BUITENLANDS OVERZICHT

Zucht naar machtsnitbreiding. Plan-Bunker. Referendum in Frankrijk. Kabinet-Debré afgetreden. In Algerije nog geen rust. Vrees voor inflatie in West-Duitsland.

Wat vliegt de tijd tooh snel. Nauwelijks zijn wij het nieuwe jaar ingetreden of de lijdensweken zijn reeds weer ten einde en staan wij, als dit nummer van „De Banier" verschijnt, één dag voor de Goede Vrijdag en een paar dagen voor Pasen. Rome heeft intussen al heel wat meer feest- of herdenkingsdagen gehad. In januari had men daar Driekoningen, in februari Septugeslma, dat is de negende zondag vóór Pasen, in maart Vastenavond aan het einde van de camavalspret, om dan op woensdag 7 maart de zogenaamde Aswoensdag, de 40-daagse vasten in te zetten ter voorbereiding voor het paasfeest. Op 25 maart had Rome voorts nog Maria Boodschap, en op 15 april Palmzondag. De Reformatie heeft echter met al deze en nog vele andere roomse feestdagen finaal gebroken. Zelfs de thans nog erkende christelijke feestdagen hadden mannen als Calvijn, Parel, Viret en Bucer willen afschaffen, evenals John Knox in Schotland daartoe overging. Zij ondervonden daarin echter tegenkanting bij de overheid, zodat zij tot op de huidige dag zijn blijven bestaan. En zo is het, dat wij thans wederom bepaald worden eerst bij het kruislijden en de dood des Heeren, daarna bij Zijn opstanding uit de doden. Twee uitermate gewichtige heilsfelten, zonder welke het voor heel het gevallen mensdom eeuwige nacht zou zijn gebleven. Tussen belijden en beleven te echter een hemelsbreed verschil. Het getal dergenen, die deze feiten erkennen en belijden, is nog wel groot, maar dat van hen, die er naar uitzien de kracht er van voor eigen hart te mogen ondervinden, is veel kleiner en nog kleiner dat van hen, die in waarheid in het kruis van Christus kunnen roemen, zoals Paulus daarvan gewaagde, zeggende: „Maar het zij verre van mij, dat ik zou roemen, anders dan in het kruis van onze Heere Jezus Christus, door Welke de wereld mij gekruisigd is en ik de wereld". Wij voegden er met opzet bij: in waarheid. Aan roemen in het kruis van Chistus ontbreekt het in de christenheid onzer dagen allerminst. Het is echter maar de grote vraag of dit op goede gronden wordt gedaan. Er bestaat tooh ook een ijdel roemen, een roemen dat niet voortspruit uit het werk Gods, maar niet anders is dan mensenwerk.

En alleen Gods werk houdt stand. Het verduurt tijd en eeuwigheid, het laat niet in de steek in de ure des doods. Het doet ook breken met de wereld en haar begeerlijkheden, waarvan op de mens zulk een ontzaglijk sterke bekoring uitgaat. Van nature toch is de mens zonder God In de wereld. Hij jaagt naar de begeerlijkheid der ogen, naar die des vleses en de grootsheid des levens, naar eer en roem, naar rijkdom en macht. Dat gebeurt in het klein en ook in het groot door de machthebbers der wereld, waarbij zelfs voor moord en doodslag, voor het ontketenen van oorlogen niet wordt terug gedeinsd, gelijk daarvan in de geschiedenis der wereldrijken voorbeelden te over zijn. Bepalen wij ons bij onze tijd, dan zien wij, dat Soekamo nog niet tevreden is met het uitgestrekte eilandenrijk, waarover hij sedert 1949 de scepter zwaait, hij moet er ook Nieuw-Guinea nog bij hebben, terwijl wij ook al eens hebben gelezen, dat wanneer dit gebied in zijn bezit is, andere gebieden aan de beurt voor annexatie komen, zoals Malakka, Brits Borneo, Australisch Nieuw-Guinea, Portugees Timor en de Zuid Philippijnen.

Wat Nieuw-Guinea aangaat, hebben wij de vorige week In „De Banier" reeds melding gemaakt van een nieuw plan, dat afkomstig is van de Amerikaan Bunker, die onlangs als derde persoon de kort geduurd hebbende besprekingen tussen de vertegenwoordigers van Nederland en die van Indonesië heeft geleld. Dit plan bestaat Inderdaad daarin, dat Nieuw-Gulinea gedurende twee jaar onder bestuur der Verenigde Naties komt te staan naar aangenomen wordt, m.et Bunker ais Hoge Commissaris der V.N. In die tijd zouden de Nederlandse troepenmacht en het Nederlandse bestuursapparaat geleidelijk worden vervangen door Indonesische militairen en ambtenaren. Aan het einde van deze tweejarige periode zouden de Papoea's zich op een nog nader te bepalen tijd door middel van een volksstemming moeten uitspreken over hun toekomstige status. Dat Indonesië alias Soekarno met dit plan akkoord gaat, is begrijpelijk, want het komt er op neer, dat hij Nieuw-Guinea voor goed in zijn macht krijgt. Het is toch immers zo klaar als de dag, dat als Indonesië eenmaal vaste voet in Nieuw-Guinea heeft, het er niet meer uit gaat, al zouden de Papoea's gelegenheid krijgen zich door middel van een volksstemming uit te spreken.

Van Amerika noch van de Verenigde Naties is te verwachten, dat zij Indonesië met een gewapende macht uit Nieuw-Guinea zouden verdrijven, indien er al sprake van zou zyn, dat de Papoea's zich door middel van een eerlijke volksstemming tegen het blijven onder indonesisch bewind zouden verklaren. Het plan-Bunker is dan ook geheel in het voordeel van Indonesië. De Nederlandse regering heeft zich er nog niet over uitgelaten. Zij heeft eerst Dr. van Royen, de Nederlandse vertegenwoordiger, die aan de besprekingen te Washington deel nam, naar Nederland ontboden, om door hem te worden ingelicht, en zich er daarna over te beraden. Inmiddels ging Soekarno door met het dreigen met geweld, waarbij door hem werd verklaard, dat niet na twee jaar, maar nog dit jaar Nieuw-Guinea bij Indonesië zal worden ingelijfd. Binnenkort zal de regering wellicht haar standpunt tegenover laatstgenoemd plan kenbaar maken. Zodra dit gebeurt. Is het niet onmogelijk, dat de Tweede Kamer bijeen geroepen wordt om zich er over uit te spreken.

De vorige week wilde de fraktie van de Partij van de Arbeid er reeds een debat over uitlokken, maar deze aktle, bestaande in een door Mr. Burger ingediende motie liep op niets uit. De voorzitter verklaarde, dat een motie in ons staatsrecht slechts kan worden ingediend en behandeld, wanneer het onderwerp, waarop zij betrekking heeft, formeel aan de orde is en dit was niet het geval. Wel kon de heer Burger een voorstel doen om het Nieuw-Guineavraagstuk op de agenda te plaatsen, doch dit deed de heer Burger niet. Hij bleef er bij, dat hij zijn motie wenste te handhaven. Er moest toen ge- 5tem.d worden over het voorstel van de voorzitter om de motie niet ontvankelijk te verklaren, waarop dit met 77 tegen 44 stemmen werd aangenomen. De socialisten, kommunisten en pacifistisch socialisten gingen hierbij weer hand aan hand, doch leden de nederlaag. Hoewel dit voorval eigenlijk meer van birmenlandse aard is, hebben wij er toch in dit overzicht maar melding van gemaakt, omdat het nauw bij het plan-Bunker aansluit, daar in de motie de regering werd uitgenodigd zich terstond bereid te verklaren om op de basis van dit plan de onderhandelingen met Indonesië te hervatten.

Thans overgaande naar een ander deel der wereld, richten wij onze blik naar Frankrijk. In Frankrijk heeft namelijk het volk een uitspraak gedaan over de overeenkomst, welke door de Franse regering en de leiders der Algerijnse opstandelingen te Evian werd gesloten, terwijl tevens gevraagd werd of het volk volmacht wilde geven aan De Gaulle voor het verder afwikkelen van de Algerijnse kwestie, wat dus zoveel betekent als het vernietigen van de O.A.S. De uitslag der stemming was, dat ruim 90% van het aantal geldige stemmen zich uitsprak ten gunste van de Algerije-politiek van president De Gaulle. *

Is dit voor De Gaulle, - zo gezien, een schitterende overwinning, toch zit er aan deze vollisstemming een voor hem minder gunstige kant. Van de ongeveer 27 miljoen kiezers blijken namelijk slechts 19 miljoen hun stem te hebben uitgebracht, zodat circa 6, 5 miljoen Fransen niet aan de stemming hebben deel genomen, terwijl er van de 19 mil- joen uitgebrachte stemmen ook nog ruim één miljoen ongeldig waren. Hierin zi-t ongetwijfeld een aanwijzing, dat er heel wat Fransen zijn, die zich met de binnenlandse pohtiek van De GauUe niet kunnen verenigen. Inmiddels is president De Gaulle echter gemachtigd alle door hem nodig geoordeelde maatregelen te treffen om het vredesverdrag met de Algerijnen na te komen, wanneer zij zich voor de onafhankelijkheid verlilaren, wat wel zo goed als zeker is.

Voorts kan De Gaulle zonder overleg met het parlement alle besluiten uitvaardigen, welke nodig zijn om de soevereiniteit van Algerije over te dragen. Wat het parlement betreft, is er eerst nog sprake van geweest, dat de president dit zou ontbinden om dan door nieuwe verkiezingen een nieuw parlement te verkrijgen. Blijkbaar heeft het bovengenoemde feit, namelijk, dat zovelen niet aan de steimmiing hebben deel genomen, hem 'hiervan afgebracht, vrezende, dat de partij, die hem door alles heen steunt, dan niet als overwinnaar uit de verkiezingsstrijd zal komen. Ook zou het dan wel eens kunnen gebeuren, dat de nieuw gekozen Nationale Vergadering zich niet zo gedwee zou onderwerpen aan De Gaulle's gezag als dit bij he't huidige parlement het geval is. Het is dan ook te verwachten, dat De GauUe bij voorkomende gelegenheden wederom zich van het referendimi zal bedienen.

Op die manier wordt echter het parlement niet meer dan een wassen neus, zoals het dat in dictatoriaal geregeerde landen is. In plaats van ontbinding van het parlement werd nu aangekondigd, dat premier Debré het ontslag van zijn kabinet zal aanbieden, wat inmiddels heeft plaats gevonden. Het ontslag is door De GauUe aanvaard en van kracht geworden, terwijl voor Debré reeds een ander is aangewezen, namelijk Georges Pompidou, direkteur van de Banque RothschUdt te Parijs, een vroegere medewerker van generaal De Gaulle. Deze wordt derhalve belast met de vorming van een nieuw kabinet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen