BUITENLANDS OVERZICHT

Periode van rust tussen Rusland en het westen. Russisch memorandum aan W.-Duitsland. Bedreigingen van Indonesië. De hofnar van Soekarno. Het Algerijnse vraagstuk*

Er is niets veranderlijker dan een mens. Dit is een gezegde, welke ieder wel eens heeft uitgesproken en ook menigmaal van anderen heeft gehoord. Het is bovendien een gezegde, welke volkomen in overeenstemming is met de waarheid. Zelfs de meest standvastige mens zal zich er wel meermalen op moeten betrappen, dat dit gezegde ook op 'hem van toepassing is. Een andere waarheid is, dat er slechts Eén is, van Wie gezegd kan worden dat Hij onveranderlijk is, en Die van Zichzelf kan getuigen: „Ik, de Heere, word niet veranderd; daarom zijt gij, o kinderen Jakobs, niet verteerd". Wat Hij eens in de stilte der eeuwigheid besloten heeft, wordt In de tijd volgens Zijn besluiten uitgevoerd. Geen schepsel kan daarin enige verandering brengen, al zou die ook nog zo gering zijn. Wat uit Zijn lippen is gegaan, zal Hij, zo leert ons Ps. 89 vers 35, niet veranderen. Wat ligt in deze waarheid een sterkte voor Gods kerk. Wat zou er van die kerk, waarmede wij bedoelen de kerk, zoals deze in artikel 27 van de aloude Nederlandse Geloofsbelijdenis omschreven wordt, worden, als de Heere zo veranderlijk was gelijk een mens? Gewis, dan zou er van de 'hele kerk niets terecht komen, ja, dan was het voor haar een gans verloren zaak, waaruit geen verlossing meer te verwachten zou zijn. Die onveranderlijkheid Gods toch blijft ook van kracht als Zijn volk van Hem afdwaalt en in zonden valt. Ook de zonden toch kunnen Zijn besluit niet doen veranderen al is het, dat Hij de zonden komt te bezoeken.

Niet alleen de kerk echter, ook het voortbestaan van de wereld vhidt zijn grondslag in de onveranderlijkheid Gods. Ware dit niet het geval, dan zou zij reeds lang verdelgd zijn. Zij wordt echter in stand gehouden zo lang als in het raadsplan Gods is bepaald. Ook alle veranderingen, die er in de wereld plaats grijpen, liggen in dat Goddelijk plan besloten. En van verandering is de geschiedenis vol. Wat zijn er al niet een machtige wereldrijken geweest. Het Babylonische rijk, het Perzische rijfe, het Griekse rijk, het Romeinse rijk en later het zogenaamde heilige roomse rijk onder Karel V. Van al die rijken is echter niets meer over gebleven. Zij zijn uiteen gevallen en in kleinere rijken en rljkjes uiteen gevallen. Het duizendjarige rijk, dat Hitler zioh droomde, viel reeds na een klein aantal jaren. Het eens zo machtige Duitsland viel in twee gedeelten uit een, in Oost- en West-Duitsland, waarvan het eerstgenoemde zich nog steeds onder de zwaardrukkende knoet van Rusland bevindt. Na de hevige spanningen, welke zich in de laatste maanden van het vorige jaar tengevolge van die splitsing van Duitsland en van Berlijn voordeden, is liet wat dit gedeelte van Europa betreft, opmerkelijk stil geworden. Men verneemt niet meer van brallende redevoeringen van Kroetsjef, ook niet meer van proefnemingen met 50 en 100 megatonners, die zulk een grote beroering onder de volkeren van de gehele wereld hebben veroorzaakt, er hebben nu enkel besprekingen plaats over de onderwerpen, waarover tussen Rusland en de westelijke landen zou worden onderhandeld. Wat daarbij besproken werd bleef voor het publiek tot nu toe een volslagen geheim.

Rusland zorgde niettemin nog wel voor een incident. Het ontbood namelijk de Westduitse ambassadeur Dr. Kroll op het Russische ministerie van buitenlandse zaJsen te Moskou om hem een memorandum aan te bieden. De Westduitse regering hield dit bezoek van Dr. Kroll aanvankelijk geheim om de schijn te vermijden, dat zijn vertegenwoordiger in Moskou de Amerikaanse ambassadeur Thompson voor zou zijn geweest in diens besprekingen. Het kon echter geen geheim blijven, zodat de Westduitse regering tenslotte erkende, dat Dr. Kroll op het Russische ministerie was geweest echter zonder melding te maken van het aan Dr. Kroll aangeboden memorandum. Ook hier kwamen de Amerikaanse en Engelse diplomaten echter spoedig achter, zodat de Westduitse regering ook het besliaan van het memorandum toegaf, maar de iniioud verzweeg. Die inhoud werd echter toch bekend. Het hield het aanbod van Rusland tot West- Duitsland in tot het voeren van tweezijdige gesprekken over Rusland en Berlijn. De voorstellen waren zo aantrekkelijk mogelijk ingekleed. Gewezen werd op de goede betrekkingen, die er voorlieen tussen Rusland en Duitsland bestaan hadden, terwijl voorts gevraagd werd waarom West-Duitsland de hereniging van Oost- en -West-Duitsland zou opofferen aan het bondgenootschap met het westen. De bedoeling van de Russen met deze voorstellen ligt voor de hand. Het was er hen kennelijk om te doen een wig te drijven tussen de Duitse bondsregering en de westelijke mogendheden. De Westduitse regering is echter op die voorstellen niet ingegaan. Adenauer noemde het Russische memorandum zelfs het vreemdste stuk, dat hij ooit had gezien. Het was volkomen onofficieel, daar het geen ondertekening droeg, en ook generlei aanwijziging bevatte wie de opsteller er van was. De Duitse minister Eckihardt was het met Adenauers oordeel geheel en al eens. Hij achtte het stuk zelfs geen antwoord waard. En wanneer het zou beantwoord worden, zou hierover volgens hem eerst overleg moeten worden gepleegd met de bondgenoten, die reeds van de inhoud van het Russische stuk op de hoogte waren gesteld. Van besprekingen tussen Rusland en West-Duitsland zal dus zonder twijfel niets komen.

Werden in geruime tijd geen brallende redevoeringen uit Moskou vernomen, uit Indonesië zoveel te meer. Geen dag ging er schier voorbij of Soekarno was op het pad om nu hier dan daar ophitsende redevoeringen uit te spreken, waarvan Nederlands Nieuw-Guinea de hoofdschotel vormde. Nu eens sprak hij voor een vergadering van vrouwen, waarin hij deze opzweepte om haar zonen ter beschikking te stellen voor de verovering van Nederlands Nieuw-Guinea, dan weer voor duizenden studenten, waarbij het al evenmin aan bedreigingen tegenover Nederland ontbrak. In zijn redevoeringen liet Soekarno duidelijk uitkomen, dat hij niet van plan ismet Nederland besprekingen te voeren, zolang van Nederlandse zijde niet wordt toegezegd, dat het bestuur over Nederlands Nieuw-Guinea aan Indonesië zal worden overgedragen. Zelfs werd door hem ook een soort van ultimatum gesteld inhoudend, dat binnen tien dagen door Indonesië zal worden beslist of de kwestie Nieuw-Guinea langs diplomatieke weg kan worden geregeld. Daarna zou het door Soekarno Ingestelde operatief kommando beslissen welke maatregelen zullen genomen worden. Ook aan herhaaldelijke verklaringen, dat „Irian-Barat", zo noemt Soekarno Ned. Nieuw-Guinea, nog dit jaar bij Indonesië zal worden Ingelijfd, ontbrak het niet. Het is duidelijk, dat al die bedreigingen dienen om Nederland op de knieën te krijgen. De Nederlandse regering houdt echter voet bij stuk en wenst alleen een gesprek in tegenwoordigheid van een derde met Indonesië aan te gaan, wanneer er geen voorafgaande voorwaarden worden gesteld.

Inmiddels deed het miserabele optreden van de Amerikaanse ambassadeur in Indonesië, de heer Johnes, in Nederland een storm van verontwEiardiging opgaan. Soekarno heeft namelijk de gewoonte om, als hij ergens spreekt, de ambassadeurs van onderscheidene landen daarbij uit te nodigen. Blijkbaar om ook de regeringen dier landen met zijn bedreigingen vrees aan te jagen, met name Amerika, Engeland en Australië. Op één zijner tochten werd hij zelfs door hen vergezeld. Na een redevoermg te Pare Pare in Zuid-Celebes nodigde hij de hem volgende ambassadeurs uit ook enige woorden voor de mikrofoon te zeggen. In plaats van zich neutraal te houden, gaf ook de Amerikaanse ambassadeur aan deze uitnodiging gehoor. Hij volstond met één woord te schreeuwen, doch een woord, dat verre van onschuldig is, nameUjk „Merdeka", dat vanaf 1945 door Soekarno en zijn revolutionaire benden als een leus steeds werd aangeheven wanneer het tegen Nederland ging.

Eerst deed de Amerikaanse regering alsof ze nog geen zekerheid had of de heer Johnes dit woord wel gebezigd had. Al spoedig erkende deze echter zelf dat hij dit had gedaan, maar hij lachte er gewoon om, dat men hierover in Nederland zo'n drukte maaikte. In Indonesië, zo zei hij, wordt dit woord als een groet gebezigd. Blijkbaar zou deze ambassadeur dus ook „heil Hitler" mee geroepen hebben, want dit was destijds ook de in Duitsland gebruikelijke groet. Bedenkt men voorts, dat dezelfde heer na afloop van de massa-bijeenkomst nog een „gezellige samenkomst" bijwoonde, waarbij hij evenals Soekarno met een Turkse fez op het hoofd een lied zong, en dit met een guitaar begeleidde, dan kan men de hem hier te lande toegekende 'benaming van „Hofnar van Soekarno" niet anders dan zeer juist noemen.

Bij het verlaten van Celebes werd er voorts nog een aanslag op Soekarno gepleegd. Hij werd echter niet getroffen, wel vielen er vijf andere slachtoffers bij. Wat vooruit wel te bezien was, gebeurde. Dadelijk na de aanslag wist Soekarno te vertellen, dat dit het werk was van Nederlandse agenten. Zonder enig voorafgaand onderzoek werd dit de wereld ingeslingerd om Nederland maar weer zwart te maken, en het volk tegen Nederland no'g sterker op te zwepen dan reeds gedaan was.

Wat de verhouding tussen Frankrijk en Algerije betreft, deze ziet er no'g steeds donker en somber uit, zowel doordat het nog steeds niet tot een overeenstemming tussen Frankrijk en de Algerijnse opstandelingen is gekomen als vanwege het ondergrondse verzet in Algerije en in Parijs van de zijde van hen, die van de plannen van president De Gaulle niets moeten hebben. Deze verzetsbeweging, de O.A.S. genoemd, voert nog voortdurend aanslagen uit en voert tevens een soort zenuwoorlog, waardoor de bevolking vooral in Parijs, in grote onrust verkeert. Een gebouw der kommunisten in Parijs werd onlangs vanuit een voorbij snellende auto beschoten, terwijl het ook aan dreigementen niet ontbrak. Uit linksgeoriënteerde groepen der Parij se bevolking zijn dan ook al stemmen opgegaan om gewapende burgerkorpsen te formeren, die als het nodig is, tegen de O.A.S. kunnen optreden, wanneer deze er toe mocht overgaan te trachten het bewind in handen te krijgen. In zijn oudejaarsrede heeft president De Gaulle echter nadrukkelijk zijn voornemen te kennen gegeven om nu spoedig een einde aan het Algerijnse drama te zullen maken. Als er voor half februari nog geen akkoord met de opstandelingen tot stand is gekomen, dan zal Algerije voorlopig worden verdeeld. Blijkbaar is De Gaulles rede niet zonder uitwerking gebleven, want Ben Khedda, de leider der Algerijnse rebellen, heeft de vorige week in een kommuniqué laten weten, dat hij bereid is een akkoord met Frankrijk te tekenen, waarbij de belangen van Frankrijk en van de Europese kolonisten gewaarborgd zullen worden. Hoe dat nu verder zal gaan en wat de reakties van de O.A.S. zullen zijn, moet worden afgewacht, maar het zou niet behoeven te verwonderen als zou blijken, dat Frankrijk voor eerst nog niet van de moeilijkheden af is.

Tenslotte zij nog vermeld, dat er in Joego-Slavlë in vijf dagen tijd twee aardbevingen plaats hadden, die drie mensen het leven kostten en vele gewonden veroorzaakten, terwijl in Peru cirka 2300 mensen onverwacht de dood vonden. Dit werd veroorzaakt door een geweldige aardverschuiving op de helling van een ruim 6000 meter hoge berg, waardoor geweldige ijs- en sneeuwmassa's, alsmede rotsblokken naar beneden stortten en daarbij zes kleine dorpen bedolven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen