Oprecht van wandel (1)

door Ds. G. den Boer, Twijzel.

Welgelukzalig zijn de oprechten van wandel, die in de wet des HEE- REN gaan. Welgelukzalig zijn zij, die Zijn getuigenissen onderhouden, die Hem van ganser harte zoeken. " . Psalm 119: 1, 2.

De zaligheid die Gods gunstgenoten ten deel valt is onuitsprekelijk. De dichter is er vol van. Hij begint er mee: "Welgelukzalig"! Vóór alles wat in Psalm 119 uitgestald wordt gaat de welgelukzaligheid. Met dit woord ontspringt een bron van genade voor arme, in zichzelf verloren zondaren die in die genade alleen leren roemen. Voor hen is er geen andere gelukzaligheid dan deze.

Is dat ook uw gelukzaligheid? Of ligt die nog in het leven van alle dag? In bepaalde idealen misschien? Of in verlustiging in wat voor het oog begeerlijk is, waar ontelbaren naar jagen, maar wat slechts opvulling is van het tóch leeg blijvende hart en toch telkens weer teleurstellingen brengt?

Of zoekt u naar de gelukzaligheid waar onze dichter van spreekt? Zo ja, dan komt dat uit in uw leven.

Immers zijn het de oprechten van wandel die hier welgelukzalig gesproken worden. Die oprechtheid van wandel is één van de eerste en voornaamste eigenschappen van het geloofsleven. Aan hun onoprechtheid ontdekt wordt die hen tot schuld en tot smart. Ze gaan zien, de vader van de leugen toegevallen te zijn. Dat maakt voor hen een onmetelijke afstand tussen God en hen uit.

Maar terwijl gaan zij oprechtheid beoefenen. Zij bidden om oprechtmakende genade. En zij krijgen een ongeveinsde lust in de wet des HEB­ REN, dat is in Zijn leer. Zijn Woord, Zijn dienst. Die wet wordt hun vermaak. Zij gaan, zij wandelen daarin.

Er is in het godsdienstige veel geveinsdheid. Allen staan we er bloot voor. De dichter legt dan ook de nadruk op oprechtheid in de prak­ tijk! In de berijming klinkt het: "Die Hij op 't spoor der godsvrucht wand'len doet". Hij ziet daarmee terug op Gods leiding met zovelen vóór hem. Zij hebben in de strijd van het leven, gaande achter Hem door Wien zij getrokken werden, een spoor nagelaten. Een spoor, zowel onbedrieglijk als onuitwisbaar. De Hebreeënbrief spreekt van "een wolk van getuigen".

Daarop ziende zegt de dichter: "Welgelukzalig zijn zij, die Zijn getuigenissen onderhouden, die Hem van ganser harte zoeken."

De wet, de dienst des HEEREN was hun leven dag en nacht. Zij waren daarmee bezig. Zij wogen die af tegen het goed en het vermaak van de wereld. En toen won de dienst van God het glansrijk. Ja, de God van die dienst Zelf werd hun zaligheid. Zijn eer en verheerlijking werd hun zaligheid. Daardoor kwam er een voortdurend zoeken van Hem en een lust tot het onderhouden van Zijn getuigenissen met ingespannen krachten.

Daar mag nu de dichter zich bij insluiten. En daar komt het op aan! Het kan liefelijk zijn, de gangen die de HEERE met zijn volk houdt na te gaan en daarvan te spreken, maar dat is onvoldoende zo wij niet onszelf tot dat volk behorend mogen kennen.

Doch welgelukzalig! Evenals de dichter, zo mét hem te mogen leven en in oprechtheid te wandelen.

Wie zo leven mag krijgt meer en meer een evangelische afkeer van de dienst van de zonde. En dat als vrucht van de verdiensten van de enige Herder Die Zijn schapen in deze weg leidt en bewaart.

Laat ons toch de thermometer aanleggen bij óns hart! Hoe is óns leven? Wat is óns vermaak? Hoe is ónze wandel? Geldt ook voor ons deze welgelukzaligspreking? Het is het één of het ander: we zijn welgelukzalig in de dienst des HEE­ REN, of rampzalig zonder die dienst!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen