De hoorn de zaligheid

door Ds. H. Paul

En heeft een hoorn der zaUgheid ons opgericht

Luk. 1:69a

De woorden door de engel Gabriel tot Zacharias gesproken zijn vervuld. Zacharias en Elisabeth hebben een zoon ontvangen. En als niemand begrijpt waarom dit kind Johannes moet heten, schrijft Zacharias: Johannes is zijn naam. Hiermee bewijst hij in zijn tijd van zwijgen wat geleerd te hebben n.l. geloof te hechten aan het Woord des Heeren. Dat is een moeilijke les, door Zacharias in een zware weg geleerd. Maar de uitkomst is rijk. Het ongeloof moest wijken. Het zien op de omstandigheden is niet beslissend, maar wat de Heere spreekt. En dan is alles waar, ook wat de engel gezegd heeft van de toekomst van dit kind. Zacharias hecht er onvoorwaardelijk gezag aan. En hij mag, nu zijn tong is losgemaakt en hij de gave van het spreken herkregen heeft, de Heere loven.

Vervuld met de H. Geest heft hij een profetische lofzang aan. Daarin profeteert hij van de toekomst van zijn eigen kind, maar ook van de Heere Jezus, voor Wie Johannes de wegbereider zou zijn. Hij noemt hierin het Kind Jezus: een hoorn der zaligheid.

Over hoornen wordt veel gesproken in Gods Woord. De gewone betekenis is dat het als een beeld van kracht en macht wordt aangeduid. Als de Heere zegt: „En Ik zal de hoornen der goddelozen afbouwen", wordt daarmee bedoeld, dat Hij hun macht zal breken. David noemt de Heere: De Hoorn zijns heils. Dat duidt Zijn almacht en overwinningskracht aan.

Maar hier wordt een betekenis gegeven, die heenwijst naar die van de hoornen van het altaar. Op het koperen brandofferaltaar waren vier hoornen aangebracht, op elke hoek één. Het altaar stond vierkant naar alle windstreken. Die hoornen waren als het ware één met het altaar, daar onafscheidelijk aan verbonden, met hetzelfde koper overtrokken. Het altaar wees naar Christus en Zijn offer, dat Hij als Zaligmaker zou brengen. En dat heeft door Zijn Godheid eeuwige en oneindige waarde. Die hoornen spreken van de volheid van kracht en heil die in Christus is. Hier vond de onvrijwillige doodslager een wijkplaats, de man die zonder opzet, bijvoorbeeld bij het houthakken, zijn naaste had gedood (Deut. 19). Denk ook aan Adonia, de zoon van David, die zich tot koning liet uitroepen. Maar toen hij hoorde, dat zijn vader Salomo tot koning had laten zalven, vluchtte hij naar het heiUgdom en greep de hoornen van het altaar. Daar kon hij zo niet gedood worden. En Salomo zei: „Indien hij een vroom man zal zijn, daar zal niet van zijn haar op de aarde vallen.

Ook Joab vluchtte later naar de tent des Heeren en greep de hoornen van het altaar. Maar er was bij hem geen verootmoediging en schuldbelijdenis. Bovendien had hij moedwillig anderen gedood. Denk aan Abner en Amasa. Daarom ontving hij geen schade. Dit aangrijpen moest gepaard gaan met waarachtig berouw en diepe verootmoediging.

Zo kan een mens het Woord van God aangrijpen, de beloften en het gehele Evangehe, maar als het gaat zonder waarachtige verootmoediging en schuldbesef, dan is het ijdel. Hoe menigeen meent rust te kunnen vinden in het zo aangrijpen van deze hoornen van het altaar.

Maar aan die hoornen werd het bloed van het offerdier gesprengd evenals rondom het altaar. Dat wilde zeggen dat het altaar en ook de hoornen enkel kracht hadden door het bloed. Dat bloed werd er dagelijks aan gesprenkeld. Maar wie er de toevlucht toe nam en het bloed niet nodig had, vond er geen heil. Zo is ook de toepassing van dat bloed nodig aan onze ziel.

De oprechte zal ook daarbuiten geen rust kunnen vinden. De mogelijkheid van zalig worden te zien uit de beloften, schenkt blijdschap aan de ziel. Maar de eigenlijke rust wordt geschonken in de toepassing van Christus' bloed tot vergeving der zonden.

Onze tekst zegt ons dat God ons een hoorn der zaligheid opgericht heeft. Die heeft Hij in Christus geschonken en laat Hem in het Evangelie verkondigen en aanbieden. En Hij maakt dat Hij ook waarde krijgt en onmisbaar wordt voor zondaren, die zichzelf zo leren kennen. Die moger ook met vertrouwen tot Hem de toevlucht nemen. Er nog nooit heeft er één in ernst deze Hoorn mogen vast grijpen, die niet is gered. Neen, waar de Heere iemand wie dan ook maar, aan die Hoorn ziet hangen me smeking en geween, zal Hij Zijn ontferming doen erva ren.

Zoals eertijds tot David in de spelonk Adullam mensc kwamen, die een schuldeiser hadden en wier ziel bitte bedroefd was, zo trekt de Heere nog tot die Hoorn de zahgheid allen die aan hun schuld ontdekt zijn en die ee' droefheid naar God kennen.

Onze strohalmen zullen ons niet baten. Die zullen we lo moeten laten. Maar wie daar verzoening zoekt, waar hi voor de grootste der zondaren nog te verkrijgen is, zt niet beschaamd worden. Dan is bij Hem overvloed aa; genade en gerechtigheid.

Laat dit het kenmerk zijn van ons Kerstfeest vieren. He zou de laatste keer kunnen zijn dat ons dit evangelie not verkondigd wordt.

Bidt om de werking van de Heilige Geest, Die de noodza kelijkheid maar ook de rijke genade van deze Hoor* leert kennen. En dat voor het eerst, maar ook opnieuw

H.I. Ambacht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen