Kort en bondig

EMANCIPATIERAAD

De Emancipatieraad jubileert. De raad bestaat tien jaar. Dat is dus tien jaar teveel. De SGP was indertijd tegen instelling van die raad, vandaar. De Emancipatieraad is in 1981 in het leven geroepen om de regering gevraagd of ongevraagd advies te geven over het emancipatiebeleid.

Ministers zijn verplicht om de raad tijdig advies te vragen over alle voornemens die specifiek gericht zijn op de emancipatie van vrouwen en over voornemens die aanzienlijke gevolgen kunnen hebben voor de positie van vrouwen en de rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Indertijd werd zelfs een motie van D '66 aangenomen die de regering opdroeg om alle wetsvoorstellen ter toetsing op eventuele emancipatoire effecten aan de emancipatieraad voor te leggen.

Daar is in de praktijk van lieverlede de hand wat mee gelicht. Hoewel de regering zei deze motie uit te voeren, bleek al snel het overdreven karakter er van. Dat neemt niet weg dat bepaalde adviezen en opvattingen van de Emancipatieraad grote invloed uitoefenen.

De Emancipatieraad bestaat uit dertien leden, die allemaal zijn benoemd op grond van hun deskundigheid op het gebied van emancipatie. Bij hun benoeming moet zoveel mogelijk rekening worden gehouden „met de geestelijke en maatschappelijke stromingen in Nederland". Bij de meest controversiële zaken komt de raad met een eensgezind uitgebracht advies. Een tegenstem klinkt zelden, komt althans niet naar buiten. Deze constatering is onzerzijds regelmatig aanleiding geweest om in het openbaar te twijfelen aan een evenwichtige samenstelling van de raad. Er zou niemand uit behoudende christelijke kring beschikbaar zijn, zo heette het dan. Toen dat kennelijk anders was en zich mensen na openstelling van vacatures in de raad hadden gemeld, was het argument dat zij niet voldoende deskundig waren. Wanneer heeft iemand voldoende deskundigheid om in aanmerking te komen? Het antwoord was even simpel als onthullend: een kandidaat moet toch wel voldoende verwantschap hebben met het te voeren regeringsbeleid op dit punt.

Er moet toch wel een minimum bestaan aan invoelingsvermogen. Van notoire dwarsliggers immers ondervindt je alleen maar last. En zo hobbelt deze trein verder!

FEMINISME

Er is nog lang niet voldoende bereikt. In „Op gelijke voet", een uitgave van het departement van Sociale zaken en werkgelegenheid met informatie over het emancipatiebeleid van de Rijksoverheid (12e jrg. nr. 2, mei 1991), komt de voorzitter van de Emancipatieraad, mevr. G. den Ouden-Dekkers uitgebreid aan het woord. Een enkel citaat: „De vrouwenbeweging moet weer de straat op met spandoeken." „Wij zijn bijzit (...) geweest, we komen in de Bijstand, maar we willen geen bijnanen meer." Veel te veel mannen, die in onze maatschappij de touwtjes stevig in handen hebben, begrijpen er nog steeds écht niets van, vindt zij. Economische zelfstandigheid van vrouwen, aan vrouwen-emancipatoire wensen aangepaste arbeidsorganisatie, flexibele werktijden, andere machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen; nog onbereikte doelstellingen. Er gaapt een nog veel te grote kloof. Het onderwerp staat te laag op de politieke agenda. Dat zijn zo enkele gedachten van mijn oudcollega in dubbele zin des woords; ik maakte haar mee als statenlid voor DS' 70 in de provincie Utrecht en later als Kamerlid voor de WD. Te laag op de politieke agenda? Wel, dat valt wel mee blijkens een interview elders in dit „jubileumblad". Het gaat om het beleidsterrein van Ontwikkelingssamenwerking. Minister Pronk krijgt de eervolle vermelding, een feministische minister te zijn. Werd er tien jaar geleden nog door iedereen gegiecheld bij het woord „vrouw", nu heeft hij een afdeling met maar liefst zeven en een halve formatieplaats voor emancipatiezaken en gaat er geen ontwikkelingsproject de deur uit zonder de „vrouwentoets".

In Trouw van 6 juni jongstleden vindt een advocaat dat nog veel te weinig vrouwen naar de rechter stappen. Het streven naar gelijkheid in rechtspositie, arbeidsomstandigheden, uitkeringsrechten en dergelijke, heeft nieuwe ongelijkheden opgeleverd.

Daar een individuele zaak van te maken voor de rechter, kan de doorbraak betekenen naar een structurele wending in de ordening van onze samenleving. Voldoende blijkt dat het feminisme nog een heel programma heeft.

De SGP heeft zich altijd verzet tegen dit gelijkheids-drijven. Tegenover macht en machtsverdeling stellen wij hefde en zorgverdeling. De gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen staat buiten kijf. Tegelijk wordt door ons elk emancipatiestreven, dat de van God gegeven roeping en plaats van mannen en vrouwen miskent, als revolutionair krachtig bestreden. (Artikel 7 van ons beginselprogram). Gods Woord leert dat man en vrouw krachtens de scheppingsorde een eigen specifieke, van elkaar onderscheiden roeping en plaats hebben ontvangen. Leidt dat, naar huidige begrippen, tot achterstelling van de vrouw? Mag dan bijvoorbeeld eens worden verwezen naar het Spreukenboek van koning Salomo of naar de brieven van de Apostel Paulus aan de Corinthiërs? Óf naar het klassieke formulier bij de kerkelijke bevestiging van onze huwelijken wordt gebruikt? Waar wordt hoogwaardiger over de plaats van man en vrouw naast en tegenover elkaar gesproken? De feministische lectuur kan daar niet aan tippen!

10 juni 1991

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen