen de rechter daarop een der beambten verzocht het Nieuwe Testament naar de verdachte te brengen en tot Eichmann zeide, dat hij de rechterhand op de Heilige Schrift moest leggen, weigerde deze hieraan te voldoen. Hij zeide niet op de Bijbel te zweren, doch bij God, daar hij niet konfessioneel gebonden wilde zijn. Hij was, zo zei hij, godgelovig. Het hof stond hem daarop toe in een zodanige vorm te zweren als voor hem bindend was. Daarop zwoer hij bij God, dat hij de waarheid, de gehele waarheid en niets dan de waarheid zou spreken.

Uit het zo even vermelde blijkt reeds, dat Eichmann van Gods Woord niet wil weten. Bij de verhoren had hij dit ook reeds nadrukkelijk verklaard. Ook had hij toen verteld, dat hij van huis uit tot de Evangelische Kerk behoorde. Hij was dus Luthers en hij bleef dit ook nog enige tijd, nadat hij bij de S.S. zijn intrede had gedaan. Vol­ gens hem verlieten omstreeks 1935 vele S.S.-ers de kerk, dat was bij hen vrijwel mode geworden. Wie dit niet deed en zich ook nog kerkelijk liet trouwen, werd door de anderen bespot. Dit overkwam ook Eichmann toen hij zijn huwelijk kerkelijk liet bevestigen, daar hij zich toen nog nauw aan zijn kerk verbonden gevoelde. Daarna echter verviel hij al meer tot het ongeloof, zo ver zelfs, dat hij niets meer geloofde van het zoenoffer door Christus gebracht. God kon volgens hem niet zo klein zijn, dat hij met datgene, wat in de Bijbel staat, als de Schepper van het heelal, als de Almachtige kon worden aangezien. De god waarin hij geloofde, zo zei hij, is groter dan de God der christenen. Zo kwam hij er toe zich in 1937 als lid der kerk te laten schrappen, zonder zijn vrouw, die herhaaldelijk getracht had hem te weerhouden, daarvan in kennis te stellen.

Hoe zien wij hieruit waartoe de mens kan komen als hij zijn eigen weg bewandelt en Gods Woord en de daarop gegronde christelijke belijdenis verzaakt en verloochent. In welk een diepe ellende heeft deze man zich gestort. En hoe droevig is het, dat hij nog voortgaat met het verwerpen van de Christus der Schriften, Hij is godgelovig, zo zegt hij, maar niet in de God der christenen, alsof Deze niet is de almachtige God, de Schepper van hemel en aarde. Hoe geeft hij er blijk van niet te beseffen, dat de duivelen evenals hij ook godgelovig zijn, zoals in Gods Woord staat vermeld: „de duivelen geloven ook en zij sidderen". Bulten Christus toch is God een verterend vuur, een eeuwige gloed, bij Dewelke niemand wonen kan. Ja, vreselijk zal het zijn te vallen In de handen des levenden Gods, wanneer het bloed des Nieuwen Testaments onrein wordt geacht.

Begeven wij ons thans naar Koeweit, dat, zoals wij de vorige week vermeldden, dreigde ingepalmd te worden door president Kassem van Irak. Zover is het niet gekomen, want de sjeik van Koeweit, de schatrijke Abdullah, die jaarlijks circa een miljard aan inkomen uit de opbrengst van de in zijn land gewonnen olie geniet, heeft Engeland verzocht om troepen naar Koeweit te sturen. En daar deze reeds in de nabijheid waren, duurde het maar kort of Engelse troepen hadden zich op Koeweits gebied bij de grens met Irak ingegraven. Ook zijn er militairen in Koeweit gekomen uit Saoedi- Arabië, zodat president Kassem het blijkbaar niet heeft aangedurfd de aanval te wagen. Inmiddels is deze kwestie door Irak in de Veiligheidsraad gebracht. Dat Rusland Irak zou steunen was te verwachten. Toen namelijk door Egypte de eis werd gesteld, dat Engeland zijn troepen onmiddellijk moest terug trekken, kreeg het de steun van Zorin, de vertegenwoordiger van Rusland in de Veiligheidsraad. Deze eis werd echter niet ingewilligd. Slechts drie leden stemden er voor en acht onthielden zich van stemming.

Door Engeland werd ook een reso­ lutie Ingediend. Hierin werd een beroep gedaan op alle staten, de onafhankelijkheid en de territoriale integriteit van Koeweit te erkennen. Deze resolutie verkreeg zeven stemmen vóór, één tegen en drie onthoudingen. Engeland ziet echter blijkbaar het gevaar van een inval door Irak verminderd, want het heeft reeds een deel van zijn troepen uit Koeweit terug getrokken, terwijl het voornemen bestaat om binnenkort nog meer legeronderdelen terug te trekken. Er zal dus in Koeweit slechts een kleine Britse legermacht overblijven.

In Algerije heeft het de vorige week weer danig gespookt. De leider der Algerijnse opstandelingen Ferhat Abbas had namelijk bevel gegeven tot een algemene staking naar aanleiding van het dreigement van president De GauUe, dat tot een verdeling van Algerije zou worden overgegaan, wanneer de F.L.N. niet zou medejverken tot het verkrijgen van een oplossing voor het Algerijnse vraagstuk. Aan dit bevel werd zeker door negentig procent der Mohammedaanse bevolking gehoor gegeven. Wanneer het nu maar alleen bij staken van het werk gebleven was, dan zou het nog goed afgelopen zijn. Dit was echter niet het geval. Er hadden in verscheidene plaatsen relletjes plaats waardoor de Franse militairen genoodzaakt werden van de vuurwapenen gebruik te maken.

Het resultaat was, dat er meer dan honderd doden vielen en meer dan tweehonderdzestig mensen min of meer ernstig gewond werden. Desniettegenstaande schijnt men in Parijs van mening te zijn, dat de Frans-Algerijnse onderhandelingen binnenkort in Evian zullen worden hervat. Er zal echter nog wel heel wat water door de Rijn naar zee stromen voor en aleer het netelige vraagstuk op een voor beide partijen bevredigende wijze is opgelost, indien het daartoe al komt. In het eigen land heeft De Gaulle bovendien voortdurend kritiek te verduren. Zo kwam men van socialistische zijde tijdens een debat over Algerije in de senaat er tegen op, dat De GauUe de Sahara wil losmaken van Algerije en ook tegen diens dreigement om Algerije in tweeën te verdelen. De Sahara kon volgens de socialistische woordvoerder geen koloniaal eiland in een vrij Algerije blijven, terwijl volgens hem een verdeling van Algerije snel zal leiden tot een onherstelbare breuk tussen de Franse en Algerijnse inwoners, gevolgd door een massale uittocht der Europeanen. Minister Joxe gaf hierop ten antwoord, dat Frankrijk nog steeds streeft naar een verbinding van een onafhankelijk Algerije met Frankrijk, en dat er pas na verwerping van alle Franse voorstellen sprake zal zijn van hergroepering der Franse burgers.

Inmiddels heeft ook Tunis weer van zich laten horen. De president van dit onafhankelijk gebied heeft zich namelijk met een boodschap tot De Gaulle gewend, waarin door hem een stuk van de Sahara wordt opgeëist. Tunis is er dus sterk tegen, dat de gehele Sahara aan Algerije zou worden toegekend. Het is te begrijpen, dat deze els allerminst naar de zin is van Algerije, en dat de verhouding tussen Tunis en Algerije hierdoor ongunstig wordt beïnvloed. Volgens bepaalde berichten zijn er reeds aanwijzingen, dat de F.L.N. plannen heeft haar regeringszetel uit Tunis terug te trekken en naar Marokko te verplaatsen. Hetzelfde zou men ook willen doen met de 6 è, 8 duizend man, die men op Tunesisch grondgebied gelegerd heeft. Of het daartoe inderdaad zal komen, dient te worden afgewacht. Onmogelijk is het echter niet. Marokko wil vanzelfsprekend ook een stuk van de Sahara hebben, maar het schijnt hierover niet met Frankrijk te willen spreken doch met de F.L.N., wanneer deze in Algerije de macht in handen zal hebben. Voorts werd door de president van Tunis ook verzocht om de Franse marinebasis te Bizerta te ontruimen.

In Franse regeringskringen schijnt men echter van oordeel te zijn, dat het in bezit krijgen van een deel van de Sahara het zwaartepunt vormde van de boodschap van president Bourguiba.

De laatste tijd verneemt men herhaaldelijk, dat het tussen China en Rusland niet erg botert. Kroetsjef zou het namelijk niet eens zijn met China's standpunt inzake de tegenover het westen te voeren politiek. Om het in enkele woorden uit te drukken, zou China er voor zijn om het westen met de wapens te lijf te gaan, terwijl Rusland zou zijn voor een vreedzaam naast elkaar bestaan van de kommunistische landen en de landen van hst westen. Hoe dit overigens moge zijn, het is wel een feit, dat bijvoorbeeld een land als Albanië zijn havens voor de Russische vloot heeft gesloten, waardoor Rusland een betekenisvolle vlootbasls aan de Middellandse Zee verloor.

Bij China staat Albanië echter goed in de pas. Dit blijkt wel daaruit, dat het van China onlangs een belangrijke lening heeft gekregen, terwijl China zelf bij Rusland voor grote bedragen in het krijt staat. Het laat zich denken, dat Kroetsjef en de andere Russische machthebbers hierover allerminst te spreken zijn. Omgekeerd zal het feit, dat de vorige week een bijstandsverdrag gesloten werd tussen Rusland en Noord-Korea, door China wel met lede ogen worden aangezien, daar het in de Koreaoorlog de kommunlstische Chinezen waren, die de Noord-Koreanen hielpen.

Hoe ondoorgrondelijk de situatie echter is, blijkt wel daaruit, dat de Chinese minister van buitenlandse zaken op de receptie na het sluiten van het militaire verdrag met Noord-Korea aanwezig was. Uit een boodschap van Kroetsjef aan zijn kommunlstische satellieten zou echter gebleken zijn, dat het aan klachten van Rusland over China niet ontbreekt. In elk geval vormt China voor Rusland een groot govaar, want als dit land eens met het westen in oorlog mocht komen, is het ondanks de vriendschappelijke gebaren, lang niet onmogelijk, dat China daarvan voor eigen belangen partij zou trekken. Wat Katanga betreft, is gebeurd wat te verwachten was. Het Katangese parlement heeft verklaard, dat de door Tsjombe met de Kongolese regering gesloten overeenkomsten ongeldig zijn, omdat Tsjombe ze niet in vrijheid heeft kunnen ondertekenen. Van het vormen van een Kongolees gebied met Katanga er bij, zal derhalve voorlopig wel geen sprake zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen