Meditatie

2.

Zo dan, wie dit verwerpt, die verwerpt geen mens, maar God, Die ook Zijn Heilige Geest in ons heeft gegeven. 1 Thess. 4 : 8.

Eveneens verwerpt de mens God, ais men fatsoenshalve wel de openbare zonde tracht te laten, maar vasthoudt aan verborgen zonden. En als men in gesprekken met andere mensen een lichtvaardig en vergoelijkend oordeel uitspreekt overzonden, hetzij van zichzelf of van anderen. Als men de zonde voorstelt als een kleinigheid of als een zwakheid, alsof niet zelfs de kleinste zonde erg genoeg is en de mens schuldig stelt voor God. Vooral als men in het openbaar ruim en los durft te leven, in strijd met Gods heilige wet en de eer Zijns Naams, en leidende tot versmaadheid van het kruis van Christus, terwijl men die zondige wandei tracht te bedekken met een zuivere belijdenis. Indien men dus als een echte antinomiaan durft zondigen op genade, gelijk Paulus schreef, Rom. 3 : 8: , En zeggen wij niet liever, gelijk wij gelasterd worden en gelijk sommigen zeggen, dat wij zeggen: aat ons het kwade doen, opdat het goede daaruit kome? Welker verdoemenis rechtvaardig is!"

Tenslotte verwerpt een iegelijk de vermaningen van de apostel Paulus, die op de enigerlei wijze in hart en huis en in de gemeente Gods en indemaatschappij de zonde goed praat en oogluikend toelaat. En nu is het waar, dat niemand hier vrijuit gaat. De schuld is zeer groot en het tekort ontstellend, zelfs bij begenadigde mensen, evenwel is er een zeer groot onderscheid in, of men zucht onder ai het gebrek en staat naar meerdere geestelijke kracht in de strijd tegen de zonde, of dat men de zonde koestert en weigert dezelve af te breken, met Gods hulp, want dan verwerpt men (lod, Die Zijn eer zoekt, omdat Hij Zichzelf op het allervolmaakst bemint. Hij zal Zijn wet handhaven naar beide tafelen. Gods eis is Hem lief te hebben boven alles en de naaste als zichzelf. Nooit zal Hij die eis laten vallen, want recht en gerechtigheid zijn de vastigheden Zijns troons. Daarom zal Hij rechtvaardig straffen al degenen, die Hem verwerpen, en dat met tijdelijke, geestelijke en eeuwige straffen, en dat te meer, waar (ïod de Vader het liefste wat Hij had gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft niet verderve, maar het eeuwige leven hebben zou. Eer Hij de zonde ongestraft liet blijven, deed Hij Zijn toorn tegen de zonde neerdalen op het hoofd des Zoons Zijner eeuwige liefde. Doch buiten Christus is de Heere een ijverig God en een wreker van het kwade.

Ook verwerpt men bij volharding in de zonde God de Zoon als Middelaar, Die Zichzelve vernederd heeft tot in de dood des kruises, opdat Hij Zich een gemeente verkrijgen zou. ijverig in goede werken. Hij leed en stierf niet alleen tot rechtvaardigmaking, maar ook tot heiligmaking Zijns volks. Hij is ook de van de Vader verordineerde Man, Die eens komen zal op de wolken des hemels om te oordelen de levenden en de doden. Hij wilde komen onder de wet, om alle gerechtigheid te vervuilen, opdat Hij degenen, die onder de wet waren, van de vloek der wet verlossen zou. Hij verwierf de zaligheid en voor wie Hij ze verwierf, die past Hij ze ook zekerlijk toe. En van die toepassing moet de vrucht zijn dat men zich aan Gods Woord onderwerpt uit liefde en dat men de zonde haat en vliedt. Eveneens verwerpt de mens door te blijven leven in de zonde, God de Heilige Geest. Door de zonde wederstaat men Hem en blust men Zijn werkingen uit, waarvoor Paulus waarschuwde in Thess. 5 : 19. Het uitblussen van de Geest gebeurt als de mens de algemene werking des Geestes in ontwakingen en overtuigingen bestrijdt door telkens terug te vallen in zonden, totdat de Geest Gods die waarschuwingen gaat intrekken en de mens gaat vallen onder het oordeel der verharding. Ais God de mens loslaat, rent hij zijn ondergang tegemoet. Geen zwaarder oordeel is denkbaar, dan dat Gods Geest voor altijd afscheid neemt van de mens, om hem geheel aan zichzelf over te geven. Dan is er geen verwachting of hoop meer over, omdat men zelf in de verwerping Gods zijn eigen eeuwige zaligheid versmaad heeft. Wat is de mens toch een dwaas, dat hij voor een luttel aantal jaren van ijdel onbeduidend zingenot een eeuwig heil verwaarloost, kiezende de vloek, verwerpende de zegen. Hoe gelukkig daarentegen is de mens, die in de zonde de dood ziet, ja in alles wat geen God en Christus is, en die niet rusten kan voor en aleer hij weten mag, dat hij uit de staat des geestelijken doods is overgezet in de staat des geestelijken levens. De mens die een vermaak gekregen heeft in de wet Gods naar de inwendige mens, en deswege aller zonden vijand mag geworden zijn, om te leven in kinderlijke vreze Gods, die is bevoorrecht. Tegen de zodanigen is de wet niet, want voor dezulken heeft de Heere Jezus Christus de wet vervuld en haar vloek weggenomen. In zichzelf blijft Gods volk een zondig gebrekvol volk, maar in de Heere Christus aangemerkt is het een heilig volk, een verkregen volk, een koninklijk priesterdom en eenmaal zal dat volk voor eeuwig vrijgemaakt worden van de zonde en de dood, om eeuwig te leven met de Heere en Zijn volk om Hem te loven en te prijzen voor Zijn onuitsprekelijke genade, die hen van de wereld gifzonderde en overbracht tot Zijn dierbaar en wonderbaar licht. Werkendam

Ds. Chr. v. Dam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen