Zippora

Exodus 4: 25

Toen Jacob in Haran aankwam, ontmoette hij bij een bron de herderin Rachel, die later zijn vrouw is geworden. Als Mozes op zijn vlucht in Midian komt, ontmoet ook hij bij een bron zijn aanstaande vrouw. Zippora is haar naam. Dat betekent vogeltje.

Mozes en Zippora krijgen in Midian een zoon, die Mozes Gersom noemt, namelijk om zijn vreemdelingschap uit te drukken. We horen niets van de geboorte van zijn tweede zoon, Eliëzer, maar die moet niet lang na Gersom geboren zijn. Uit Ex. 1 8: 4 weten we dot hij zijn tweede zoon 'Mijn God is Hulp' genoemd heeft, omdat God Mozes gered had van Farao's zwaard. Hij kon Gods weg met hem niet vergeten en drukte in de naamgeving van zijn kinderen zijn ootmoedige dank uit. Als we God vrezen blijkt dat uit alledaagse dingen. Hoe is dat met ons?

Als Mozes door God geroepen wordt, gaat hij met zijn gezin naar Egypte. Onderweg gebeurt er iets merkwaardigs, waarbij Zippora een rol van betekenis speelt. In een herberg, waar Mozes met zijn gezin de nacht doorbrengt, wordt Mozes plotseling ernstig ziek. Ziekte en dood kan ons plotseling overvallen. Worstelt de Heere met Mozes? Het is niet zomaar een griepje of iets dergelijks. Zijn leven loopt zelfs gevaar. Zippora heeft onmiddellijk door dat deze plotselinge ramp te maken heeft met een nalatigheid waar zij schuld aan heeft. Hun tweede zoon was namelijk niet besneden. Ze hebben bij diens geboorte dus niet gehandeld naar Gods gebod. Krachtens Gen. 1 7; 14 stond op dit verzuim de doodstraf. Zippora heeft de besnijdenis van haar eerste zoon meegemaakt en deinsde er bij Eliëzers geboorte voor terug om deze bloedige ceremonie ook bij hem uit te voeren. Mozes heeft er blijkbaar mee ingestemd om de besnijdenis achterwege te laten. Om die reden wordt hij als hoofd van het gezin en meest verantwoordelijke bezocht met Gods slaande hand. Beseffen ook wij dat het hebben van verantwoordelijkheden een nauw leven met zich behoort mee te brengen? God eert Zijn inzettingen. Zijn Woord, Zijn dag. Zijn huis, de sacramenten. Verachten wij die toch niet, zoals in dit geval. In het wandelen naar Zijn inzettingen is grote loon

Zippora dreigt haar man te verliezen en grijpt terstond in. Ze besnijd haar zoon, die toch zeker al ouder dan 20 jaar geweest moet zijn en raakt met diens voorhuid Mozes' voeten aan. Zij geeft daarmee uiting aan haar gevoelens dat zij terwille van Mozes een offer heeft gebracht. Het was voor haar een opoffering. Ze deed het niet van harte.

Dat zij Mozes bloedbruidegom noemt geeft aan dat zij de besnijdenis wreed vond, maar dat ze het toch gedaan heeft om haar bruidegom te mogen behouden, zij het in de weg van bloedstorting. Terstond wijkt de ziekte, als een bewijs dat Zippora het goed ingezien heeft waar de oorzaak lag. Zippora herhaalt haar uitroep om haar ongenoegen bekend te maken. Het christen zijn, het anders zijn brengt consequenties met zich mee. Worden die gewillig aanvaard of herkennen we in Zippora's handelingen ook de onwil van het eigen hart?

Als we in Zippora's gedrag ook onze natuur herkennen is het nodig om door Woord en Geest tot zelfovergave, opoffering en liefde tot Gods heilige inzettingen te mogen komen. Is het niet de verhoogde Christus, Die door Woord en Geest leert het kruis op te nemen en Hem te volgen. Zijn wegen zijn vleeskruisende wegen. De dienst des Heeren kost 'bloed' en de pijn van zelfverloochening. Zelfhandhaving, het ontvluchten van verantwoordelijkheden is veel gemakkelijker voor het vlees. Het is veel aangenamer om ons bloed, ons vlees te sparen. Herkennen we de Zippora-notuur? Zippora komt in Egypte terecht, maar is blijkbaar spoedig weer teruggekeerd naar haar vaderland. Dan neemt ze haar twee zonen mee. Voelde zij zich niet thuis onder de kinderen van Jacob? Was Mozes' volk niet haar volk en zijn God haar God? Ze ontmoeten elkaar weer als het volk Israël na de uittocht in de buurt van Midian is. Mozes' schoonvader komt hem zijn vrouw en twee zonen brengen. Het gezin word herenigd. Zippora heeft dus nog veel met haar man meegemaakt. Een gemakkelijk leven is het woestijnleven voor niemand geweest maar zeker niet voor een vrouw als Zippora, die maar moeilijk offers kon brengen. Ze is net als haar man en haar beide zonen in de woestijn gestorven. Heeft zij tot de velen behoord in wie de Heere geen behagen heeft gehad? Wij weten het niet. Hoe staat het in dat opzicht met ons? Is de Geest van Christus de onze? Vergeet niet de Zelfovergave en Zelfverloochening van Sions Borg en Middelaar. Hij gaf Zichzelf in strikte gehoorzaamheid aan Gods wil en in ware liefde tot God en zondaren. Het kostte Hem Zijn bloed. Zippora was zelfs tegen het geven van bloed door een onder, in dit geval haar zoon. Maar Christus stortte Zijn eigen hartebloed gewillig en liefdevol. Om Zijn bloed en Zijn gerechtigheid. Zijn vlekkeloze gehoorzaamheid en heiligheid kan een Mozes leven. Kan Zippora voor God bestaan. Bedekke Hij onze schuld en vernieuwe Hij ons door Zijn Geest. Want het leven voor de Bruid is alleen mogelijk door de Bloedbruidegom!

Katwijk aan Zee

ds. K.Hoefnagel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen