Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

OVERZICHT

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

OVERZICHT

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

De aarde was verdorven voor Gods aangezicht en vervuld met wrevel, aldus lezen wij in Genesis 6 aangaande de dagen, welke aan de zondvloed vooraf gingen. Deze woorden zijn ook van toepassing op onze tijd. Wij behoeven slechts te letten op de verregaande Godsmiskenning en Godsverzaking, op het verwerpen en vertrappen van Gods Woord en wet, op de verwildering der zeden, op het verafgoden van de mens bij sport, film, toneel, televisie en ruimtevaart, kortom er is reden te over om ook thans te konstateren, dat de aarde verdorven is voor Gods aangezicht en dat zij zich steeds rijper maakt voor het eindgericht. Aan wrevel onder de mensen en onde-r de volkeren ontbreekt het thans al evenmin. Wat een haat, nijd en afgunst, wat een verbijten en vereten van elkaar. Ja, gewis, hier is stof te over, om er breedvoerig over te schrijven, waarbij dan helaas niet alleen de „wereld" zou betrokken moeten worden, maar ook de kerk.

Het buitenlands overzicht laat het echter niet toe die weg in te slaan, wij moeten ons derhalve bepalen tot de gebeurtenissen van de laatste tijd, waarin weer heel wat is voorgevallen. Wij moeten daartoe wederom de blik naar Frankrijk richten. Naar Frankrijk, dat bij de vele moeilijkheden, waarmede het de laatste tijd te kampen had, er weer een heeft bijgekregen. Terwijl toch de moeizame onderhandelingen met de Algerijnse opstandelingen weer zouden worden voortgezet, werd het in een hevige strijd met Tunesië gewikkeld. De verbinding tussen Frankrijk en Tunesië, die er een paar maanden geleden zo gunstig uitzag, is daardoor totaal bedorven, en het is zelfs de vraag of die wel ooit weer goed zal worden.

De aanleiding tot dit konflikt lag in de door Tunesië gestelde els, dat Frankrijk de marinebasis In Bizerta moet ontruimen. Van Franse zijde was al eerder toegezegd, dat het bereid was hierover te willen onderhandelen, maar het maakte daarmede geen haast. De ontevredenheid bij de Tunesiërs werd zodoende steeds groter en ten laatste ging president Bourguiba zelf ook over tot het voeren van een heftige kampagne met dreigementen aan het adres van Frankrijk voor het geval dit land de basis Bizerta en een olierijk gedeelte van de Sahara niet wil ontruimen.

Het bleef echter niet bij dreigementen, men ging ook over tot daden. De Franse kazernes werden door Tunesische troepen omsingeld, terwijl ook een kolonne vrijwilligers naar de Sahara werd gezonden om daar de Tunesische vlag te planten. Dit werd voor pre­ sident De GauUe aanleiding om enkele duizenden parachutisten uit Algerije te laten aanrukken, wat de Tunesiërs er toe bracht de vliegtuigen, waarmede het vervoer plaats vond, te beschieten. Al heel spoedig brak er toen een hevige strijd los met het gevolg, dat de Tunesiërs in een paar dagen tijd 670 doden te betreuren hadden en bovendien nog tussen de 1100 en 1200 gewonden te verzorgen kregen. Inmiddels was de zaak ook voor de Veiligheidsraad gebracht. Deze nam met tien stemmen vóór en één onthouding een resolutie aan, waarin werd geëist, dat de partijen het vuren zouden staken en hun troepen zouden terugtrekken op de oude stellingen.

Ook Amerika en Engeland stemden voor deze resolutie, wanover men in Frankrijk alles behalve te spreken was. In de pers werd reeds geschreven over Franse wrevel en De GauUe verklaarde, dat hij geen inmenging van wie dan ook in het konflikt tussen Frankrijk en Tunesië duldt, ook dus niet van Amerika of Engeland. President De GauUe, die toch al van de organisatie der Verenigde Naties niet veel moest hebben, komt hierdoor op nog meer gespannen voet met deze instelling te staan. Reeds werd Hammarskjoeld, de sekretarisgeneraal der V.N., door Frankrijk er van beschuldigd, dat hij in de krisis-Bizerta zich aan de zijde van Tunesië stelt. Wanneer het konflikt opnieuw voor de Veiligheidsraad komt, waarop Bourguiba met alle geweld aandringt, dan is te voorzien, dat dit tot botsingen met Frankrijk zal leiden.

Ten opzichte van de Sahara is Bourguiba inmiddels geheel omgezwaaid en daarmede ook zijn verhouding tot de Algerijnse opstandelingenregering. Deze toch eiste de Sahara geheel voor zichzelf op en was er helemaal niet over te spreken, dat Tunesië er een deel van wilde hebben uit de handen van Frankrijk. Thans echter verklaarde Bourguiba zich bereid over een gedeelte van dit olierijke gebied te willen onderhandelen met de FXi.N., zodra deze de souvereiniteit over de Sahara heeft. Zover is het echter nog niet, want het is niet te verwachten, dat Frankrijk afstand zal doen van een gebied, waaraan het vele miljoenen ten koste heeft gelegd voordat het tot een rendabele exploitatie der bodemschatten kwam, althans niet op de wijze zoals de Algerijnen dat willen.

Getuigt het konflikt tussen Frankrijk en Tunesië allesbehalve van een vredestoestand, ook ten opzichte van de verhouding tussen oost en west is de toestand nog steeds dreigend uit de rede, welke president Kennedy de vorige week uitsprak, blijkt wel overduidelijk, dat deze voor het Russische gevaar een open oog heeft. Hij zeide onder meer, dat Amerika bereid is met Rusland te onderhandelen, maar ook als het moet om te vechten. Tevens kondigde hij een aantal maatregelen aan ter vergroting der defensie-inspanning. Aan het kongres zal machtiging worden gevraagd om vermeerdering van de Amerikaanse strijdkrachten en nog 3, 5 miljard doUar boven de ruim 46 miljard dollar, welke Amerika thans aan zijn defensie-Inspanning besteedt. Kennedy heeft ook de NAVO-bondgenoten aangespoord hun bijdragen te verhogen. Engelands minister-president heeft hierop reeds een gunstig antwoord gegeven. Hij is o.m. van plan reservisten op te roepen met het oog op de Berlljnse krisis. In de rede, welke hij heeft aangekondigd, zal hij hieromtrent wel meer meedelen. Ook wordt verwacht, dat hij dan de kwestie betreffende het toetreden van Engeland tot de E.E.G. zal behandelen en zal aandringen op verhoging van de export om de Britse betalingsbalans weer In evenwicht te krijgen. Hiermede toch is het uiterst somber gesteld. Reeds moesten ingrijpende maatregelen worden genomen, onder meer bestaande in het verhogen van de rentevoet en van de indirekte belastingen, waardoor het leven duurder wordt. Het is daar in Engeland dus met de welvaartsstaat voor de eerstvolgende tijd afgelopen. Een gevolg van het leven op te grote voet, van het meer uitgeven dan produceren. Engeland zij ook voor ons land een baken in zee.

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 3 augustus 1961

De Banier | 8 Pagina's

OVERZICHT

Bekijk de hele uitgave van donderdag 3 augustus 1961

De Banier | 8 Pagina's