KORT EN BONDIG

Euthanasiedebat I

"% egen het sluiten van een com promis hoeft in de politiek op zichzelf geen bezwaar te bestaan. Maar een compromis sluiten over beginselen is een andere kwestie. Deze zinnen zijn niet opgetekend uit de mond van een SGP'er, zij vloeiden uit de pen van een collega van Groen Links. Hij noteerde ze in een door hem verzorgde column in een onderwijsblad. Hij heeft het daarbij over de Algemene wet gelijke behandeling, die in deze week in de Kamer wordt behandeld, zo de Heere wil en wij leven. Het is het derde grote onderwerp in successie; de WAO-affaire (een kabinetscrisis was nabij) en het euthanasievraagstuk zijn voorgegaan. Bij dat laatste staan ook beginselen tegenover elkaar: de beschermwaardigheid van het door God geschapen en onderhouden leven tegenover het zelfbeschikkingsrecht dat mensen over hun eigen leven zouden hebben. Er is een fundamenteel debat over gevoerd.

Het euthanasievraagstuk heeft blijkbaar voor iedereen iets van een te ernstig dilemma om er op een goedkope manier mee van door te gaan in het politieke debat. De uitkomst is er echter niet minder teleurstellend om. Argumenten, hoe ernstig van aard ook, hoe bewogen ook in stelling gebracht, ketsten af op de betonnen wand van het tussen de coalitie-fracties gesloten akkoord. Het CDA mocht blijven noteren dat euthanasie verboden blijft in het Wetboek van strafrecht, maar tegelijk bedong de PvdA dat de huidige praktijk ongemoeid zou blijven, met alle risico's van dien. De minister van justitie zei het bij de afronding van zijn termijn ook nog eens: een wetsvoorstel dat uitdrukkelijk rekening houdt met de gegroeide praktijk en de daarbij ontwikkelde rechtspraak. Daarmee is een enorme deuk gekomen in één van de fundamenten van onze rechtsstaat, de bescherming van het (zwak­ ke) leven. Wat erger is, daarmee is het Goddelijke gebod „gij zult niet doodslaan" als norm genegeerd, alle mooie en ontroerende verhalen ten spijt. Wij moeten bedroefd zijn over deze ontwikkeling, die ons verder heeft geplaatst op het al eerder betreden hellende vlak.

Euthanasiedebat II

en hellend vlak, terwijl patiënten die hun wil kunnen uiten èn die dat niet of niet meer kunnen, er toch op moeten kunnen vertrou-wen dat zij niet door degenen die hem \erzorgcn in de steek worden gelaten. Een hellend vlak voor een overheid die toch als Gods dienares gehouden is normerend op te treden en paal en perk te stellen aan bepaalde ontwikkelingen. Een hellend vlak voor de medische stand, die op de grens van le\'en en dood tot steeds meer in staat is, maar zich daarmee tegelijk ^'oo^ grote dilemma's geplaatst weet. Nu moeten wij het eerlijk onder ogen zien, dat ook wij niet op èlkc vraag die zich voor doet, een pasklaar antwoord hebben. Maar het maakt veel, zo niet alles uit. of onze norm van denken en doen ligt bij de eis \'an het gebod \an (iod of dat ons uitgangspunt ligt bij het zelfl^eschikkingsrecht van mensen. Inderdaad, een compromis sluiten over beginselen is niet mogelijk zonder grote schade aan te brengen! > X'aar ten diepste het gehoorzamen van de Wet des Heeren in het geding is, hebben wij van doen met onopgeefbare kwesties, op straffe van de rechtvaardige toorn van God op ons te laden. Hij is geen ledig Toeschouwer! De discussie had indringende momenten. Zo bij\'oorbeeld toen mevrouw Beckers-de Bruijn (ook Groen Links) mij in een interruptiedebatje vroeg of elke fase die aan het einde van iemands leven ^'ooraf gaat — althans kan gaan — (operatie na operatie, veel pijnen en dergelijke), dan de wil van God is. Onder een opmerkelijke stilte en spanning in de zaal moet er dan meteen een antwoord komen. Nimmer heeft de SGP bepleit grenzeloos met de mens bezig te zijn. Het historische voorbeeld van Franco is indertijd ook van onze zijde kritisch bejegend. Er komt een moment waarop de arts eerbiedig voor de naderende dood terug moet treden. Daaraan heb ik eerst herinnerd. Maar als er lijden is, pijn is, gaat het niet buiten Gods wil om, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb ook geantwoord „ik kan daar niet anders op antwoorden dan op grond van het persoonlijk geloof: ja, dat aanvaard ik. biddend tot God om Zijn hulp". In tweede termijn ben ik daar uitvoeriger op ingegaan. De noties van Schepping (alles was zeer goed), zonde\'al (waren er geen zonden, dan ook geen wonden), Zondag 10 van de Heidelbergse catechismus (leven en dood, gezondheid en ziekte uit Zijn Vaderlijke hand!) en een getuigenis dat CJod kracht geeft naar kruis, mochten in een persoonlijke toonzetting aan het oor worden gelegd. Oók dat \V)OT een kind van God, door welk diep dal hij ook moet, de beste tijd nog aanbreekt. De Heere moge onze zwakke poging willen zegenen en Hij vergeve ons onze tekorten!

Van der Vlies

8 februari 1993

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen