VIETNAM

BUITENLANDS OVERZICHT

Het zal in november al weer vier jaar geleden zijn dat president Nixon zijn politieke tegenstander Hubert Humphrey versloeg, waardoor voor hem het pad naar het Witte Huis - geëffend werd. Dit jaar zullen er weer pi'esidentsverkiezingen plaats vinden, waarbij het volk zich zal kunnen uitspreken over het beleid van de machtigste man in de Verenigde Staten, op wiens schouders een loodzware verantwoordelijkheid i'ust. Nixon heeft zich weer kandidaat gesteld en hoopt vurig dat het Amerikaanse vok hem opnieuw het vertrouwen zal schenken. Dit zou hem niet alleen de voldoening geven dat de ineerderheid van de kiezers zich achter zijn politiek schaart, maar ook zullen dan de Verenigde Staten het 200-jarig bestaan van hun bondsstaat herdenken in het jaar, waarin Nixon D.V. zijn presidentscarrière zal besluiten (1976).

Wij moeten de buitenlandse politiek van Nixon wel enigszins in het licht van de komende presidentsverkiezingen bezien. Deze maand brengt hij een bezoek aan Mao Tse Toeng, om te trachten de barrière, die Peking en Washington al zo lang van elkaar heeft gescheiden, te doorbreken. In mei hoopt hij de Russische machthebbers in Moskou te ontmoeten. Ook heeft hij zich veel moeite getroost om zijn belofte na te komen, om te trachten een bestendige vrede in Vietnam te bewerkstelligen.

Nieuwe voorstellen van Nixon

Thans, kort voor zijn reis naar China en negen maanden voor de presidentsverkiezingen, heeft Nixon opnieuw een vi'edesplan voor Vietnam op tafel gelegd. Het voorstel behelst in acht punten de belofte, dat alle Amerikaanse strijdkrachten uit Zuid-Vietnam zullen worden teruggetrokken in ruil voor de vrijlating van alle Amerikaanse krijgsgevangenen door Hanoi. Ook zullen er onder internationaal toezicht verkiezingen plaats vinden in Zuid-Vietnam, waaraan de communisten kunnen deelnemen. De huidige president Van Thieu, die voor de communisten onaanvaardbaar is, zou dan een maand voor de verkiezingen aftreden; Van Thieu heeft reeds laten weten, dat hij hiermee akkoord gaat.

Tevens onthulde de president, dat dit vredesplan al vorig jaar oktober aan de Noordvietnamezen was voorgelegd, en dat zijn adviseur Kissinger reeds 13 keer aan geheime besprekingen in Parijs heeft deelgenomen. Hij wist dit ongemerkt te doen door op zijn reizen naar de Franse hoofdstad enkele keren van vliegtuig te wisselen en door te landen op een vliegveld bij Parijs, waar in het algemeen weinig gebruik van gemaakt wordt. Nixon hoopte met het openbaar maken van deze onderhandelingen, de Noordvietnamezen er toe te brengen de stagnerende besprekingen in Parijs te hervatten.

Reacties op deze voorstellen

Nog op dezelfde dag dat Nixon de genoemde voorstellen in een televisie-rede bekend maakte, verwierp Noord-Vietnam het vredesplan van de Amerikaanse president. Het toonde zich ook zeer verontwaardigd over het prijsgeven van de geheime besprekingen in Parijs. Ook Peking reageerde zeer negatief op het „belachelijke plan, dat bedoeld is als voortzetting van de agressie-oorlog". Men begon in Amerika enige hoop te koesteren, toen de Noordvietnamezen enige dagen later een toelichting gingen vragen op de vredesvoorstellen en de verkiezingsprocedure.

Het zal Nixon hebben verheugd, dat de Sowjet-Unie zich positief over het plan uitliet en dat hij er ook in zijn eigen land succes mee geoogst heeft, zelfs bij de oppositie.

Wat wil Hanoi?

Noord-Vietnam heeft het plan van de hand gewezen daar het de garantie eist, dat Amerika niet alleen zijn troepen terugtrekt, maar dat het tegelijkertijd zijn bemoeienis met De foto toont ons een afdeling van de Moekti Bahini, het vrijwilligersleger van Bangladesj. Zij hebben het nog steeds voorzien op de Bihari's, de niet-Bengaalse mohammedanen, die in de Pal< istaanse oorlog gestreden hebben aan de zijde van de Westpakistani. Sjeik Moedjiboer Rachman wil de anderhalf miljoen Bihari's uitwisselen tegen de half miljoen Bengalezen die nog steeds in West-Pakistan zitten. Hiermee voorkomt hij een bloedbad en krijgt hij tevens de beschikking over talrijke Bengaalse bestuursambtenaren, die bij de opbouw van Bangladesj dringend nodig zijn.

Vietnam geheel staakt. Zuid-Vietnam zou dan in de toekomst nie< meer kunnen rekenen op militaire of economische hulp en dat, terwijl de Noordvietnamezen van hun bondgenoten voor bijna één miljard dollar per jaar aan ondersteuning ontvangen. Wanneer de Amerikanen op deze eis zouden ingaan, dan bestaat de kans, dat de Zuidvietnamese regering binnen korte tijd omvergeworpen zal worden. Volledige stopzetting van alle hulp aan Zuid-Vietnam zou verraad aan het Zuidvietnamese volk betekenen, daar de resultaten van de jarenlange interventie van Amerika dan mogelijk zullen worden geliquideerd.

Weliswaar kunnen we de laatste tijd niet ontkomen aan de indruk, dat de Zuidvietnamezen zich steeds beier weten te weren en de kracht van het communisme enigszins gebj-oken schijnt.

Thans, vier jaren na hun enorme Tet-offensief, waarbij nog zware gevechten in Saigon geleverd werden, en twee jaren na de verdwijning van prins Norodon Sihanoek uit Cambodja, hebben de communisten in heel Zuid-Oost Azië relatief weinig succes; en dat, terwijl de Amerikanen hun expeditiemacht van 550.000 man hebben teruggebracht tot nog geen 100.000 man.

Reactie op een dreigend offensief

Al enige tijd is er sprake van een grootscheeps offensief, dat binnenkort door de Noordvietnamezen zal worden ontketend. De communisten zouden bereid zijn 100.000 man op te offeren tijdens deze aanval. Waarschijnlijk zullen ze hiermee willen bereiken dat Nixon, onder de indruk van de kracht van Hanoi, bereid zal zijn tot concessies tijdens zijn komende gesprekken in Peking. De kans hierop is niet groot, daar Nixon reeds krachtig gereageerd heeft. Hij heeft verklaard, dat er van Amerikaanse zijde geen verdere tegemoetkomingen zullen worden gedaan, tot Hanoi ermee instemt eindelijk eens ernstig te willen onderhandelen in Parijs. Verder heeft hij de luchtvloot in Indo-China drastisch laten uitbreiden; Amerikaanse vliegtuigen hebben de zwaarste bombardementen sinds zes maanden uitgevoerd. Het is te hopen dat de besprekingen van deze maand in Peking zullen leiden tot een compromis, gebaseerd op het achtpuntenplan van Nixon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen