OVERZICHT

Elke dag staan in de bladen tal van overlijdensadvertenties, zodat we ook elke dag gekonfronteerd worden met de dood. Dit moest de mens wel elke dag er aan doen denken, dat ook voor hem of haar eenmaal het ogenblik aanbreekt, dat het aardse huis verbroken wordt. Het is er echter verre van, dat de mens dagelijks bij die overlijdensadvertenties stilstaat. Hij kijkt er nauwelijks naar of slaat ze opzettelijk over om niet aan de dood te worden herinnerd. Toch wenkt de dood ieder uur. Dat hebben de slachtoffers van de onlangs bij Harmeien plaats gehad hebbende spoorwegramp op ontstellende wijze ondervonden, dat werd ook ervaren door de meer dan driehonderd slachtoffers van de vreselijke mijnramp, welke zeer kort geleden op vijfhonderd meter diepte plaats vond in een sedert twee jaar gesloten gang van de Luisenthalmijn in het bij Duitsland behorende Saarland.

Behalve dit grote aantal doden waren er ook nog meer dan tachtig gewonden. Zeer waarschijnlijk was de gasontwikkeling zo sterk toegenomen, dat het gas-luchtmengsel door een vonk tot ontploffing is gekomen. Hartverscheurend waren de tonelen, die zich voordeden, wanneer er slachtoffers naar boven werden gebracht, en door hun familieleden werden herkend. Die driehonderd doden vormen echter nog maar een klein getal bij het totale aantal personen, dat in de loop der jaren als gevolg van de ver voortgeschreden techniek als slachtoffers is gevallen.

Ook in Parijs vielen kortgeleden weer doden. Wel lang niet zoveel als bij de mijnramp In Saarland, maar toch werd een achttal families in rouw gedompeld, terwijl er niet minder dan zevenhonderd personen min of meer ernstig gewond werden. De oorzaak hiervan ligt niet in een of andere ramp, maar in een demonstratie, waaraan werd deelgenomen door duizenden leden van kommunistische organisaties, socialistische vakverenigingen en ook van het zich christelijk noemende vakverbond.

Volgens de leiders dezer bonden trad de Franse regering namelijk niet krachtig genoeg op tegen de kneedbommenterreur van het geheime leger, de O.A.S., en achtte men het nodig van zijn ergernis hierover lucht te geven door straatbetogingen.

Dit ging echter tegen het uitdrukkelijk verbod der regering in, zodat de erica 6000 betogers al heel spoedig met de 3000 man sterke politiemacht in botsing kwamen. Het ging er daarbij zeer fel naar toe. De straatgevechten waren zelfs de hevigste, die Parijs sedert de Franse revolutie had gekend. Harde en rake klappen werden door de politie uitgedeeld, maar ook zij kwamen niet ongedeerd uit de strijd, want van de 700 gewonden waren 140 politiemannen.

Terwijl deze straatgevechten volop aan de gang waren, ging de O.A.S. voort met het werpen van plasticbommen. In de tijd van een paar uur werden 11 van die bommen tot ontploffing gebracht. Ze waren aUe gericht op linkse persorganen of bureaus van de kommunistische partij, waaraan grote schade werd toegebracht.

Inmiddels werden de onderhandelingen van de Franse regering met de Algerijnse rebellenregering voortgezet, en als het gaat, zoals de persberichten bekend maken, dan schijnt 't totstandkomen van een overeenkomst niet ver meer af te zijn. Frankrijk heeft daarbij echter wel water m de wijn moeten doen. Terwijl toch president De Gaulle aanvankelijk niet wilde weten van het overdragen van soevereiniteit over de Sahara aan de Algerijnen, is hij hen hierin tegemoet gekomen, zodat, als verder alles bevredigend verloopt, de Sahara een deel van een onafhankelijk Algerije zal worden.

Frankrijk behoudt echter wel ekonomische rechten in de Sahara, terwijl het ook lucht- en marinebases in Algerije in pacht zal krijgen. Voorts zullen nog enkele eenheden van het Franse leger verscheidene jaren In Algerije gelegerd blijven, en zullen de rechten van de Europeanen gewaarborgd worden. In Algerije zelf is het echter tussen de Europeanen en de mohammedaanse bevolking verre

van gunstig gesteld. Herhaaldelijk hebben er gevechten en vernielingen van eikaars eigendommen plaats, waarbij voortdurend mensenlevens te betreuren zijn. De vorige week vielen er op één dag in Algerije weer 33 doden, wat het hoogste aantal was sedert 3 januari, toen 38 mensen het leven lieten. Ook al komt de Franse regering spoedig tot een algeheel akkoord met de Algerijnse rebelleru-egering, ziet het er nog niet naar uit, dat Algerije een oord is, waar men rustig kan vertoeven. De O.A.S. onder leiding van de gewezen Franse generaal Salan zal zich wel zo lang mogelijk blijven roeren.

Over Italië viel in lange tijd niet veel te melden. Het had een regering, die steunde op de grote christen-demokratische partij, dit wil zeggen de partij der rooms-katholieken, de socialisten, de republikeinen en de liberalen. Het maakte deel uit van de N.A.V.O. en van de E.E.G., en vrij algemeen werd gedacht, dat zich in Italië geen veranderingen zouden voordoen. Het was daarom voor zeer velen een grote verrassing toen bekend werd, dat de christen-demokratische partij een parlementair bondgenootschap aangin'g met de Nennisocialisten, die zich in bijna niets van de kommunisten onderscheiden, en wier partij zelfs door kommunistische fondsen en propaganda wordt gesteund.

Die wijziging is te meer verrassend als bedacht wordt, dat Itahë's christen-demdkraten nog maar enkele maanden geleden samenwerking met de Nenni-socialisten voor onmogelijk verklaarden. Evenals de kommunisten achtten zij ook de partij van Nenni een gevaar voor de vrijheid, en verklaarde één hunner voornaamste voormannen, Fanfani, dat samenwerking met deze partij op zelfmoord moest uitlopen. Kortgeleden echter zwaaiden hij en andere vooraanstaanden uit de christen-demokratischen geheel om.

In plaats van krachtig stelling te nemen tegen Rusland, zijn zij thans voorstanders van de zogenaamde co-existentie, waarmede Kroetsjef altijd schermt, en wat zoveel wil zeggen als een vreedzaam naast elkaar bestaan, niettegenstaande de verschillende maatschappelijke stelsels. Fanfani en de zijnen menen op die manier een wig te kunnen drijven tussen de Nenni-socialisten en de kommunisten, doch vele buitenstaanders hebben hiervan niet de minste verwachting.

Nenni toch, hoewel nu met de christen-demokraten samenwerkend, steekt het niet onder stoelen en banken, dat hij niet van plan is mee te doen aan een politiek, die hem van de kommunisten verwijdert. En 'dit is ook wel te begrijpen, zowel vanwege de hem door de kommunisten geboden steun, als omdat zijn partijgenoten in de gemeenteraden met de kommunisten samenwerken. Fanfani is zelfs zover gegaan, dat hij Nenni medewerking heeft toegezegd aan de indeling van de Italiaanse staat in zelfstandige gebieden, waarvan het belangrijkste wordt gevormd door het industriegebied in het noorden van Italië, dat door kommunisten en socialisten wordt beheerst. De samenwerking van de christendemokratische partij met de Nen­ ni-socialisten wordt dan ook door velen, ook buiten Italië, niet zonder verontrusting gade geslagen. Maar al te zeer wordt gevreesd, dat Nenni steeds meer eisen zal gaan stellen, en dat Fanfani en de zijnen steeds meer zullen toegeven, onder meer ook het tegenwerken van de N.A.V.O. Wij zien uit deze ommezwaai van de Italiaanse roomskatholieke partij maar weer duidelijk, dat op de rooms-katholieken geen staat ^valt te maken, en als zij er voordeel in zien, er niet voor terug deinzen met de revolutionairen een bondgenootschap aan te gaan.

Kroetsjef heeft de vorige week weer eens van zich laten horen. Gedurende enige tijd was het alsof hij niet meer bestond, doch hij blijkt nog springlevend te zijn. Kennedy had hem een brief gezonden, waarin mede namens de Engelse premier Macmillan werd voorgesteld een konferentie te doen houden van de ministers van buitenlandse zaken, die de ontwapenmgsbespreklngen, welke volgens de afspraak op 15 maart a.s. te Geneve een aanvang nemen, zouden moeten openen. Kroetsjef schijnt daar echter anders over te denken. Hij is van oordeel, dat de problemen veel te ernstig zijn om niet door de regeringsleiders zelf te worden besproken. Daarom was hij er voor, dat de regeringsleiders zelf de ontwapeningskonferentie van 18 landen zullen openen.

Kennedy voelde daar echter niets voor. Hij vond het zeer ongewenst, dat de regeringsleiders een topgesprek zouden voeren zonder goede voorbereiding. Eerst wanneer de voornaamste vraagstukken zouden zijn opgehelderd, en er enige vooruitgang zou verkregen zijn, zou hij bereid zijn persoonlijk aan de ontwapeningskonferentie deel te nemen. Macmillan heeft een soortgelijk antwoord aan Kroetsjef doen toekomen, terwijl van De Gaulle hetzelfde te verwachten is.

Een ander geval, waarbij Rusland in het nieuws kwam, betreft het vrijlaten van de Amerikaanse militaire vlieger Powers, die tijdens het bewind van Eisenhower door de Russen dicht bij Russisch gebied met zijn vliegtuig werd neergeschoten. Hij bleek gespioneerd te hebben, en werd tot een langjarige gevangenisstraf veroordeeld. Tijdens de verhoren heeft hij bekend gespioneerd te hebben, en verklaard dat hij er spijt van had dit te hebben gedaan, wat hem in Amerika geen gunstige pers bezorgde.

Bij zijn aankomst in Amerika viel dan ook goed te bemerken, dat men dit nog niet vergeten was. Hij werd niet met gejuich ontvangen, en ook niet door Kennedy op de thee ontvaaigen, zoals anderen ten deel was gevallen. Hij mocht ook niet direkt naar huis, maar moest zijn intrek nemen in een vertrek, waar hij rekenschap moest afleggen van wat zich precies had voorgedaan. De Russen hebben nog een andere Amerikaan, die in Oost-Duitsland berecht was, echter niet voor niets •vrijgelaten. De Amerikanen hebben hunnerzijds een Russische spion, Abel geheten, moeten vrijlaten, waarbij de Russen alweer een veel betere ruil hebben 'gedaan, aangezien deze Abel volgens wat de pers over hem vermeldt, als spion veel grotere kapaciteiten bezit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen