BUITENLANDS OVERZICHT

Terwijl wij ons aan het schrijven van dit overzicht zetten, gaan onze gedachten uit naar de bange tijd der oorlogsjaren. Hoeveel angsten zijn er toen doorstaan. Hoeveel ellende en 'hoeveel leed is er toen geleden. Wij denken allereerst aan de gevallenen, die ter verdediging van ons land de vuurproef der Hitler- 'benden moesten doorstaan. Aan de velen, die naar kampen in Duits­ land werden gevoerd om nooit meer terug te keren. Aan de razzia's, die plaats vonden; aan hen, die moesten onderduiken 'om zich tegen de meedogenloze onderdruk- 'ker in veiligheid te stellen; aan de bommenwerpers, 'die des avonds en des nachts over steden en dorpen snorden om nu hier en dan daar hun bommenlast af te werpen, waarbij niet slechts materiële schade werd aangericht, maar ook menigmaal kostbare mensenlevens te 'betreuren vielen. Ook de brallende redevoerinigen van een Hitler en een Goebbels komen in onze •herinnering terug. Wat hadden ze aanvankelijk een succes. Hoe triest zag het er in de eerste oorlogsjaren uit, toen het ene na het andere land onder de EVuitse laars kwam. Gewis, het was een oordeel Gods, waardoor de volkeren, ook ons volk, werden getroffen. Toen werd iets ervaren van wat het inihoudt als de toom Gods maar een weinig ontbrandt vanwege het verzaken en sdienden van Zijn Woord en wet. Dat wij niet geheel en al vernield zijn, is enkel en alleen te danken aan de goedertierenheden Gods. Hij wilde nog geen voleinding met ons maken, hoewel Hij dit naar recht had kunnen doen.

Hij 'had aan Hitler en de zijnen de overwinning kunnen geven. Men denke zich eens in wat daarvan de gevolgen zouden zijn geweest ojm. voor school en kerk. Alles zou gelijk gesteld zijn geworden en in dienst gesteld van de z.g. nationaal-socialistische heilstaat. Hitlers plannen werden echter in stiiikken geslagen, niettegenstaande zijn geroep, dat alles volgens het plan verliep. Inderdaad verliep alles volgens plan, maar niet volgens het door Hitler en de zijnen uitgesttiijpelde plan, maar volgens het raadsplan Gods. In dat plan was besloten, dat het rijk van Hitler zou ten onder gaan en West-Eïuropa van deze diktator zou verlost worden. In dat plan was ook besloten, wat er sedert de da® der bevrijding, voor ons land 5 mei 1945, op de wereld zou gebeuren, en is ook besloten wat er na deze geschieden zal.

Besloten was derhalve ook, dat de eeuwenoude band tussen Nederland en indlë verbroken werd, maar eveneens dat de band tussen Nederland en West Nieuw-Guinea nog bestendigd zou blijven tot zolang het Hem 'behaagt, voorts dat Oost-Duitsland van West-Duitsland zou worden gescheurd en een satelliet werd van Rusland; de gebeurtenissen in Ohina, waar Tsjai Kal Sjek verdreven werd en de fcommunisten aan het bewind kwamen; de toestand in Argentinië, waar thans een regime aan het bewind is, dat het midden houdt tussen demokratie en militaire diiktatuur, terwijl de financiële positie er zo slecht is, dat de regeringsambtenaren him salaris over de maand maart nog niet hetoben ontvangen, de prijzen er voortdurend stijgen en er een ekonomlsohe chaos dreigt; de all^behalve rooskleurige toestand in Brazilië, een land, dat wat oppervlakte betreft, die van de Verenigde Staten overtreft, en waar de president ook al onder legertoezicht staat, al deze gebeurtenissen en toestanden zijn in het raadsplan Gods van eeuwigiheid bepaald.

Dit geldt ook van allerlei natuurrampen, zoaJs die welke zich onlangs in Peru •voordeed, waarbij op zijn minst een paar duizend doden te betreuren waren en van spoorwegrampen, gelijk die zich hier te lande kort geleden bij Harmeien voordeed, en de vorige week plaats vond in Japan in de buitenwijken van de hoofdstad Tokio. Aldaar reden namelijk twee elkaar tegemoetrijdende passagierstreinen in op een goederentrein, die op een verkeerd spoor was terecht gekomen, daar was ontspoord en toen dwars over de hoofdsporen •voor personenvervoer was terecht gekokomen. Tot overmaat van ramp rolde één van de wagons nog van de spoordijk, waardoor een aantal huizen vernield werden. Deze ramp, die de ergste is, welke in Tokio voorkwam, kostte aan meer dan 160 personen het leven, terwijl van de 'bijna 400 gewonden er velen in levensgevaar verkeerden. Bovendien vond op diezelfde dag in de buurt van Tokio nog een spoorwegongeval plaats, waarbij 37 personen werden gewond, zodat wel een zeer zware slag werd toegebracht aan aUen, die bij deze ongevallen betrokken waren.

Wenden wij thans oiKie blik naar Algerije, dan valt te konstateren, dat al heeft de OA..S. twee van zijn meest bekwame leiders, namelijk de ex-generaals Jouhaux en Salan, verloren, de terreur aldaar onverminderd voortgang vindt. Het is niet doenlijk bij elke aanslag en elke terreurdaad, die plaats •vindt, stil te staan, en van elke dag te vermelden hoeveel doden er gevallen en hoeveel gewonden er gemaakt zijn, maar voor een allerdroevigst voorval moet toch een uitzondering worden gemaakt, omdat er zo duidelijk uit blijkt, dat de aanhangers van de O.A.S. letterlijk voor niets terug deinzen. Op een morgen toch heel vroeg midden in de week lieten terroristen van de O.A.S. op de havenkade van Algiers een auto, die volgeladen was met springstoffen en ijzeren staven, in de lucht vliegen te midden van een grote menigte van Algerijnse havenarbeiders, die als naar gewoonte om. werk kwamen vragen bij het havenkantoor. De gevolgen waren ontzettend. Het jtilste aantal doden werd verschillend opgegeven. Volgens het ene bericht waren er 31 doden en 120 gewonden, doch volgens een toericht afkomstig van de F.L.N., dat is van de kant der voormalige Algerijnse opstandelingen, waren er •wel 64 doden. Het is te begrijpen, dat er een ware paniek ontstond, en dat de ter plaatse aanwezige Europeanen hun leven trachtten te redden door de vlucht te nemen. Eén hunner werd echter door woedende mohammedanen met messteken gedood. Twee Europese apotheken werden vervolgens door de verbitterde menigte bestormd en geplunderd voor het verkrijgen van de nodige middelen ten behoeve der gewonden.

De leiders van de P.L.N. deden inmiddels alle moeite om wraaknemingen zo veel mogelijk te voorkomen en te zorgen, dat de gewonden naar de mohammedaanse wijken werden vervoerd. Alsof dit misdadig optreden van de zijde der O.A.S. nog niet genoeg was, werden er op de avond van diezelfde dag nog weer een aantal granaten op een bepaalde wijk in Algiers afgevuurd. Ook in andere plaatsen van Algerije hadden aanslagen plaats, waarbij ook nog eens 60 personen werden gedood en verscheidene anderen werden gewand. Zo werden op een boulevard in de stad Oran zes mohammedanen door Europeanen dood geschoten. Een vrachtauto met Algerijnen, die voor een stoplicht moest wachten, werd plotseling vanuit huizen door Eïuropese terroristen onder vuur genomen. Toen de Algerijnen uit de auto stapten, werd door een me­ nigte Europeanen, die de schietpartij gadesloegen, igeschreeuwd: „Vermoord ze".

Het laat zich indenken, dat de leiders der Algerijnen over de gang van zaken ten zeerste verstoord zijn. Zij maken de Fransen er een verwijt van, dat zij niet krachtig genoeg tegen de 0~A..S. optreden. De Algerijnse m'inister van voorlichting verklaarde tegenover de Franse autoriteiten, dat respekt voor de overeenkomst van Evlan niet betekent, dat men Algiers en Oran aan de willekeur van terreurbenden moet overleveren. Het was ook wei zeer vreemd, dat de Franse generaal Katz zijn troepen op een gegeven m.oment uit Oran liet terug trekken, wat de O.A.S. weer de gelegenheid gaf om zijn terreur uit te oefenen. Nadien werd echter bekend, dat genoemde generaal tot die maatregel overging, omdat hem was gebleken, dat zijn eigen mannen niet te vertrouwen waren. Militairen lieten zich door Franse Algerijnen beïnvloeden, terwijl sommige officieren openlijk hun sympathie voor de Europeanen, zelfs voor de 0> A.S. lieten blijken. De ernstige omstandigheden noopten de generaal echter zijn maatregel grotendeels ongedaan te maken en om versterkingen te vragen, welke hem werden toegezegd. Schreven wij enkele weken geleden, dat de toestand in Algerije voor Frankrijk er maar zeer donker uitziet, wij behoeven hiervan zoals de zaken er thans voor staan, geen woord terug te nemen. Het geheime leger der O.A.S. blijkt nog niets van zijn agressiviteit ingeboet te hebben. Kennelijk heeft het als doel de verhouding tussen de Europese en de mohammedaanse bevolking zo zeer te verscherpen, dat het ten uitvoer brengen van de overeenkomst van Evian onmogelijk wordt. Bij •al deze moeüijkheden komt nog, dat de F.L.N. nog steeds in gebreke blijft om enige honderden Franse soldaten, die in Algerije verdwenen waren, en van wie werd aangenomen dat zij 2ftch in gevangenschap bevonden, nog steeds niet zijn uitgeleverd. De leiders der Algerijnen konden er maar vijf in vrijheid stellen, zodat gevreesd wordt, dat de anderen allemaal dood zijn. Dat de F.L.N. ook afschuwelijke misdaden begaan heeft, staat wel vast. In één der grote dagbladen, nl. De Telegraaf, werd verleden week vermeld, dat zich op 't ogenlblik een Frans-Algerijnse jongen van 18 jaar in een Parij se gevangenis bevindt, omdat (hij als lid van de O.A.S. heeft meeg^aan aan de moord 'op drie mohammedanen. De vader van deze jongen werd echter een paar jaar geleden door een F.LJf.-oo!mmando op beestachtige •wijze •vermoord, terwijl zijn moeder diezelfde nacht bezweek, nadat zij door een man of, twintig van datzelfde F.L.N.commando verkracht was. Allervreselij'kste tonelen ihebtoen zjich deriialve in Algerije afgespeeld en nog steeds is het einde niet te zien.

Inmiddels 'is ook het Franse parlement weer eens toijeen igeweest. Zoals reeds eerder vermeld werd, heeft minister-president Deibré plaats gemaalct voor Pompidou. Deze heeft het parlement bijeen geroepen om een uitspraak te verkrijgen over het regeringsprograamna. Van de 387 uitgebrachte stemmen verwierf Pompidou er 259, zodat er 128 tegenstemmers waren. Bedenkt men echter, dat 119 leden zich van steamning onthouden hebben, dan was de overwinning voor de regering maar zeer bescheiden. Er blijkt wel uit dat het regeringsprogramma voor vele Franse parlementsleden nog menig punt bevat, waarmede zij niet akkoord gaan. Dit kwam bij de 'besprekingen dan ook wel tot uitüig. Vooral de door president De Gaulle gevoerde Europese politiek lokte sterke kritiek uit. Van een „Europa der Vaderlanden" bleken zij niets te moeten hebben.

Het zijn dezulken, die met de regeringen en parlementen van andere landen een verenigd Europa voorstaan onder een supranationale regering, waarvan De Gaulle echter een besliste tegenstander is en wij met hem, daar dit gaat ten fccföte van de nationale zelfstandigheid. Een tweede punt waarin tal van Franse Kamerleden af •wij zend staan tegenover het regeringsbeleid 'betreft de 'wljze waarop president De Gaulle de grondwet interpreteert en toepast. Over beide punten zijn tn de nationale vergadering harde noten gekraakt, maar bij de repheken hield de ministerpresident zich zoveel mogelijk op de vlalcte. Op de scherpe kritiek ging 'hij of 'helemaal niet of slechts zijdelings in. Hij verklaarde echter dat het het voornemen der Franse regering is met de O.A.S. korte metten te zullen maken. Ex-generaal Salan toevlndt zich inmiddels in de gevangenis. Toen hem echter bij het vooronderzoek vragen werden gesteld door de rechter-kommissaris, (weigerde hij 'daarop te antwoorden. Hij wilde namelijk in de gelegeniheld •worden gesteld getuigen te mogen oproepen, onder wie niet alleen de vo- ! rige president Ooty en de vorige [ minister-president Debré, maar ook president De Ga'uHe In eigen persoon. Wordt aan dit verzoek niet voldaan, dan zou hij elke medewerking aan het vooronderzoek weigeren. Salans doei ihiermede is de redenen, •die hem tot zijn handelingen dreven, •volledig uiteen te zetten en daarvoor adit hij het nodig, dat vorengenoemde personen als getuigen zullen worden gehoord, waarhij dan zal warden terug 'gegaan tot 1956, toen Salan tot opperbevelhetober in Algerije werd 'benoemd. Op hem werd toen al spoedig een aanslag geplee'gd, en blijkbaar is het zijn plan hierover onthullingen te doen. Hoe deze zaak zal aflopen, zal birmenkort wel blijken, want de dag waarop hij in het openJbaar berecllit moet worden, zal wel niet meer zo ver verwijderd zijn.

Wat voorts de kwestie-Berlijn betreft, daarover wordt slechts weinig vernomen. Er schijnt een kompromisvoorstel van Amerika te bestaan, maar over de inihoud daarvan valt met zekerheid niets te vermelden. Kroetsjef houdt zich ook stil, maar men leide daaruit niiet af, dat de spaimingen tussen oost en west verminderd zijn. Ogenschijnlijk zou men geneigd zijn dit aan te nemen, wanneer men ziet, 'dat toegestaan wordt, dat Amerikaanse en Russische geleerden 'met 'elkaar in kontakt mogen komen en dat de Russische ruimtevaarder Titov met de Amerikaanse ru'imtevaarder-Glenn elkaar hebben ontmoet en beiden vriendelijk door president Kennedy zijn ontvangen: De atoomexplosies in de Stille Oceaan en de militaire operaties in Vietnam spreken echter wel een h.eel andere taal. Wat wel zeer opmerkelijk Is, is (het feit, dat de raad van de westelijke vier, bestaande \iit de Franse, Ehiitse en Engelse ambassadeurs en een Ihoge Amerikaanse ambtenaar niet oneer funkbioneert.

De Duitse ambassadeur wordt minder ingellciht blijkbaar, als gevolg van 'het uitlekken van het besbaan van een Amerikaans comproimisvoorsbel, zodab de band bussen de grobe vier eer losser dan steviger wordt. Wel is Kennedy door de N.A.T.O.-raad in 1961 verlof gegeven met Rusland kontaktgesprekken te voeren, maar het scihijnt, dat hij daarin verder gaat don de bedoeling was. Zelfs vooraansbaande Amerikanen, zoals generaal Clay, die weer ulb Berlijn Is teruggeroepen, Nlxon, de vorige vicepresident en anderen hebben over Kennedy's optreden bezwaren geuit. Over een topfeonferentie hoort men ook niet meer spreken. Zelfs Kroetsjef lieefb medegedeeld, dat hij daar vooreerst •geen prijs op stelt, terwijl hij voorheen steeds een bopkonferentie prefereerde. Gevreesd wordt dab Kermedy maar al te zeer geneigd en bereid is tob heb doen van fconcessles. In de N.A.T.O.-raad, welke te Atihene plaats vond, zal deze kwestie ongetvrijfeld een pimt van bespreking hebben uitgemiaakt.

Inzake Nieuw-Guinea kan worden vermeld, dat Soekamo (heeft verklaard, dat hij er niet aan denkt met Nederland te onderihandelen als de Ned. regei^ng voortgaat met troepen naar Nieuw-Guinea te zenden. De Nederlandse regering heeft (hierop laten weten, dat het bereid is de troepenzendingen dlrekt te staken warmeer door Soekamo alle militaire voorbereidingen worden gestaakt. Dat Soekarno hiervan niets wil weten, blij kb wel uit het feit, dat er op vrijdag 27 april bij Fak Fak Indonesische parachutisten zijn geland. De Nederlandse regering heeft hierover inmiddels reeds een klacht ingediend bij de Verenigde Naties.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen