SOCIALE VERNIEUWING SUCCESVOL, MAAR NIET ZONDER KNELPUNTEN

De introductie van sociale vernieuwing in 1990 heeft een positieve impuls gegeven aan de lokale bestuurs- en beleidspraktijk. Er zijn nieuwe initiatieven opgezet en vastgelopen projecten is nieuw leven ingeblazen. Het gedachtegoed van sociale vernieuwing is nu onderdeel geworden van het reguliere lokale beleid. Aon de andere kant blijkt dot de concrete uitwerking van het sociale vernieuwingsbeleid niet sterk is. Dat zijn de belangrijkste conclusies van het op 25 februari verschenen rapport 'Sociale vernieuwing: van plan naar praktijk' van het Sociaal en Cultureel Planbureau.

BELElDSONTWIKKEIINGEN

In het SCP-rapport wordt verslag gedaan van de jongste beleidsontwikkelingen op het terrein van sociale vernieuwing in een aantal gemeenten. Er is vooral gekeken naar de wijze waarop gemeenten de lokale sociale (achterstands)problematiek bestuurlijk hebben vormgegeven.

Omdat het rapport de laatste is in een serie over het verloop van sociale vernieuwing, wordt ook de balans opgemaakt van de opbrengsten van zo'n zeven jaar sociale vernieuwing.

SUCCES

De introductie van sociale vernieuvvrtg in 1990 heeft een positieve impuls gegeven aan de lokale bestuurs- en beleidspraktijk. Deze vernieuwing van het lokale sociale beleid heeft ook een katalyserende werking: er zijn nieuwe initiatieven opgezet en vastgelopen projecten zijn nieuw leven ingeblazen. Het gedachtegoed van sociale vernieuwing is nu onderdeel geworden van net reguliere lokale beleid. In sommige gemeenten is het opgenomen in het grotestedenbeleid.

De belangrijke en blijvende successen van sociale vernieuwing liggen vooral op bestuurlijk gebied. Er is een nieuwe aanpak gevonden om het beleid vorm te geven. Een vorm waarin gemeente, instellingen en burgers gezamenlijk de problemen te lijf gaan. Hierbij worden ze geïnspireerd door ideeën van de betrokkenen zelf. Ook in de uitvoering van die ideeën spelen betrokkenen een belangrijke rol. Een dergelijke aanpak blijkt in de praktijk zijn vruchten af te werpen. Het grootste succes is geboekt met sociale vernieuwingsprojecten rond de leefomgeving van de burger.

LASTIG

Uit het rapport komt verder naar voren dat het door gemeenten ontwikkelde achterstandsbeleid sterk probleemgericht is. Toch blijkt het lastig om tot lokale inkleuring van de problematiek te komen. Naarmate het beleid meer is afgestemd op de lokale situatie, vergroot dat de kans op effectiviteit van dat beleid.

In het rapport wordt ook geconstateerd dat voor de meest geschikte bestuurlijke aanpak ter realisering van integraal beleid geen uniform recept voorhanden is. Er zijn verschillende ingangen die tot integraal beleid kunnen leiden, zoals de doelgroep, de wijk of buurt, of een meer projectmatige aanpak. Naast de gekozen ingang is de oplossingsstrategie die betrokkenen kiezen, van belang.

De samenwerking tussen uitvoeringsorganisaties (welzijnsinstellingen, woningbouwcorporaties, arbeidsbureaus, politie, bewonersorganisaties en onderwijsinstellingen) komt tot stand en netwerken worden sectoroverstijgend samengesteld. De deelnemers zijn echter zelden tevreden over de kwaliteit van die samenwerking. Deze vindt vooral plaats tussen gemeentelijke en maatschappelijke instellingen en bewonersorganisaties zijn daar minder bij betrokken. Individuele burgers komen nog minder in beeld.

De participatie van burgers in leefbaarheids- en arbeidsinpassingsprojecten is niet hoog en het draagvlak onder de bevolking voor de concrete uitwerking van het sociale vernieuwingsbeleid is niet sterk.

Opvallend is het verschil in waardering van de sociale problematiek in wijk of buurt. Bewoners zijn aanmerkelijk positiever over hun woonen leefklimaat dan de beleidsmakers en ook positiever dan de objectieve schets van de problematiek rechtvaardigt. Deze uitkomst zou voor de beleidsmakers een signaal moeten zijn om omzichtig met het aanwijzen van achterstandswijken om te gaan en om preciezer dan tot nu toe de aan te pakken problematiek te definiëren.

De wijk of buurt is vaak de vindplaats van een probleem, maar dat wil niet zeggen dot het ook tegelijk de werkplaats is voor een oplossing. Vaak is deze grensafbakening te beperkt. Soms ligt de oplossing op buurt- of wijkniveau (bijvoorbeeld verbetering van de leefbaarheid), soms ligt die op gemeentelijk niveau (inzet politie), soms op regionaal niveau (arbeidsvoorziening) en soms op nationaal niveau (inkomenspolitiek).

Het overdragen van taken en bevoegdheden van centrale naar lokale overheid lijkt in de lokale bestuurspraktijk vaak niet aan de hooggespannen verwachtingen te voldoen. Voor een deel is hier nog veel te verbeteren door te werken aan de voorwaarden waaronder gemeente beleid moeten voeren; voor een ander deel hebben die knelpunten te maken met de hardnekkigheid van de sociale problematiek. Het Rijk onderkent die bestuurlijke knelpunten ook en heeft een beleidskader opgesteld om ze samen met de gemeenten aan te pakken.

Cahier 146 Sociale Vernieuwing: van plan naar praktijk. ISBN 905749 109 5. prijs ƒ 36-, Infolio (070- 3819900).

Bron: Staatscourant nr 38, 25 februari 1998

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen