Indonesie en de Papoea's

Het kan bekend zijn, dat de Papoea's het tijdens het bewind van Soekarno zwaar te verdxiren hebben gehad. Niet aUeen werden ze door de Indonesiërs beroofd, maar ook werd hun alle vrijheid ontnomen. Het Verdrag van New York van 1962 toch kent aan de Papoeabevolking niet aUeen het recht toe, dat zij in 1969 gebruik mag maken van het zelfbeschikkingsrecht, zodat ze dan door een vrije stemming moet kunnen beslissen of ze al dan niet onder Indonesië wU blijven, doch het bevat ook nog andere bepalingen. Er wordt bijvoorbeeld in bepaald, dat jasirlijks een missie van de Verenigde Naties West Nieuw-Guinea zal bezoeken. Sedert 1963 is er echter slechts één keer een atfgevaardigde van de V.N. in West Nieuw-Guinea geweest, namelijk in 1964. Van een bezoek kan zelfs nauwelijks gesproken worden, want het duurde slechts twee dagen. Bovendien gebeurde dit, zoals werd opgemerkt, maar eenmaal, terwijl het elk jaar moest gebeuren. Er is echter nog meer wat wijst op ontkrachting van het Verdrag van 1962 door Indonesië.

Volgens dit Verdrag tochbehoordede Papoea-bevolking vrijheid van meningsuiting en vrijheid van partijvorming te hebben, opdat zij kon worden voorgelicht en voorbereid op, de stemming, die volgens het Verdrag in 1969 zal moeten plaats hebben. Indonesië heeft echter deze bepaling met voeten getreden. Het heeft de Papoea-bevolking van deze vrijheden, die het onder Nederlands bestuur bezat, totaal beroofd. Er was geen enkele vrijheid, noch voor mensen, noch voor partijen, zodat ook in dit opzicht het Verdrag van 1962 jammerlijk geschonden werd.

Hoe is het echter hiermede nu gesteld, nu Soekarno niets meer te zeggen heeft? zal men vragen. Zal de huidige 'Indonesische regering de bepalingen van het voornoemde Verdrag nakomen?

Hierop moet het antwoord luiden, dat er voor wat de vrijheid van meningsuiting en partijvorming betreft, nog niets is veranderd. Ook nu onder de nieuwe Indonesische regering bestaan er noch voor mensen noch voor partijen de bij het Verdrag toegekende vrijheden. En wat het zelfbeschikkingsrecht betreft, bestaat er niet de minste zekerheid, dat Indonesië de bepalingen van het Verdrag van 1962 zal nEdeven.

Vandaar dat er van de zijde der in Nederland verblijvende Papoea's alles in het werk wordt gesteld om aanhang te krijgen onder de landen, die van de V.N. deel uitmaken. Volgens mededelingen van de Papoea-delegatie, die de V.N. bezocht heeft, is het reeds gelukt om steun voor hun zaak te vinden bij een 36-tal Afrikaanse staten. De vertegenwoordigers dezer staten zouden zelfs volgens de leider der delegatie, de heer Jouwe, hebben verklaard, dat wanneer zij thans zouden moeten kiezen tussen Indonesië en West Nieuw-Guinea, hun keuze in het voordeel der Papoea's zou uitvallen.

Behalve de in Nederland verblijvende Papoea's, zoals de zoeven genoemde heer Jouwe en ook de heer Kasièpo, is ook het „Comité zelfbeschikking Nieuw-Guinea", dat reeds in 1962 bestond, zeer aktief om met aUe geoorloofde middelen op de stipte naleving van het Verdrag van 1962 aan te dringen. Het geeft een mededelingenblad uit, waarvan in het laatste nummer nadrukkelijk wordt verklaard, dat Indonesië ook nu, dus onder het bewind van Soeharto, nogwUlens en wetens de bepalingen van het Accoord van New York schendt. Voorts, dat er ten aanzien van Nieuw-Guinea in Indonesië niets veranderd is en dat ook de nieuwe Indonesische machthebbers alle pogingen in het werk stellen om het zelfbeschikkingsrecht van de Papoea's te saboteren. De voorzitter van voornoemd Comité, de heer Ritzema Bos, hecht namelijk geen waarde aan de betuigingen van de Indonesische minister van buitenlandse zaken, Adam Malik, die wel tweemaal heeft gezegd, dat Indonesië zich aan het Verdrag van 1962 zal houden, maar tevens heeft gesteld, dat men er Indonesië niet op zal mogen aanzien wanneer de Papoea's zelf hun vrije keuze niet begeren! Ook heeft Malik gezegd, dat de Papoea's in 1968 eerst nog aan de Indonesische binnenlandse verkiezingen zullen moeten deelnemen, wat echter de Papoea's niet willen, omdat meedoen aan deze verkiezingen zou inhouden, dat zij zichzelf als Indonesiërs beschouwen.

Bovendien acht de voorzitter van het voornoemde Comité het laten deelnemen der Papoea's aan de Indonesische verkiezingen in 1968 in strijd met de tekst van het Verdrag van New York, omdat niet de soevereiniteit van West Nieuw-Guinea aan Indonesië is overgedragen maar alleen het bestuur, zodat de Papoea's geen Indonesiërs zij n Zij kunnen en mogen derhalve niet aan binnenlandse verkiezingen in Indonesië deelnemen.

De onbetrouwbaarheid der huidige Indonesische regering ziet de voorzitter van het Comité voorts ook daarin tot uiting komen, dat in december 1966 het zgn congres van Papoealeiders (allen uitgekozen door de Indonesische machthebbers), zich tegen een volksstemming in 1969 uitsprak, omdat West Nieuw-Guinea al bij Indonesië behoort

Het Comité doet dan ook op de Nederlanders, die voor het recht der Papoea's wensen op te komen, een dringend beroep om het de in Nederland verblijvende Papoea-leiders mogelijk te maken reizen te ondernemen en publikaties te do en verschijnen. Mochten er onder de lezers zijn, die voor dit doel een financiële bijdrage over hebben, dan kan men deze storten op giro 456493 van de Amro-Bank te Bussum met vermelding: „voor het Comité Zelfbeschikking Nieuw-Guinea".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen