De Parijse Bloedbruiloft

24 augustus 1572

• Bovengenoemde datum bepaalt ons steeds weer bij één der zwartste bladzijden uit de geschiedenis van de kerk der Reformatie in Frankrijk.

Vele duizenden Hugenoten, onder wie de edelsten der Franse natie, werden toen toch op de meest laaghartige en verraderlijke manier vermoord. Geen kwaad vermoedend, waren zij naar Parijs gekomen om getuige te zijn van het huwelijk van Hendrik van Navarre met de zuster des konings. Gedurende enige dagen voor de 24ste augustus hadden zij met de bevolking van Parijs het aanstaande huwelijk feestelijk gevierd. Het leek er op alsof roomsen en protestanten de strijdbijl hadden begraven, en de godsdienstvrede door het huwelijk zou worden bevestigd.

Adrt^raal De Coligny was van dit huwelijk een sterke voorstander geweest. Tot op zekere hoogte had hij het weten door te zetten, toen de moeder van Hendrik van Navarre er bezwaren tegen maakte en uiting gaf aan haar vrees, dat het op een grote teleurstelling, indien al niet erger, zou uitlopen. Coligny had echter een schier onbeperkt vertrouwen in de koning, die hem steeds minzaam tegemoet trad en hem zelfs met , , vader" aansprak.

Alle tot hem gerichte waarschuwingen werden dan ook door hem in de wind geslagen. Toen de vader van Sully, toekomstig minister van Frankrijk, tot hem zeide, dat als de bruiloft te Parijs gevierd zou worden, zij rood gekleurd zou zijn, beschouwde hij dit als een uiting van diepgeworteld, doch op dat moment ongemotiveerd wantrouwen. Ook de smeekbede van een boerin, die zich bij zijn vertrek van Chatillon voor zijn paard wierp, hem smekend om toch vooral niet tegaaii, daar hij zijn dood tegemoet ging, werd door hem louter als een bewijs van trouw en aanhankelijkheid gezien.

Anderen die hem eveneens van zijn gaan naar Parijs trachtten af te houden, voegde hij toe, dat er geen reden was zich ongerust te maken. HBj had het volste vertrouwen in koning Karel IX, dat door hem het Edict van St. Germain zou worden geëerbiedigd, terwijl het voorgenomen huwelijk volgens hem niet anders dan de vrede kon dienen, niet alleen met het oog op Frankrijk, maar ook op de Nederlanden, waarvoor hem de hulp van Franse troepen was toegezegd. Tot het laatst toe bleef dit vertrouwen bij De Coligny ongeschokt. Dit blijkt onder meer uit het feit, dat toen hem tijdeixs de huwelijksplechtigheid in de Notre Dame op 18 augustus de vlaggen werden getoond, die op de Hugenoten waren veroverd, hij ten antwoord gaf, dat men die weldra zou wegnemen en ze door andere (name­ lijk Spaanse) vlaggenzouvervangen. Vier dagen later, namelijk op 22 augustus, werd echter reeds een aanslag op hem gepleegd. Hij werd getroffen, maar niet dodelijk. Een vinger van zijn rechterhand werd weggenornen en een kogel drong tussen de vingers van de linkerhand tot .de elleboog (k)or, waardoor zijn arm brak.

Een dag later werd de Bartholomeüsnacht met zijn moordpartijen op grote schaal voorbereid.

Daartoe moest eerst de koning bewerkt worden, want hij moest zijn goedkeuring • hechten aan het helse plan, bestaande in een radikale uitroeiing van alle Hugenoten.

Eindelijk, na lang geaarzeld te hebben, gaf Karel IX toe, zeggend: , , Als gij het allen wUt, dan vind ik het ook goed, maar dan alle Hugenoten van Frankrijk gedood, opdat er niet één overblijve om het mij te verwijten". De 24ste augustus na middernacht werd het sein gegeven om tot dè aanval op de Hugenoten over te gaan. Was door de bewerkers van dit onheil bepaald, dat daartoe de grote klok van de Notre Dame in werking zou worden gesteld, de moeder des konings, de goddeloze Catharina de Medici, kon daarop niet wachten en liet de brandklok van deklokketorén, die dichter bij het Louvre was, die van St. Germain l'Auxerroid, luiden. Hierop braken de woestelingen los. Onder het uiten van de duivelskreten: , , Sla dood! sla dood!" waarbij monniken en geestelijken van allerlei slag de woedende menigte ophitsten, werd een ware slachting onder de Hugenoten aangericht.

Ook admiraal De Coligny viel door de moordenaarshanden.

Een woeste bende drong zijn appartement binnen. Zijn lichaam werd doorstoken en op bevel van De Guise en Angoulème, die beneden op straat op de afloop stonden te wachten, uit het raam geworpen.

Van roomse zijde is getracht om de schuld van deze schanddaad van Rome af te schuiven door ze te werpen op Catharina de Medici, waarbij dan de godsdienst geen rol zou hebben gespeeld. Zij zou uitsluitend uit politieke overwegingen tot deze misdaad zijn gekomen.

Dr. Krop, destijds Ned. Herv. predikant te Rotterdam, heeft deze bewering echter op onwederlegbare wijze ontzenuwd. Hij aarzelde niet te verklaren, dat achter al die beulen de grote moordenares, Rome, stond, die de dood der ketters door het zwaard in haar progTam had geschreven.

Ook Dr. Kuyper aarzelde niet Rome als de schuldige van de gruwel van de Bartholomeüsnacht aan te wijzen.

Dat dit inderdaad zo is, blijkt o.m. uit het feit, dat in plaats van de slachting scherp te veroordelen, paus Gregorius XIII een Te Deum liet zingen en vreugdeschoten liet lossen om het Parijse bloedbad te verheerlijken, terwijl hij voorts medailles liet slaan en fresco's op de muren van het Vaticaan liet schilderen om de vreugde der kerk voor de gehele wereld uit te jubelen.

Niet één der volgende pausen heeft hem deswege ooit veroordeeld.

Ook de huidige paus Paulus VI deed dit niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen